Тебе мајка не те прави тоа што си го "дала телото за да станеш мајка" туку тоа што си посветен родител отпосле. Ни јајце клетката, ни телото немаат врска со тоа да се биде родител како улога. И дете кое е од твоја генетика и родено од тебе може да ти е одземено и да го изгубиш родителското право ако не си соодветна за улогата на родител, така што не, да се биде родител не значи да родиш или да направиш дете. Биолошки родители се само термин кој го користиме за да не пишеме на долго и да укажеме на генетското потекло во два збора, кое секако е дел од темата и не значи тоа тоа се вистински родители на децата.
Чекајте, сериозно и посвоено дете не треба да знае дека е посвоено според вас? Јас би сакала да знам дека сум посвоена. Како ќе го перцепирам, мој проблем. И пошто ајде, кај донор се испитува дали има генетски болести, и кај посвојување да не се прави истото? Има деца што се оставени во дом и не им се ни знаат родители и дали се здрави прави. Или и тогаш ќе се прајме на Тошо. На балканско подрачје на кое е многу нормално ќотек на деца многу чудно вака загриженост за чувства на деца кои ќе дознаеле ова или она.
Уште посебично е да наречеш родител себичен, а притоа животот го посветил на тебе и твоите потреби. Потеклото не е само генетски материјал. Тоа е далеку покомплексна содржина. Потекнуваш од фамилијата која те изгледала, од местото во кое се раѓаш, растеш и развиваш.
Колку сакаш биди посветен родител, себично е да мислиш само на себе, а не на детето и што би било правилно.
Немам повеќе коментар. Една информација те прави себичен и мислиш само на себе, а не на детето и што би било правилно. Во ред е.
Читав многу "шо ќе му смени ако знај", ко не менва - оти не кажиш? Во терапија најчесто работи шо се смета дека треба да се кријат/ не се важни за споделвање испливуват на површина евеншли. И да, и за ова, и за посвојвање, и за се во принцип - шо порано то подобро. Не е траума туку се прифаќа како реалност. За друг тип компликации побрзо се решава и се трга лепенката, место тивко да се страда и да се заоструват односи. Колку покасно ( пак се враќам на ситуацијава + посвојување) толку полошо. Оти се перцепира како "лага" и "зошто мораше да криеш" и недоверба од тип "шо уште криеш". Донорот не е мајка, туку е само донор. Членката е мајка. Не само оти го носеше и роди, туку зошто го расти и воспитва и сака. И ако некогаш решиш да кажиш, користи таков јазик. Јајце клетката иди од донор, не од биолошка мајка. И уште за ова сте зборале, од основно знам каква бременост имаше мајка ми со мене, ако не и од порано и колку брзо стигнав на светов и како. Уште од претшколска возраст иди интерес за себе и себе на овај свет и то е 100% очекувано. И тука почнуват први прашања: како се родив, кај ме носеше, колку време, дали тежев, колку клоцав и слично. И ќе бидите изненадени колку уствари си ги сфаќат работите ко факт и никому ништо.
Детето како бебе било во плацентата на мајкава и добивало сe што е потребно за да расте и да напредува до неговото раѓање. Со информација дека е створено од донорски јајце клетки може ќе добие само срушен свет ,дека не е биолошка мајка неговата мајка и дека никогаш нема да дознае чив дониран материјал бил. Ако ова инфо може само да предизвика болка кај детето и ништо друго ,не треба да биде кажано. И тоа е се,без големи филозофирања. Ниту знаат која е жената која донирала,ниту ќе дознаат чему тогаш? За да пати,се стресира детево цел живот?
Од една страна и јас сум за искреност, а од друга се ставам на местото на детето и претпоставувам дека кога би знаела нешто такво, ќе ме копка да дознаам која е мојата биолошка мајка. А, нема да можам, затоа што законот им гарантира анонимност. Така да, стварно не сум паметна да кажам што е правилно, единствено знам дека детенцето е се уште мн мало и ако дојде до тој разговор, би требало да дојде барем после некоја година. А, што вика Нена дотогаш ова ќе е мн позачестена појава, па може и сосема нормално ќе биде прифатена во иднина и од детето. На темава има едем мн морничав филм, на Нетфликс го гледав, се вика Our Father. Според вистински настан е правен. Станува збор за доктор за фертилитет којшто наместо со донирана сперма, како што е правилно (донорот не смее да донира повеќе од три пати), ги оплодувал јајце клетките на сите пациентки со своја сперма. И една жена сосема случајно на 30 и кусур години ќе направи Днк тест, а не можам да се сетам дали нејзините и имаа кажано дека татко и не и е биолошки татко (мислам да). Тестот ќе покаже дека има голем број на блиски роднини во нејзиниот регион. На крај ќе испадне дека над 50 деца направил докторот со неговиот материјал, без знаење на родителите. Ама добро, ова било пред децении, сега сигурно се регулирани овие работи како што треба.
На пола сум со твоево мислење, и се сложувам и не се сложувам. Се сложувам оти имам дете како тебе, од најмала знае дека живеела во моето меше, дека пораснала од малечко јајце, оти сум имала љубов за да порасне, и оти не сите мали јајца појаснуваат (ова ко беше во фаза, сакам сиблинг/нејќам сиблинг)... Не се сложувам оти па и не е исто ко посвојување. И општо, сета таа исфорсирана америчка ,,транспарентност,, ми е дискутабилна. Сеуште не сум убедена дека не води тоа кон продлабочени идентитетски кризи и психолошки состојби од најрана возраст. А тоа што може да забележиме е дека кризите и состојбите на младината во Америка, некако во пораст се во последниве децении, нешто ќе да прават погрешно... Од друга страна, пак доволно се познавам себеси и знам од кога ми е стабилен идентитетот, и до кога ми бил климав. Сега ми е апсолутно рамно, и да дознаам дека ме смениле во болница или дека мајка ми не ми е мајка; дури бев дете и тинејџер- па не баш.
Не биди себична по твои стандарди, ама и внимавај како се изразуваш за туѓи постапки. Не си ти таа што треба да нарекуваш некого себичен, само затоа што се двоуми што е најсоодветно и најправилно за сопственото дете. И самата кажа, не знаеш како би постапила и како би соопштила. Безобразно е на некој кој поминал таков пат на зачнување, да го наречеш себичен ако реши да молчи. Едно е да кажеш зошто треба да биде транспарентна во тој поглед, друго е да се служиш со такви епитети. Најдобро мисли родителот. Кој нормален родител мисли лошо за сопственото дете. Глупости се трескаат веќе.
Zad taa rechenica: "sekoj roditel misli najdobro za sopstvenoto dete" nekogash se krijat i stravovite na roditelite. Ako majkava kazhe, dali deteto pak ke ja saka? Dali nema da go izladi odnosot so nea? I milion drugi prashanja se krijat zad taa dobro poznata rechenica.
Не е исто. То не е спорно. Нарочно тргам паралела сепак. Чисто ради наративот дека покасно било подобро да се кажи (не) или дека ако е порано е траума (не). Покасно е полошо. Зато и паралелата. Зошто при посвојување ( го користам ко пример оти е помалку апстрактен зошто е почест) се кажва порано оти со тој факт му го внесваш во реалност. Премало е за да мисли дека лажиш или да влези во овртинкинг. Шо не е случај покасно. Се спротивно на то ќе е перцепирано ко измама во покасни години. Скроз можиш да лажиш/ криеш ( зависно колку се опипва темата) до покасно, ама кризата ради постоење на тајна ќе помини. Мора да помини. Оти и да не викаш, и да се криеш, дете осеќа. Дете секогаш осеќа. Можи нема да знај зошто и шо осеќа ама така се створат први симптоми. Поентата ми е, ако има тајна, прај можност и кажи и/ли разреши ја да не осеќаш товар, особено ако мислиш дека некој друг има ризик да кажи. Пошто притисокот со то шо ти чуваш тајна и ти паѓа на ум прво е измачувачки, второ оти се измачуваш ќе сети "нешто" тој од кој криеш. И ќе почни да проектира свои ставови и стравови за зошто осеќа притисок од тебе. А уствари, кога чуваме тајна проектираме свои стравови. It's a vicious circle. Зборам во прво лице за појасно да се изразам. Не се однесува на тебе. До тие шо не растат е. Џоукс асајд, премногу стресори има модерно општество. И се ко шо треба да прајш - пребрзо е се и престресно. Разликата е, шо кога имаме избор - можиме да донесиме подобрата одлука in the long run. Не мора да е уште еден стресор.
Зависи што доживуваш како тајна и колку рекла казала има наоколу. Дали можиме или не можиме времето ќе покаже. Да се провериме здравје по 10 -20 години до кај сме, сега среде процесот, ич не сум сигурна која е правилната страна.
Mnogu strani se ne mozam da iscitam se sakav samo malce info da vi dadam zaso gleam ne ste u tek so regulativata. Uvozot na genetski materijal(jk/sperma seedno) go odobruva i regulira drzavata. Znaci sekoj uvoz se odobruva i ne smee od isto donor 2 pati da vleze materijal vo drzavata radi polubraka/sestri sto u spanski serii samo se srekavaat i zimaat ama nejse. Poveke sansi vo drzavava ima posvoeni rodnini da se sretnat nego od doniran materijal. Ponatamu bolnicata vo rsm koja posreduva vo uvozot na kupuvacite-idni roditeli im dava celosna dokumentacija za genetskiot materijal znaci genetski ispituvanja na donorot i medicinska istorija. Odnosno kupuvacite.mnogu poveke znaat medicinski za toa lice nego bilo koj random par sto ke si naprai dete doma. Tie sto teraat ivf ke razberat neso poise mozda za partnerot medicinski ama regular bremenosti pojma nemaat generalno poso poise od ks,eho i ctg ne praat. A za minijaturnata verojatnost na spanska serija ishod t.e. brak so rodnina ne pomaga infoto deka e od doniran,treba praksa da si bide prenatalen test i ako ima neso sto ne e vo red se prekinuva bremenost. A moze plodot i beztoa da ne e vo red. Mi nema nikakva poenta kazuvanjeto na deteto osven da si ja olesni roditelot dusata sto po mene e sebicno. Zar ke mu stavas tovar na sekoja poseriozna vrska da prai genetsko ispituvanjw dali se rodnini? Ili ma sekoe muvanje u zivotot da se misli dali se muva so brat/sestra? Po cemu...ne razbiram...nema benefit od kazuvanjeto
Појма немам како би било правилно да се постапи. Во вакви случаи(кога не знам), барам консултација со психолог/зи
Не си стварај сама проблеми кај што нема. Детето ти си го носела 9 месеци ти си го родила не ти е посвоено, лично јас да сум во ваква ситуација не би му кажала и не би размислувала на тоа, донор си е донор нема што после да се бара донорот тие се заштитени и не се ни спомнуваат кој се.
Кај посвоено дете не е битно која е нашата желба,дали сакаме да криеме или не.Мислам дека од самиот дом налагаат да им се каже на децата до одредена возраст.
