Дали некогаш сте плачеле на јавно место пред многу луѓе?

во пето одд кога добив 2ка математика тест... греота детето тројка невидело она право двојка, да си знае дека за тоа секогаш ке си ја мразам до неа беше не сум јас крива , кривицата никогаш не е во учениците

 

Еднаш кога бев.....

Спојлер

камен...

И веќе никогаш....

 

Да! и ми се плаче пак кога ќе ми текне! еј бре будалаа

 

О да, последен пат на концерт...не ми се веруваше дека сум на 3 метри оддалеченост од еден од моите омилени музичари. Уште не ми се верува.

 

Да, сум плачела и тоа со огромни крокодилски солзи Ништо чудно и пак да ми се случи ова, некогаш едноставно не можам да се контролирам

 

Сум плачела,ахам
Два пати пред триесетина соученици во клас, еднаш во основно и еднаш во средно, последниот ден ама заплакав за адет и таму. Увек ме расплакуваа ова професориве по математика мамицата ,а не бе дека не знаев..абе кошмар и опсесија ми беше, два дена пред матура јас лимеси, изводи коси кубам и ај лажам ли дека стварно ми била опсесија Епа како, кускулето неисчешлано такозвано професор МОЈ по математика у средно, последниот ден на сите им стави какви оцени сакаат , мене ми вика ти за 5ка мораш да одговараш..Е, како да не плачам,како? Морав А претходните денови, се укакав од вежбање ама срце јуначко издржа,не станав да одговарам од инат , му одржав фино лепо ја него лекција, и плачев дури зборам нормално - од БЕС бре! Ама на матурската вечер дојде и ми се спрости .Е не

Во основно па, јас вадам писмена 5ка, една друга соученичка вади 3ка, мене усно 4ка, нејзе 5ка Ама татко и наставник Пак плачев, ама неприметно ,ама ама пак ме приметија..не дека беше гласно, за пред мама си го зачував тој момент Па ме среќава еден ден истава оваа персона, неодамна и ми вика кажи Тенна се исплатеше тоа што те помачив малку дури ми беше ученичка, јас бев построг ама за твое добро.Ахам,цркни!

Сагата моја со милата математика заврши на факс кога во индекс гордо запечатив 9ка и она ќе беше и 10 ка, ама не сакав да одговарам усно, а професорката го препозна талентот во мене и ми рече да одговарам..позна она дека јас сум една напатена математичка душа, со редови солзи и редови мрсули по математиката израсната

 

На училиште,кога почина Тоше и нели првиот час секаде пуштија негови песни.
После делев правдина и на крајо пак испаднав ЈАС крива и неможев да се воздржам.
Еднаш и додека бевме излезени во кафич се расплакав,ама во ве-це одма заминав.

 

Јас памтам дека еднаш плачев пред сите во 2 одд беше
Си доаѓав од училиште,и едни луѓе сечеа дрва...и човекот ми вели ајде тргнувај побрзо,јас трчам трчам и БУМ дрвото врз мене ама не некое мало туку топола,,имав чврги на главата и цела рака ми беше крвишта..плак по патот абре што да ви кажам...

 

Кога ја отворив темава,имав друго на ум и читајќи ве,излезе нешто сосем друго.

Да,се сетив дека во четврта година еднаш се расплакав пред класот заради математика оценка,не се ни сеќавам сега. Леле мајко.

Инаку,она што мислев да го пишувам е да,имам плачено. Но мислам дека бев тивка и дека скоро и никој да не забележа. Бевме јас и една другарка на кафе. Го немав видено него една година. И баш тогаш го видов и баш со детето. Во истиот момент ја изгубив способноста за зборување,раката ми се тресеше,неможев цигарата да си ја допушам,кафето да си го допијам. И знам дека неможевда се воздржам и се расплакав. Али среќа седевме на сепаре малку утуцано,па затоа мислам дека никој не примети.

 

Не! Тешка сум на плачење!

 

Никогаш! Ретко се случува да пуштам солза и пред домашните а камоли да си дозволам пред други луѓе. Ма нема шанси!
Не е добро ни до толку тврд да си, треба да си имаш понекогаш рамо за плачење, ама ете.. Само пред сестрами можам некогаш да си го дозволам тоа

 

Само на гробишта...

 

Сум плачела и тоа како сум врескала на цел глас.... и сега до ден денесками е мака

 

Немам плачено јас секогаш се воздржувам да не заплачам пред моите и ако плачам за тоа знае перницата и креветот ЛОЛ

 

да плачиш не е воопшто срамота.со тоа си ги изразуваш моменталните чувства (незадоволство,срам страв,лутина).подобро е да плачиш,а не да си потиснуваш емоциите во себе зошто тие на друг начин ке излезат“надвор“.ако некој има до тебе подобро е бидејки со муабет секој проблем може да се реши...за тоа се пријателите да си дадат подршка ,утеха,а ако некој ти се подсмева тој не заслужува да биде до тебе
затоа мислам дека не е битно каде и кога ке плачиш.битно е да се најде решение....

 

Не, никогаш.. Пред моите не плачам, а не па на улица пред луѓе..

 

Ми се случило да не можам да се воздржам и да ме видат расплакана,но тоа се има случено само 1 или 2 пати. Не сакам да ме гледаат како плачам, но некогаш стварно не можам да се воздржам

 

не

 

Ми се има случено и тоа не еднаш .

Таква сум, се препуштам на емоциите, и кога нешто ме погодува и не можам да ги задржам солзите, кога ми е тешко- плачам., а богами плачам и од радост, ехеее
Тоа не го правам за некој да ме гледа, или да привлечам внимание, колку пати се имам пцуено дека не сум се воздржала, ама некогаш колку и да се воздржувам, кога ќе наидам на очи полни длабоко разбирање како инстантно да пукаат сите брани на моите езера и солзите леат, леат а јас пукам. , едноставно се што сум собирала во мене толку време излегува, јас плачам, плачам и после се е полесно ( ама ова ретко се случило пред многу луѓе)

Некогаш кога сум плачела ми било мило што носам наочари па луѓето не можеле да видат како ми е

Доброто во сето плачење е што после се спие како бебе...

 

Само на гробишта на погреб на дедо ми