Дали некогаш сте плачеле на јавно место пред многу луѓе?

Не знам да кријам емоции ниту пак има потреба да кријам. Не ми се случило да плачам у јавност али ако ми се плаче би.

 

Ми се има случено неколку пати
1. Прв пат поднесов документи за ваучер за Инвитро, кога ми кажаа дека ми одобриле бев на работа плачев од среќа, сите ме гледаа се чудеа ама не кажав за што плачам.
2. Ин витрото беше неуспешно, отидов во црква во тој момент влегоа луѓе крштевка правеа на бебче мало. Кога ја видов таа ситуација така сум почнала да плачам без да пушам глас само солзи како река течеа, домаќинот на црквата ме виде и ми рече седи немој да си одиш мораш да го почекаш попот да заврши со церемонија ама неможев да доседам болката е преголема си отидов.
3. Во болница за мајка ми изгубив контрола да можев доктор ќе го фрлев од прозор, во ходникот си седнав и плачев.

 

Да. Ко имав 14-15 години последно. Нејќам да плачам пред луѓе кои ми се небитни.

 

Da, pred sluchajni minuvachi, ne e nishto strashno. Ne deka sakav, koj vide, vide.

 

Да

 

Лелее јас еднаш во полна кафана плачев. Другарката она почна да плаче и ај да не биде сама и јас и се придружив. Брука. Излеговме надвор и пак плачевме. Ама бевме ракета напраени. И до ден денес незнам зошто сме плачеле.