Денес...

Вчера ден на млекото (откако ми го кажаа дека this is a thing, осмина влавот во мене не може да се натера да купува млеко во други денови по цена повисока за 5 денари), денес ден за пазар. Уште утре да се јавев кај Искра во емисија и полека, но сигурно се претопувам во просечен македонски пензионер.

Колку е позабавен форумов кога само си гледам слики кај лапалата.

Уште да можев да ги лапам кога сакам и како сакам и се ќе беше супер. *тажно бутка брокулче низ чинијата*

 

Доаѓа момент кога имаш работа со некој од Брегот на слоновата коска, дејгиди.
Чудесијата не ќе беше толку голема, ако после кратко скролање низ фејсбук, налетуваш на некој си коментар, на група. И читаш, приказна, долга, тажна, морничава. За на крај во прилог, прикачува линк, од некој си не знаен, доктор кој ги враќал старите љубови и нејзиниот го вратил за три дена.

Во прилог линк од докторов Офболи ако ви затреба некад https://www.facebook.com/DrProphetOwegbeOkhideAhkereDaniel

Би сакала да ми го врати памтењето, да се сетам како си заслужив ваков шаренолик живот во толку ограничени услови.

 

Воздух под налегање...

Најнов предизвик: Да се воздржам од процесирање и реплицирање на глупави персони и работи, и не исправањето криви дрини да го доведам на повисоко ниво, без да си ја зголемам моќта на игнорантноста.
Сулудо е идеализирањето на полемики. Особено со приглупи единки.

Уште еднаш, најтешко се покажува остварувањето на нешто што мислиш дека треба да го направиш, место она што реално сакаш да направиш- во случајов пробаш. Затоа сега сум двојно натоварена од обично.
И без никаква идеја дали пак е она што го сакам.

 

Денес вежбав премногу, решив можеби околу 100 задачи (хемија), ги решавав во село, тука беше и тој и душава ми беше мирна. Време е за квалитетен одмор.

 

Уживање покрај реката Рајна
Да не помислите на некоја друга Рајна

 

viertel vor 16 и веќе имам размислено за цел викенд, за следната недела, живототмој, негов , наш заеднички .Значи денес, не сум имала многу работа
Во недоумица сум дали да се пуштам пак во нешто или да ја одморам неделата што доаѓа

 

се препотев сто пати
прегладнев сто пати
се пакував
а сум толку многу среќна..

 

Го извадив кремот за сончање, она малку што ми остана од лани. Го тргнав капачето и пред мене за секунда се распослаа огромни песочни плажи со бранови до небо, храмови со чудни кровови и најубави градини, оризови тераси, лута, зачинета храна, преблаго кафе, тесни улички преполни со луѓе и тезги, продавачи кои ти довикуваат од сите страни, зелено-шарена недопрена природа... Бали...

Скоро цела година од тогаш без еден месец. По не знам кој пат ќе кажам... Време ЗАСТАНИ!

 

20 во 44, времето минува... Со секоја наредна се' се повеќе се изменува, почнувајќи од нас двајца. Смеам да кажам дека сме поминале и сито и решето заедно, и одделно, и сме имале здраво разминување во мислењата, какви што уште имаме, но евентуално надминуваме проблеми. Не секогаш сме си омилените персони на планетава, ама пак и во жути моменти не би те заменила со никој друг, а верувам и ти мене. Иако некогаш делува како да не се согласувам со нешто, не сум благодарна за тоа што го правиш за мене, го разбирам, навистина го разбирам, и после "разбирам" делот доаѓа мојот карактер и моите избори. Тоа веќе ти е познато сепак.
Не си совршен, не сум ни јас, ама си добар родител на мене и тој факт не може да се порече.

Во моментов можеби го изживувам најтешкиот период, фрла сенка на се' до сега, и грешам. Грешам за прв пат толку многу, што мислам нема правилно решение повеќе. Грешам и се надевам дека конечно ќе се откријам и ќе дојдам до тоа што го сакам.
Само не ми се мешај како и до сега, и остави ме на мене. Без прашања. Оти не можам да одговорам, самата не знам.
Не менувај ништо по ова прашање сега, те молам.

Посакувам да се чуваш најмногу досега, секогаш, да бидеш претпазлив и очите да ти бидат отворени. Здравје, среќа, финансии, се' што ќе замислиш- да оствариш.
Среќен роденден

 

Преку глава веќе од годинава.
Една е*ена работа не може да мине без тешкотии и компликации.
Една.

Се' мора да оди накај невозможно.
Десет дена прашање дали ми минале без нервози во цели шест месеци.
Само глупости да се дешаваат, секој еден со господов комплекс да ти пое*ува живот.

Епидемија која трае со месеци само затоа шо некои си се болни во главата.
Безброј шитти денови минати во исчекување за да дознаеш шо да правиш со животот.
Потресување за све и свашта за некој друг пак тоа да ти го пушти по вода у пм.
Втор пат во самоизолација заради несовесни будали кои успеаа да испозаразат кај стигнат и кого стигнат.

Уште некое ѓубре ако има да излезе на површина од годинава, аман нека се појави и да оди во пламен да не ја видам веќе.

 

Неуморно надевање е лудост.Или лудо радување
Не е добро, да се фрли надометарот треба

 

Читам за нов вирус во Казахстан што предизвикува пневмонија и е со поголема смртност од Ковид 19.
Covid 20 Pro.
Јас инаку со задоцнета реакција, дури сега сфаќам дека нема да терам одмор ко што замислував и наеднаш тешко ми падна. Ме удри реалноста по глава и еден темен облак сега ми виси. Толку време силна време е да одболувам како треба за да ми помине. А може само денот е таков шугав.

 

Какао и д-р Хаус за завршеток на денот, уз сите измешани звуци од надвор, особено чкрипење на гуми и додавање на гас... ништо ново, али толку е поразлично овој пат...

Единствено позитивно нешто од притворов е што нема да мора да се мешам со луѓе неделава, после хаосот кој се случува(ше).

Нооо, карактер ми (над)град(ува)и... по не знам кој пат доаѓам до заклучок за тоа колку неверојатен е човечкиот мозок. Перспектива и самоконтрола, после промисленост, се предиспозициите. И добра проценка.

И да, човек не цени доволно што има, додека (нема опасност да) не го изгуби.
Али после тоа има можност за нова кулминација, тоа е главното за фокусирање и потење г*з.

 

Денес...
- здробено...
- разочарано...
- згадено до повраќање...

 

Во принцип ги обожавам деновите како овој, кога се' што е замислено е и остварено, цела ту ду листа е чекирана, а и многу повеќе се направи. Турбо цел ден, ама... и покрај толкавиот умор што го чуствувам а само што мина полноќ, пак не сум мирна.

Го имам искуството веќе, имам и замисла, имам и услови изгледа, епа ајде нека ми се случи. (Ќе продоложам да) Бачкам уште појако.
Поспремна никогаш претходно не сум била, сардисана од сите страни исто.

 

Гз преку глава од сабајле... Ама ете станува поразбуден денов. Вонка ладничко, дожд врне, јас џвакам заборавени Старбрст карамели и се присеќавам каде бев лани ова време...
Нема со вкус на портокал, моите омилени, ама става и вака.
Дуксерот 3 броја поголем повеќе не ми мириса исто, само купачите ќе останат на крај, до првото облекување. Али и со тоа сум океј.

Ии веќе скоро година дена покасно, 2 за друго, сфаќам колку сум благодарна за оваа школа, знам дека ме направи човек, реалистично ме направи помудра и посмела, способна за се' што ми се случува и (ќе)
продолжува да ми се случува.
Ме зачудуваат вакви моменти кога толку многу ми гори под нозете, а јас не паничам туку останувам смирена. Браво за мене.

Уште 2 дена и се враќаме во реалниот свет бејби.

 

Денес многу сакам работата да е како пред корона. Не го сакам ова темпо. Ми фали се да е исто, да одам со ред.
Што фали сите да сме коректни?
Зошто при нешто договорено и зборено усно, би се правел некој како паднат од Марс?
Правење на будала...

 

Ни палачинки со домашен џем од малини, ни две мачки за галење не ми го оправаат денов. Уствари, пардон, периодов. Се обидувам да дишам длабоко ама косава ќе ми побели од нервози.
Целиов живот ми стана една гигантска апликација. Апликации за визи, за стипендии, за пракси, за студирање, за... Мислам дека најголем успех ќе постигнам ако аплицирам за у п.м.
Зошто не можам празниниве да ги пополнам со џем и мачешко предење?
Многу работи ми фалат. Најмногу сигурност.