Денес...

Откако сабота ми е ден на млекото сега, светот е во хаос.

На моменти ми фали малку... како да кажам, религиозност? Спиритуалност? Продуховеност? Не за друго, понадежни се тие луѓе од мене.

Имаме една далечна роднина, секој ден и почнува со bible study, две јаболчиња и оревче. Па ќе оди да си копне во нивчето, па бајбл стади, па дошло време за ручек, некоја манџичка со зеленчук од градината, малце лепче и проџе дан бе. 90 години има, машала.

Мене со што ми почнува денот? СО Ш Т О?

Како да немав доволно драма јас, киднапирав и две мачиња пошто... дебили. Многу долга приказна. Да не сака некој да ги вдоми?

 

Мислам луѓево што се зачленуваат во разно разни клубови и организации и групи и слично не е затоа што ги занима конкретно она за што се залагаат тие групи туку или од досада или од тоа што им фали друштво или хоби или очајни...или приглупи, некои, пошто им одзема и време и пари а немаат апсолутно никаква корист за возврат. Освен замислена, во нивните глави им се случува трансформација невидена а всушност објективно да погледнеш од страна, скоро и да не мрднале од почетната точка.
Цезар салата во план за вечер, на секои 10 минути гледам на саат дали дошло време да почнам да ја правам, ама рано е. Во меѓувреме микс од постари диско песМи. И на нив им дојде ред.

 

Понекогаш се чудам како издржувам во ова шити опкружување.
Сра*е луѓе, сра*е можности, сра*е размислувања.
Егоизам и чекор подалеку.

Трпеливо ќе исчекам.
А потоа себичноста ќе ја преземе круната.

 

Конечно одлучив да ставам крај на една вештачка творевина исплетена од сомнежи и манипулации а разубавена со спомени и насмевки кои привидно ѝ даваат надворешен сјај.
Нека стои ова тука да ме потсетува да си останам на зборот.

 

Денес си го изгледав пак видеото од пред две недели и сум го испуштила делот од неколкуте секунди. Ми го направија денот. Леле, не се салам. Едвај чекам да дојде среда!

 

Денес ми пречи тмурното време.
Ми се шета некаде, а ме мрзи да се спремам. Изгледа дека ќе си останам дома. Но тоа и не е некоја катастрофа, барем за мене.
Ме фаќа некоја меланхолија за летото што измина. Чувствувам како да не сум го искористила ,,како што треба''.
И за да не испадне дека само се жалам, добив убава вест во врска со работното место т. е. идното работно место, бидејќи ми следува унапредување.
Не е лош денов!

 

Си завршив еден куп работи шо ми висеа над глава.

 

Денес, исто како вчера. И како секогаш..
Ни на повидок промена во себе-деструктивноста.

 

Временцево е супер, топ, да се растеретиш од непотребни емоции, непотребни алишта во плакар, непотребни планови? Зошто, ради страв? Од сега -Does it sparks joy? Ако не ми спарка, ич не го мислам, па нека бидам поразлична во општеството и понатаму
Туку, како ќе се преживеат овие ретро планети, ковид и остали напорни људи?! Како?!
Не ми спарка ништо од оваааа.....

 

Слушнав преѓеска во кола една песна што ја немав слушнато одамна и реков кога ќе си дојдам дома обавезно ќе си ја пуштам на јутуб неколкупати. Сега заборавив која беше и јанѕа ме јаде.
Почнувам ново хоби. Ако ми задржи интерес ќе ми се исплати и финансиски за неколку години. Ама огромна е и веројатноста да се откажам ради немотивираност и фрустрација пошто си бара и време и фокус и истрајност. Ќе видиме колку ми е досадно. Прекасно се сетив дека губам време на небитни работи.
Прво, песната да се најде...

 

Спушти си Shazam апликација на мобилен, кога има песна ја отвораш аплилацијата, ја наоѓа одма по звук, ја меморира и не мораш да памтиш.

 

Колку прекрасен ден. Ама озбилно. Времево не може поубаво да биде, значи есен луѓе, есен му е мајката. Нека дојдат сите по лето луди да ми објаснат што е во истото толку убаво (освен ако не живееш на море, а од искуство да ви кажам и таму есен е поубава).

Се шетавме, со песот, со новата фризура, со се по ред. Си правам кафе прееска и ме пукна еден gratitude wave. Ама баш за се. За кафематот и убавата пена што ми ја прави на еспресото, за погледот од тераса и зеленилото што ни се гледа, за некои убави моменти кои ги имавме и за кои и тогаш и сега чувствувам дека биле ко од филм излезени. Муабетевме со другарка ми и баш си размислувам сега. Она што го сакаме ни доаѓа. Ама навистина доаѓа. Само некогаш е скриено под такви камења и гранки и треба да се запрегнеме. И некогаш изгребани ќе стигнеме ама таму е, не чека, и ни се смешка.

Одлични неделни филозофии зар не. Ама искрено, ништо повеќе од некој за кафето погодено да го испиеш не ти треба. Било тоа човек, животинче или цвечка.

 

Денес сфатив дека за многу нешта за кои порано (читај: пред некој месец) сум се нервирала, буквално сум кинела живци, денеска ми е сеедно.
И мило ми е што е така, немам нерви ни време за губење.
Со сила нема убавина.

И еден совет од мене... ако се грижите за нешто, ако тоа не ви дава мир, помислете дали ќе ви биде важно за пет месеци. Нема да кажам пет години, премногу ми изгледа.

 

Многу ми е безвезе кога некој се одлучил да почне нешто ново и не се задоволува со -браво, честита, со среќа, само напред и слично туку бара постојано внимание, да збориме за плановите, да бодриме, да "поддржуваме"...посебно кога знаеш дека често едни исти ликови почнуваат мал милион работи без да ги завршат пошто еуфорија иде и си оди, а со неа и плановите за подобро утре. Ништо ново, на сите ни се случува. Заврши тоа што си наумил па на крај ќе славиме. На нероден Петко се помалку капа ми се крои со годините пошто ставрно не ми се вплетува во туѓи фантазии за на крај ако се изјаловат пак до бескрај да дискутираме каде тргнало наопаку. Ко да не знаеме зошто. Или не сме доволно истрајни и упорни, или јеби га, живот, нејќе да биде. Упростено. За повеќе не ми се вклучува мозок. И на крај ќе ти речат -негативна, или љубоморна, или идиукурац гајле ми е што мислиш.

 

Денес ... ја чекам точката на вриење.
Моментот кога на Том му излегува чад од уши .. е тој.

Само сама сум си виновна.
Земи си на глава што треба и не треба, па после ќе ми играат румба по нерви.
Епа да, затоа што им се може и затоа што сум будала која секогаш го одбира она што за мене е најштетно.

Ох.. па и прашањата зошто збор не ми се кажува.
Подобро за сите е ништо да не кажувам, зошто наместо зборови пламен ќе излезе.

И така, ќе помине уште еден скапан викенд.
А од идната недела пак ќе си удирам глава од ѕид.

 

Мислам дека очајот ме надвладува... и ми доцни. Добитна комбинација.

Или пак не, само станувам уште по директна и искрена, безмилосна и сурова.
Периодов ќе паѓа крв. Почнувајќи од мојата, па сечија друга по ред.

 

Saturn cheking in

 

Денес реализирав колку сум повтроно во аут со грижата за себе, секој пат се повеќе од претходно. Што реално не е така, ама кога почнеш нешто правилно многу лесно после се забележуваат грешките. И удараат уште посилно.
Така да, морам да се стегнам за да не западнам повеќе со здравјето.

 

Денес се скарав за глупост со драга личност, а причината беше мојата акумулирана нервоза.
Сега се' е во ред, разговаравме и ја решивме ситуацијата, но кажав зборови што болат, и сега колку и да се каам и да се извинувам, зборовите нема да се вратат и да исчезнат.
Зошто молчам пред оние што заслужуваат и лош збор... а се истурам на оние недолжните?