Денес (да остане ова за потсетник) е денот кога прв пат направив сообраќајка (после 16 год возачка) и јас бев крива.
Денес сфатив дека дишам за едно нешто... постојам за тоа. Без тоа како со одсечени крилја сум. Ми требаше да сфатам.
Дојдов на работа, земав кафе, го истурив целото врз мене и насекаде. Тргнав да земам сунгер да избришам барата што напраив, успат ги побутав сите столови на масата Денот може да започне
Denes se oslobodiv od minatoto, rabotite sto me potsetuvaat na odredeni slucuvanja, raboti koi me gusea.
Денес сум сведок дека чуда се случуваат. Во рок од саат време две работи, најбитните во мојот живот, се сменија една по друга. Да ми кажуваше некој немаше да поверувам. УШТЕ Помалку дека во ист ден и ист саат дека ќе се сменат.
Денес се прашувам, колку долго ќе можам да го издржам с****во и што после тоа? Не прашувам која е поентава на сево, оти знам. Само се осеќам како испукан огномет во магла. Без посебно значение....