Дали трудот е џабе или се исплаќа на долги стази?

Многу често следејќи каква е состојбата во Македонија, си го поставувам прашањето дали трудот воопшто се исплати, дали вреди на долги стази или не? Гледаме секој ден кој се и како напредува во нашето општество, било да е тоа труд на работа, било да е некоја креативна работа. Често знам кога разговарам со пријатели да кажам „ништо не е џабе“, мислејќи дека што и да знаеш, некогаш ќе вреди во животот, но дали реално е така? Ваше мислење?

 

Вреди.
Менталитетот на народот се менува бавно.

А ако не друго, за себе вреди да се изразуваш и надградуваш на начини кои ти лежат.

 

Некогаш треба да знаеш и кога да се откажеш и да започнеш од ново со нешто друго.
Да се погледнеш реално, не бива, не ме бива? Можам, не можам?
И да бараш реален фидбек ако ти зависи нештото од некого. Зошто многу е лошо на нешто да се надеваш, да си упорен и да те бива, ама тој од другата страна да не те перцепира така.
Имаме малку садистички ген. Не се откажувај додека не успееш... а мижиме пред важни подсегменти на прашањето.

Така да, поважно од тоа да си истраен и упорен е, да знаеш кога треба да се откажеш, да бидеш доволно зрел да не се разочараш и да почнеш од ново.

 

Трудот никогаш не е за џабе. Вреди да се труди човек колку што може повеќе и кога-тогаш ќе си дојде сè на место (без разлика колку бавно е тоа). Падови ќе има и да дадеш максимум од својот потенцијал, но битно е да се вратиш назад уште потрудољубиво и похрабро.

 

Мислам дека не треба секогаш да гледаме низ призма на пари, финансиски напредок, работа.. за да се каже дали трудот ни вредел или не.
Трудот ни вреди во однос на тоа дека сами себе се надоградуваме, јас читам и учам многу работи што ме интересираат, за болести, синдроми, психологии, филозофии и да не набројувам и доста голем процент сум сигурна дека ова нема да ми се најде конкретно за идно работно место. Но, убаво ми е да си го знам за себе, па зар поубаво би било да не се интересирам за ништо и ништо да не знам

Речиси се' што знаеш еден ден ќе ти се најде, на овој или оној начин. Можеби утре ден ќе се најдеш во некоја ситуација кај што со твоето знаење и способности ќе помогнеш на некој друг, дали со совет или практично.

Така што, сакам да кажам трудот се исплати - но можеби не секогаш на начинот на кој што ние се надеваме.

 

Дали трудот се исплати е многу опширно прашање.

Трудот на долг рок се исплати секогаш ако се однесува на личен развој, учење, усовршување, надоградување, вложување во самиот себе.

Вложување на труд во ситуации кога станува збор за љубов, пријателство, работно место знае често на долг рок да има контра ефект и уште поголемо разочарување.

 

Сите благодети во кои денес уживаме се резултат на нечиј труд.
Значи трудот се исплати, ама не секогаш на оној кој се труди.

 

Па така е. Вложувањето во себе е најсигурно нешто, а вложување во врска со пријател, партнер, сето тоа за миг може да падне во вода. Трудот сигурно вреди во нормални општества. Овде гледам дека сите завидуваат кога некој паразит ќе се вдоми со врски во администрација, ама кога некој ќе направи нешто со свој труд, онака се премолчува, дури нема ни пофалба. Не знам зошто мнозинството така размислува?

 

Трудот вложен во себе се исплати секогаш. А за муабетот почни со магационерче па заврши шефче, тука никако не вреди нема ни да се смени....

 

Вреди вложување во себе, вреди да се трудиш и да работиш и вреди да вложуваш во искрени врски со пријатели или партнери.
Јас цел живот се надоградувам, учам работам. Бев еднен од најдобрите ученици во средно, добив најграда за најдобар студент на Факултет. Уште на факултет се плеткав со проекти. Научив добро англиски и работа на компјутер и програми за анализа на податоци што ретко кој сакаше да ги знае. Добив стипендија и докторирав во странство. Се вратив тука и продолжив да се наоградувам. Откако се вратив работев на проекти повторно и не се срамев да работам и за помалку пари и со различни рокови. БИтно ми беше да се орджувам во кондиција за работа.
Сегашната работа ја најдов по принцип праќање мое ЦВ на различни места. На еден Универзитет добив работа. Сеуште сум таму и се надоградувам постојано. Сега работам и плус проекти и веќе после 20 години вложување во себе ми се исплаќа. Заедно со маж ми (кој исто така успеа без партиски врски, пријателски врски и бла, бла) успеавме да купиме наш стан, имаме коли двајцата (нови), одиме на одмори. Да не се урочам ама кај нас трудот до сега се покажа дека вреди.
Оние што само кукаат и се жалат не сум баш сигурна колку сакаат вистински да се потрудат или колку вистински знаат.
Нашиот менталитет е баш кукачки менталитет и плукачки менталитет за жал. Никому ништо не чини, се нешто им фали, ама ако некој има конкретен предлог како со работа нешатат да се сменат сите се еее не вреди тоа, ништо нема да смениш итн.
Моето е дека треаб напорно да работиш на себе и полека полека да менуваш околина. Треба време за нештата да се сменат ама со седење и чекање некој друг да ги смени ништо не се постигнува.

 

Затоа поважно од вложен труд, е правилно вложен труд.
Многу е нереално и идеалистички да се трудиме да зборуваме на празно - да, да трудот се исплати.

Се исплати само да вложуваш да бидеш добар човек и да ги откриеш своите таленти, па да вложиш труд во нив. Труд да ја откриеш својата вистинска цел и така на така.
И како што кажав, да знаеш кога дошло време да се откажеш.

 

Во Македонија ниту еден труд не се исплати. Сум вложила труд за кој бев понижувана, а работев максимално што можев. Успеав да се справам со преку 30 луѓе ноќна смена и тоа сама и не се исплатеше. Само повеќе гледаа да ме бутнат.

Така да, ниту планирам да се трудам во Мкд повеќе, да ти следуваат законски права а да ти ги ускратуваат квази газди - не фала.

 

На ова мислев. Оти се трудиш, и секогаш се бара, уште, уште, уште, а дали на сето тоа ти даваат уште, и уште привилегии? Не.

 

Убава животна приказна. Реално треба да е така, но во нашето општество некако не секогаш се работите така. Сте имале среќа, знаење, ви се поклопиле коцките.

 

Во полето каде што сум јас, во цел свет со тек на вреем треба да вложуваш се повеќе и повеќе со тек на време. Резултатите никаде не доаѓаат соодевтно на трудот. Треба да се трудиш максимално многу,а да добиваш малку во одреден период, за по некое време да стигнат резултати.
Јас никогаш не мерам дали во моментов некој премалку ме цени. Ако се трудам и сум квалитетна ќе имам шанса да најдам друга работа каде што повеќе ќе ме ценат. Едноставно е. Квалтетот испливува на површина порано или подоцна.
Мене ми е битно да можам да си дозволам јас лични удопства со она што го имам како исход од мојот труд. Лоши газди и шефови секогаш имало и секогаш ќе има (една од најчестите причини за напуштање на работа и барање нова во цел свет е баш ова). Ама ако ти лично си супер ќе се снајдеш да се пробиеш.
Не може црно-бело да се гледаат работите.

И не не до среќата. Не ни се склопиле коцките. Поцркавме од работа и од вложување во себе. Има периоди кога сум преуморна, кога едноставно сакам да легам, да шетам по Молови како другите, да се журкам и што ти уште не. Ама знам дека тоа нема да ме донесе до посакуваните резултати и работам и се трудам и покрај умор и покрај се. Зашто побитен ми е крајниот резултат и тоа што сакам да постигнам како животна цел, од моменталното задоволство и состојба. И кога сум уморна се мотивирам себе си со тоа дека
еќе можам да си дозволам патување, уште еден стан да сме живи и здрави и слично. Се додека се размислува дека среќата и поклопувањето на коцките се битни за успех ништо од успехот. За успех треба да си го испотиш газот поштено. И да не се откажуваш и да не кукаш и да не смислуваш изговори. Звучи прегрубо ама така е.

 

Фирмата за која работев имаше отворени работни места во повеќе градови. Значи работев перфектно, амбициозна сум кога работам нешто тоа го работам како што треба. Тие имаа камери и се пратеа,не знам како ме викнаа на состанок во канцеларија и мислев ќе се решат конечно да ме пријават, но всушност они си имале намера да ме бутнат во позадина во перална да сум работела,со платено сместување и храна плус 15.000 денари плата.
Секако не сум глупа и сфатив која е намерата, толку беа упорни до степен што три дена ме молеа да сум размислела на крајот ми пукна филм им реков дека не сум неспособна и можам и тука да си останам,ако сметаат дека не треба да работам кај нив слободно можат да ме отпуштат, но не и да ме тераат да работам некаде каде што можат и своите деца да ги пратат.
Драмата заврши кај нив,дадов отказ после два месеци,само никогаш нема да заборавам начинот на кој го кажаа тоа.
Се што не ми овозможи Мкд, ми овозможи странството.
Тука припаѓам!

 

Не би рекла дека е џабе.
Дури и да не успееш да ги оствариш плановите, во најлош случај, искуството ќе те направи посилна личност. За жал или за среќа, тешките лекции се паметат најдолго и ќе те направат попретпазлива во иднина.

Лично, јас сакам да вложувам труд и лично за себе, затоа што и самата борба за нешто што сакам да имам или да остварам ми е многу возбудлива.

 

Само правилно вложената енергија резултира со плод.
Со главата у зид да треснеш неколку пати треба да е аларм,а не и мотив уште толку пати да се залеташ.
Едноставно, колку и да не е едноставно, треба да си доволно рационален, да знаеш по што да тргнеш, и од што да се тргнеш.

 

Се водам по мислата дека ништо не е залудно кога има конкретна цел.
Можеби звучи утопија, но се темели на искуството. Животот е составен од падови и подеми, а се учи од сопствените лекции.
Трудот, едукацијата, работата се манифистираат во личниот профил. Возвишуваат и мотивираат дека секогаш може да се стори повеќе.
Влогот во себе е најдрагоцено потрошено време, дури и да затаи успехот.

 

Треба и среќа.. некои едноставноо имаат многу среќа и стигнуваат подалеку од тие со труд.