Дали некогаш сте плачеле на јавно место пред многу луѓе?

Да.
Уште ко дете си плачев по чаршија, по дуќани, сакам ова нејќам она Дете
Сум плачела на шеталиште заради кавга со дечко
На работното место плачев два пати ( продажен салон ) пред корисници, еднаш кога клиентката беше мајка со новороденче а јас скоро го изгубив моето и еднаш кога еден колега ми го поместил столчето на минување додека стоев на шалтетот и си се пуштив да седнам и треснав а бев петти месец трудна.
И по болници сум плачела :/.
Плачка сум била бре јас

 

Најчесто се воздржувам, иако повеќе пати се случило да ми дојдат солзи на очи заради нешто. Паметам еднаш се расплакав на лекар кога требаше крв да ми земат бидејќи во тоа време многу паничев од такви работи но тоа беше само пред сестрата. Тоа е во поскоро време одкако сум возрасна, како мала не се смета

 

Не. Очите ми биле полни со солзи, ама сум ги чувала за дома. Стискам заби и тупаница и бројам до 10.. Не сакам да плачам пред други луѓе, дури ни пред моите.

 

Не..јас дома си плачам

 

Засега умешно се сокривам

 

своевремено пред познатата сендвичара чичко стоилко до гтц половина луѓе јадеја одма на лице место... потоа ја расипаа храната, стана гадна, па местото затвори.

 

Да. Многу пати. И не ми е гајле што ќе речат луѓето, ако ми е тешко ќе си плачам. Никој не е беш пуштена солза во животот.

 

Да. Некогаш е посилно од мене.

 

Да.

 

Да, едноставно неможев да се воздржам

 

Да,неколку пати.

 

Да. На работа затоа што бев изиграна од гости, во кафич заради кавга со другарка, надвор заради кавга со дечко, на свадба заради кавга со моите, на сред булевар заради кавга со сестра ми, во автобус од чиста мира, во школо заради глупост некоја, на сред испит .....

 

Да.
Колку и да не сакам да го правам тоа, зашто секако привлекува погледи, интерес, прашања. Во такви моменти, обично не ми е до објаснување. Но не сум можела да се воздржам, емоциите ме совладале. Не гледам ништо страшно или срамно во тоа, плачењето не е слабост, само реакција на силни чувства.

 

Ретко.
Знаеле да ми се насолзат очиве, несвесно да ми капнат 2-3 солзи и одма да се соземам,али поголемиот дел сум се чувала за пред спиење.

 

Како мала секакоо даа, правев интересни сцени, особено на заболекар . Ретко плачам и тоа скришно кога сите спијат, а на јавно место ми се случило неколку пати кога веќе се ми тргнало наопаку и не можам да издржам.

 

Ау да. Ептен сум емоционална,и скоро никогаш емоциите не можам да ги скријам. Плачам и пред луѓе,не дека сакам,ама некогаш солзите сами течат.
Ми се случувало и за убави работи да се расплачам,а и за лоши.

Плачење пред многу луѓе,ми било на факултет кога видов дека не сум влегла во државна квота ( за на крај откако се убив од плачење видам дека сум гледала во прелиминарниот список,а не конечен , па џабе плачење).

Иако и на работа,во автобус,на улица сум плачела кога мајка ми не беше добра и беше во болница.

 

Јеп, дискретно и не толку дискретно. Било пред странци, али и да имало некој познат- сеедно.
Во иста ситуација повторно истото би се случило, кога доаѓа солзичка ју лет ит флоу.

 

1) Плачев кога паднав испит за кој што многу го учев, а Професорот од почеток не ме сакаше.Си одев по улица и си цимулкав
2) Очите ми беа полни солзи, но издржав да не заплачам кога другарка ми направи нешто што не очекував и од тогаш многу работи ми се променија.
3) Кога во септември си дадов отказ поради оправдани причини и тогаш ми се гледаше се црно како да нема излез, но секое зло за арно.

 

Никогаш, ќе стегнам заби и ќе издржам се до момент кога нема да има никој во моја близина.
На само имам плачено и по цела ноќ, само перницата ги знае сите мои чувства.