Дали некогаш сте плачеле на јавно место пред многу луѓе?

Емотивна личност сум но не плачам во јавност...Оваа година кога бев на одмор многу се скарав со на мајка ми пријателката.Се каравме на сред шопинг центар жестоко, сите гледаа во нас(но не не разбираа
на македонски), поради една глупава работа експлодирав ...Бев толку лута што почнав да трчам и да плачам многу силно...Сите гледаа во мене(луѓето од продавниците, обезбедувањето СИТЕ).Следниот ден се смиривме но никогаш нема да го заборавам тоа што ми се случи...Толку емоции се измешаа во тој момент во мене што воопшто не ме интересираше кој ме гледа и што тие мислат за мене...

 

Никогаш!
а во лето една вечер толку малку ми фалеше...страшно нешто
Но сепак кога плачам плачам сама и никој да не ме види ..

 

Јас мислам дека кога си скршен и ништо не ти се гледа пред очи,е нормално да заплачиш.Па не сум некој робот мајка му стара па да не заплачам! Луѓето по тоа се разликуваат од роботите,имаат чувства!

 

Да !

 

Да !

 

Многу ретко ми се случува пред луѓе да плачам..скоро никогаш..последен пат у школо плачев, на час..али не беше многу приметно..пробував да се воздржам,но тогаш стварно неможев..

 

Да, ми се има случено еднаш...

 

КАко јас да сум пишала кога првиот пат во американската амбасада не ми дадоа виза се симнувам по скалите и рикам едвај се смирив,аама затоа вториот пат платиа
Инаку голем емотивец сум некогаш само онака знам да заплачам во јавно место пр школо ама се обидувам да не ме видат освен другарките.

 

Eдинствен ваков случај беше погребот на еден од моите најдобри другари. Се истурив од плачење,мислам дека очите ќе ми отпаднеа и ќе се онесвестев. Инаку тврд сум кога се работи за емоции и ретко може да ме види некој тажен или нервозен.

 

Не,а и ќе се обидам во иднина да не ми се случи тоа.А и најмногу мразам кога некои луѓе плачат за оцена пред цело одделение.За оцена никогаш нема да плачам....(Се надевам)

 

не ,а и колку да би ми се плачело ,нема да заплачам,а домааа,е то е друга приказна

 

Да денес, на погребот од едно девојченце RIP

 

Да... сум заплакала.

Бев на работа (како келнерка на плажа) и дојде брат ми. Не се изненадив многу бидејќи често ме посетуваше. Ама тој дојде сега за да ми пренесе многу важна вест. Ми кажа дека сестра ни се породила! Не очекував нешто такво бидејќи беше рано (8 месец). Многу измешани емоции ме облија (среќа, страв, радост, неизвесност) и се искинав од плачење! Не можеа да ме смират 30 минути! Луѓето се чудеа, ама викнав: „Станав тетка!“

Лани летото се случи по толку време да излезам навечер (причина: раскинување и затворање во себе) и другарките се разбира сакаа да ме расположат, па знаеа дека сакам рок свирки и ме однесоа во кафичот... се беше супер, се сеќавам ја свиреа "Super Girl" кога меѓувремено еден рандом тип помина до мене. Беше намирисан со истиот парфем од бившиот а тоа мене направи да ми се пресечат нозете, за миг ми се вратија сите можни и неможни спомени... и во мене пак се пробуди тагата и се расплакав... кафичот беше полн со луѓе, музиката гласна, другарка ми ме гушна... во позадина: "...super girls don't cry..." а јас липам. Се надевам дека никој не ме слушна.. морав да се олеснам моментално. Не ни мислев за тоа што се случува околу мене.


Епа емотивна сум, да. Не би се сместила во „плачките“. Има моменти кога пуштам солзи, за олеснување... Вакви, да речам, испади не се чести. Всушност само овие два пати биле.

 

Да

Бев 1 одделение,копиљ,ништо не разбира и имавме приредба.Сите требаа да носат маски на лицето.Мојата беше најнова а богами и најубава,учителката ми ја пофали и доага време за едно цитирање од текстот кој ни беше даден да го научеме.И таман да почнам да цитирам,ми се скина маската и падна .Јас пред многу луге во салата waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa ми падна маската леле боже.

Од тогаш никако не ми дојде на памет да се запишам на некоја секција

 

во училиште во 5то одделение,ме удри едно дете многу силно и јас цело училиште го поминав плачејќи да одам до класната да и кажам дека ме удриле..
имам и два-трипати во сред град ..

 

Паа мене некако ми е срам да плачам пред многу луѓе се воздржувам,ама некогаш коа ке ми дојде преку глава се не можам да издржам

 

Да. Четрипати во мојот живот.
2 патиод среќа, 2 пати од тага
од среќа плачев кога земав норма за олимпијада и кога настапив на светското првенство
а, од тага кога на еден натпревар очекував финале а не успеав, и кога имав многу тежок случај за тешка одлука во спортот-бев помеѓу два огна и на крај тоа пукна во мене дури мислам дека ако не почнев да плачам ќе пукнев-зошто осеќав дека воздух неможам да земам
И воопшто не се срамам од тоа што сум плачела, ако можам од радост можам и од тага (за жал) - тоа некаде мора да избие.

 

Срамот и гордоста, па може и личното Јас се поголеми...незнам според мене е така, а може и ме научиле слабост да не покажувам пред луѓе кои се зајадливи. Ми се има случено со насолзени очи, грутка во грло, болка во градите и само да отворам уста би липала најгласно, а луѓето (освен најблиските оние кои те сакаат и те ценат) на тоа гледаат од друга страна и онака не ти ја разбираат маката..... ама да плачам во јавност, не, само ќе проголтам и ќе се насмеам, иако гласот ми трепери.

А кога се работи за среќни настани неможам да плачам, едноставно сум среќна цел ден и окезена од едното до другото уво.

 

Сум плачела во школо ехее на автобуска дека паднав трчајки по автобусот и мнооогу други места

 

Сигурно имам плачено. Ми текнува само во амбуланта пред боцкање (вакцина) и во основно незнам точно кое одделение (од 1 до 4, бидејќи таа ни беше само тие 4 години) накај пат по дома со другарки кога професорката ме навреди пред целиот клас. Кога сум била помала и сум играла надвор, сум паѓала пред цело маало и сум плачела (ама сепак мала сум била). А сега (кога сум поголемка ) сигурно се случило ама не буквално плачење, туку солзи, една-две ми потекле пред повеќе луѓе.