Дентина, психолозите точно препорачуваат да се почне од 3 години, да се спомне, како приказна па потоа кај 7 да се раговара на темата, кога се посвесни децата. Некои пак, велат од кај 7 години да се почне и да се одбегне моментот дека е табу или мистично или таинствено со фактот дека околината не е информирана или треба да се скрие. Ова нели, доколку родители сакаат да ја обелоденат веста. Штета е што не секогаш има советување или психолошки тренинг пред или во текот на процесот. Во Америка, зборам за САД, тоа е практика. А да Ве прашам еве, зошто тогаш пишувате и дебатирате, кога се оградувате од фактот дека сте стручно лице и овде не е место? Шала на страна, на форумот се собрани најстручните од секоја област, било да е Ковид, војна, па и разводот на Деп и Хард. Не се однесува ова на Вам само, да не ме разберете погрешно. Мислам дека, т.е. сум сигурна дека @Lija.ska сака да собере размислувања и искуства од тие што се на форумот, а поминале низ слична ситуација. Ние останатите може да си дробиме до сабајле, ама не е фер да ја осудуваме за било каква одлука, па и тоа дека овде не е место за ваква дискусија.
Никој ли од вас никогаш не открил или му било откриена некоја семејна тајна? Моето дознавање немаше врска со темава ама има врска со тоа како се чувствував. Имав 23, татко ми идолот на мојот живот беше скоро починат. Тогаш дознав дека пред мајка ми бил веќе еднаш женет. Немам проблем со разводи или преженувања, ама таа информација за него ме шокира. Како цел живот да сум живеела во лага. Зошто воопшто криеле такво нешто од мене, кога нели таа информација лично ништо не ми менува?! Значи, цела поблиска и подалечна фамилија знаеле, со тоа и моите братучеди, сите пријатели и комшии знаеле со тоа и моите другарки, јас не знаев. Зошто? Зошто информацијата ништо нема да ми смени? Ете сега се прашувам што уште не знам. По некое време почина мајка на другарка која е посвоена а не знаеше дека е. Татко и одамна починат, друга фамилија немаше, сем нас другарките. Ги собрав еднаш и им кажав дека треба да и кажеме оти кај и да е ќе дознае од некој небитен. Ме надгласаа да не сме се мешале и така и би. Оставивме. За околу 2 недели не собра таа нас оти некој и поткажал и не праша дали знаеме и нормално не и беше воопшто сеедно оти сме криеле. Секој има право да знае како и од каде дошол на светов. Макар и дали било инсеминации или инвитро, или природно или царски или во када или на бокс. Сите заслужуваме и треба да знаеме од каде и како сме стасале на овој свет. Овие работи мора да се нормализирани исто како што е нормално Марија да има двајца татковци, а Тоше две мајки. Како што е нормално да не има бели и црни и жути и црвени и мешани. Како што не има со синдроми и инвалидитети и истите мора да се прифатени еднакво, така мора да не правиме табу од посвојување и донирање јк. Кога децата растат во здрава заедница каде се е нормално и прифатено, така и тие ќе се однесуваат. Не може да гледаме на вистината како “комплицирање на животот на детето”. Туку мора да го раснеме со неа и со сите останати вистини на светов. Оти на овој или оној начин, никогаш ништо не останало скриено.
Утре тоа дете на еден обичен преглед на пр за наследни болести на очи ќе дознае. Секако дека ќе биде шокирано од сознанието. Може да се повлече во себе. Тешок проблем е ова што ни психолог ни психијатар ќе го реши. Може само да се ублажи проблемот. Ќе ме осудите ама сум против правење дете со туѓ донор.На крај краева сите си знаат што е најдобро за нив,ја не би.
Точно. 3/4 години најрано, постојат сликовници шо му се читат ( пример има едно со мечок и мечка шо сакале мече и си посвоиле и се е детски објаснето како приказна, прекрасна сликовница да се фамилијаризираат со процесот, да му е нешто шо се случва и да нема аверзија), и то се повторва, постојано се чита. Се нагласва дека ние сме родители, иако друга е жена која го родила ( многу важно избегнување "мајка" за жената која го роди). И не е нешто шо се кажва еднаш туку се кажва поќе пати. И од 7/8 години веќе можи да разбери и му се кажва пак, му се одговара секое прашање шо ќе го има. И клучно тука е да сте спремни секое прашање да одговорите оти можи да има секакви. Ова е добро оти и остава "отворена врата" за искреност и од негова страна, отворено зборање чувства и нема да интернализира дилеми и стравој оти ќе осеќа дека можи да ги искомуницира. Мислам замисли нешто осеќаш и си прајш претпоставки и од мравка прајш слон, и замисли да можиш со родител да искомуницираш и да ти олесни и да сфатиш дека сепак мравка е, не слон.
Како дознавате се за вашето семејно дрво од преглед на очи, да ми е, не знам!!! И операции на очи сум правела, цел живот со наочари, леќи, прегледи.... како правите прегледи кај што учите секакви информации, еве не знам. Изгледа мене не ме прегледуваат ко што треба.
На сестра ми очните доктори и најдоа болест што само може од родител да се пренесе. Нареден пат цитирајме. Ако толку се разбираш ќе знаеш дека преку очни болести мнолгу деца дознаваат Не правиме муабет за наочари Тоа беше само пример, а не дека преку тоа ќе дознае.Факт е дека кога тогаш ќе дознае.
THIS! Колку е ова точно! Никогаш не би му кажала на дете ако е од донирани јк или сперматозоиди,а многу често сестри си донираат една на друга,нема потреба да знае дека тетка му е ете мајка,а генетиката ете е тука пошо запнавте со неа и со болести.... Ако е посвоено е друга приказна веќе. Во принцип секогаш сум за отворени карти and nothing but the truth,но не секогаш и по секоја цена.
Од шо мака сите со ред да ве цитирам, кажувам општо мислење. ОК и мене ми рекле нешто некогаш наследно е, на доктор... имате во фамилија пример... и што ми сменало мене тоа? Ни сум копала по минатото од каде е, од кој е.... Девер ми беше роден со зајачка уста, никој ни во потесна ни во поширока фамилија немаат, само тој - којзнае од кај го влече генот, и којзнае каде во иднина може да се појави кај неговите потомци... ниту па копаа по минатото, ниту бараа од кај е што е, тоа е што е, го има генот, и што сега.... Ниту се истрауматизираа дали мајка му му е мајка, ниту татко му му е татко. Не знам што правите кога одите на доктор по Богу... Докторе, шо ми е? Имате тоа и тоа, ништо страшно, се наследува генетски, сигурно некој во фамилија кај вас имал..... А мајка ми нема, татко ми нема... гарант кријат нешто, тоа е... ужас!!!
Детето да ви живее во лага оти вие немате храброст да се справите проблемот. Сте се фанале за орото без да размислите на последицит и сеа кукате. Себични сте.
Абе има и недајбоже ситуации кои може да се случат и мора некако да му се соопштат на детето. И за секс е непријатно да збориш со дете и може да наидеш на отпор ама мораш да пројдеш низ тој муабет. А зошто па да се каже за посвоено? Разлика меѓу донор и посвоено е бременоста која "мајка" ја износела.
@nena2010 генерално се сложувам со твоите мислења, освен цитираното. Колку и да не сакаш да звучи така, оно му дојде као иронија, шо мајка овде прашуваш, ама ние сепак ќе ти дадеме совет. Со должна почит, ама ова е жива глупост, веројатно си и сам/а свесна! Зошто не читате мислења кои имаат содржина и факти, а се држите до своето оскудно размислување и пред се "знаење"?
@Lija.ska а најубаво да си побараш мислење и совет од психолог? Разговор само со стручно лице за твојава ситуација, затоа што овде секогаш завршува со навреди и осуди.
A што погрешно кажав? Кај посвоени генетската мајка го износила. Кај донор, генетската мајка не го носи. Затоа велам зашто посвоено треба да знае, а од донор не?
Знаеш дека ми ги отвори очите Само јас со очила од дете, од цело семејство. Мислам дека баба ми и дедо ми, ми се родители уствари (само они носеа очила)... татко ми ми е брат...мајка ми, ми е снаа Шпанска серија од желба да бидеме посебни
Ќе ти ги отворам јас, ко не ти ги отвора докторот да ти каже дека баба ти ти е мајка. Каков доктор е тој!!!
Знаеш што. Најсмешното е и најтрагично истовремено. Се расфрлање се детска психологија и генетика мислиш сите со искуства и докторати од темите. Јас на темава зборувам искуствено, без докторат. Ама имам дете, па малку као сум спознала психологија на МОЕТО дете. Во првиот коментар на темава, реков би кажала, хипотетички, кога би проценила дека е време. Ама сега тупење за искреност и транспарентност од 3 години, оти така моментално вика трендот, е ту мач. Оти ако не му ја кажеш сета и комплетната вистина, аха, што ли уште криеш. Мислам исто треба да им кажеме дека дедото умрел и ќе го јадат црви, не да му кажеш бела лага дека отишол на небото. Јер познато е дека децата од 3 години имаат полн ментален капацитет, да разберат се и да се носат со секакви информации. Јас, пошто глупа, па премислувам, ко ќе видевме мртво пиле или бубамара, ја лажев дека спие. Ај сега пријавете ме на службите. Исто сосем е во ред, да се почне на таа возраст да се објаснува за гестациски, биолошки и не знам какви родители, јер е тоа многу битно за детскиот раст и развој. Уште од најмало да има каша во главата, и никакво силно чувство за припаѓање кон семејството во кое расте. На 5 години евентуално, ко ќе се налути за играчката, ќе тргне да ја бара ,,мајка му,, во Русија. За генетските болести и девијации сигурно ќе се најде некој експерт да објасни, како таква состојба може да се појави од ,,ништо никаде,, без семејна историја на таква генетика. И тоа би било.
