Ох, секаде. Памтам кога бев мала од далеку таткоми ке ги мрда прстите, а јас се смеев неможев да се соберам. Остана само братучедами да ме малтертира секогаш кога ке сме заедно, доста е само да ме чепне за половината или за нозете (посебно измеѓу ) и почнува борбата, неможам да си ги контролирам грдите рефлекси и секогаш таа настрадува.