навистина......ајде за татко и некако да разберам.....но мајката што биолошки е поврзана со детето од самото зачнување??????? нели осеќа близина спрема тоа дете, па од неа се откинало мада знам еден пример ама жената сега е постара......се зеле, останала бремена, во меѓувреме се развеле ( пред да се роди детето) и го дале детето на посвојување, не сакал ни да го види во болница, ниту пак тој...................
Значи вака, моите родители се разведени од мојата 1 година.Јас сега имам 12 години. Живеам кај мајка ми, а татко ми го гледам секој викенд. Знам дека и двајцата ме сакаат многу. Иако мајка ми онака многу не е под стрес за мене и не е толку строга, но ме сака. Сега татко ми сака да оди во странство и да ме земе мене средно училиште таму да учам, јас несакам затоа што мајка ми ќе остане сама, моите тетки се во странство и она ќе остане сосем сама,ќе сеуништи (има некои мали психички проблеми), а од друга страна татко ми мисли на мене и сака да ми биде добро и јас сакам да одам со него.Помагајте, ова многу ме мачи.
Одењето во странство ќе ти има и позитивна и негативна страна. Позитивно е што ќе израснеш далеку од овде и ќе си имаш полесен живот, а негативно е тоа што мајка ти ќе ја мислиш цело време дека ќе биде сама. Најдобро е да седнеш со двајцата да направиш муабет. Да сум на твое место би заминала, а ќе се враќам често за мајка ми да не е сама, па кога ќе си се осамостоиш ќе ја земеш со тебе.
Ете тоа ми го вели и татко ми, јас и имам нешто спомнато на мајка ми, а таа несака да слушне за одење во странство, а и малку ми е страв дека нема да стекнам пријатели.Незнам што да правам.
Сега не сака, ама понатаму може и да сака. Ќе и недостигаш ти, а и ќе сфати дека таму има подобар живот.
Се надевам дека ќе биде така. Јас си правам некој филм ќе отидам таму ќе завршам школо ќе се вработам и ќе ја земам со мене, мислам дека добро ќе се снајдам затоа што таму на татко ми му се отвараат шанси за добра работа, но сепак малку ми е страв дека нема да имам пријатели, а и баба ми и дедо ми иако се млади ќе остарат...
Верувај ми дека ќе најдеш пријатели и ќе ти биде супер. Чим имаш роднини таму ќе ти биде лесно за да се снајдеш и за школо и за работа.
штом сакаш да одиш предложи му на татко ти и мајка ти да дојде со вас.не мора заедно да живеете.ќе ви изнајми стан а ти пак ќе си бидеш со мајка ти.не знам како ви стојат работите но јас така би направила. инаку без мајка ми јас не би заминала.би останала со неа.
Од родителска гледна точка јас не би го стопирала и врзувала детето за мене. Ако му се пружа шанса би му дала подршка да ја искористи со нагласување дека јас никаде не бегам и секогаш ќе бидам тука во Мк доколку не се снајде и вклопи во тој систем таму секогаш може да се врати назад. Таму има опција за подобро школство, учење јазик и опција за подобро платена работа утре откако ќе дипломира. Но едно мора да си расчистиш во мозочето, дали навистина сакаш да одиш или одиш за прошетка со надеж дека за 10 дена ќе ја видиш мајка ти во Мк. Знам дека е тешко да донесеш зрела одлука на твои години и дека мајка ти се филма дека татко ти сака да ја оддели од тебе и ти набргу ќе ја заборавиш и затоа не ни сака да слушне за таа опција. Не е свесна дека имаш добар татко кој ти отвора можности во животот наместо да го мава судски за алиментација или да не сака ни да чуе за тебе.
Гледам дека имаме активни теми Развод и Останување во брак поради децата, но дискусија за психолошкиот аспект на децата кои се соочуваат со еден ваков шок и трауматско доживување, колку што гледам, немаме. Поттикната од мојата моментална состојба, ја поминав фазата - останување во брак заради децата - неуспешно, со тешко срце се соочив со реалноста - развод, но тежината ми е особено за моите најмили - дечињата. Разводот е една макотрпна и долготрајна процедура. Знам дека најдобро би било за децата да има најминмална промена и добри родителски односи, но овде, за жал, нема. Јас бев приморана да го напуштам домот, децата се преселија со мене, комуникација со екс сопруг и екс фамилија јас немам, децата привремено, додека се донесе крајно решение, се пола време кај татко им, во нивната дома во која се родени, и пола кај мама каде се доживуваат како гости кај дедо. Иако се сеуште мали ( 6,4 и 2 години ), разбираат што се случува. Ме плаши иднината. Нивните емоции, нивните чувства, нивните ставови кон општеството. Големата често коментира како другите деца живеат со два родители па некои дури и со баби и дедовци во заедница. Им зборувам, им објаснувам, се гледам себе си како ми е тешко кога се разделувам од нив, верувам и нив им е тешко кога се со едниот им фали другиот родител... Забележувам дека, за жал, разводи има се почесто, и не е како порано кога во мое време имаше едно - две деца на разведени и секогаш беа, да речам, обележани од врсниците. Сепак, сеуште владее нашиот добропознат менталитет од околината Сепак, сметам подобро два среќно разделени родители него ли семејство и брак во неслога. Има ли разведени мамички да споделат искуство? Има ли деца на разведени родители? Се надевам ќе развиеме дискусија
Мислам дека ќе бидам најчеста коментаторка на темава. Јас сум дете на разведени родители и многу добро можам да ти кажам од детски аспект се што те интересира. На многумина разведени родители (особено мајки) не им се допаѓа мојот став, ама јас сум реална. На дете подеднакво му требаат и мајка и татко, без разлика дали се заедно или не. На дете му требаат и други роднини освен мајка и татко. Мој совет: обавезно комуницирајте со другиот родител за доброто на децата. Никогаш никаков лош збор да не кажувате за другиот ридител пред своето дете. Дајте му слобода на секој можен начин, да зборува за својот родител без страв, да прашува, да го гледа кога тоа ќе посака. Тешко е, да, но кога веќе е дојдено до тоа гледајте да ја намалите празнината и болката на децата. Имам многу да зборувам на оваа тема, ама не знам што попрво да кажам. И да, моите се разведоа кога тоа беше табу тема. Пред повеќе од 20 години.
И јас сум дете на разведени родители. Моите се разделија кога имав 10 години. Живот на дете со разведени родители е подобар од живот во дисфункционално семејство. Разводот не е голема траума доколку секој ден претходно тоа дете било сведок на караници секој ден. Самото дете е свесно дека тоа е нездрава средина. А како поминува времето истото само се потврдува. Единствено потребно е навикнување на новата ситуација. Мислењето на луѓето не е важно, на знам зошто се дава толкаво значење за коментари од странци. Никогаш не сум се ограничувала за нешто поради тоа што моите се разведени. После толку години, се уште мислам дека разводот беше најправилна одлука.
бубале јас од другата страна ке зборувам.Моите никогаш немаа среќен брак.Имаше се во него од неверство до психичка тортура,лупање врати и кршење,па дури и незборување со недели.Ужас за секое дете.100 пати сум рекла и ке кажам пак.Камо да беа разведени.Нема ништо полошо од двајца што не се поднесуваат да живеат под исти кров. сега им е тешко на децата,не сваќаат,имаат безброј прашања.Ама тоа е нормално мн се мали за да било што сватат.Мн поголема траума ке имаа да ги гледаа проблемите помеѓу вас секој ден,да те гледаа тебе уплакана,растревожена.Најмал проблем е што мисли и ке каже околината.Твој живот твоја одлука си е.
Како дете на разведени родители можам да кажам дека подобро е доколку бракот не функционира да не се продолжува истиот. Подобро е да се имаат разведени родители кои на некој начин продолжиле да го живеат својот отколу да седите заедно заради нивно добро. Не правите ништо за нивно добро. Само им давате илузија дека се функционира како што треба. Никогаш не останувајте заедно заради нивно добро. Верувајте дека децата приметуваат. И вие ќе бидете несреќни, а и самите деца. Дајте им на дознаење дека секогаш ќе ја имаат вашата љубов и поддршка и се ќе биде во ред. Подобро е двајца разведени но среќни родители отколу двајза заедно кои не се среќни за она што го имаат. Во таква ситуација никој нема да биде среќен. Моите се разведоа кога имав 7 години, тогаш не разбирав многу но сепак денес како возрасна личност сосема ги разбирам и ја почитувам нивната одлука. Верувајте не можете да поправите ништо што веќе е скршено. Затоа ако гледате дека не оди не се напнувајте само ќе се разочарате себеси а и децата ќе бидат несреќни ако гледаат несреќни родители.
Ви благодарам на сите за вашите одговори Се надевам ќе има се повеќе учесници и ќе соработуваме и ќе се советуваме во насока на најдоброто за децата
Jas porasnav vo takvo nefunkcionalno semejstvo kade sto imase fizicko i psihicko nasilstvo, tatko mi ja tepase majka mi jas placev i vikav doagaa strini tetki da smirat situacija, se sekavam me nosea na skut laj tatko mi 5 min, posle vo druga soba kaj majka mi na skut 5 min mnogu zalno seuste imam traumi od toa detstvo. Majka mi si zamina, mene i sestra mi sekogas ne zimase so sebe, a moite 2 braka ostanuvaa so tatko mi, bea ubedeni vo toa deka majka mi treba da sedi so tatko mi ( sekako mali bea, otkako porasnaa ja sfakaa situacijata), a voedno i ne se custvuvaa prijatno vo kukata na baba mi vo koja zivee i vujko mi so semejstvoto...majka mi odese na rabota jas i sestra mi ostanuvavme so baba, a vujko mi sekogas se karase so baba mi okolu nas, jas ne sfakav mala bev, ama sestra mi razbirase i otogas ne sakavme da sedime tamu. Posle majka mi odluci da se vrati zaradi nas decata toa bese najgolemata greska. Zatoa sto nie decata seuste imame traumi od toa detstvo. Kopneev po ubavo i srekno semejstvo, placev ke videv takvo nesto, placev koga ke vidam dete so majka i tatko pod raka.. ( seuste e taka ) jas nikogas nemav takvo zdovolstvo da gi drzam pod raka istovreneno i dvete. Moram da kazam deka se raduvav mnogu koga ke se smirea epten bev radosna no toa traese den dva. Da se razvedea ke vese podobro ke ziveevme mirno malku kaj mama malku kaj tato nemase da imam traumi. Sekogas si vetuvav deka nema da dozvolam da bide isto koga ke se omazam. No za zal ili nesreka....slicno e. I mora da se stavi kraj na takva situacija, za nase dobro i dobroto na decata.
Толку чувствителна тема .... Ке бидам кратка моите имаа ужасен брак , тие дерења , караници , уште ми зуат во главава , инаку јас и сестрами ги делевме кога ке дојдеше до физичка пресметка , ужас ужас невиден !! Камо да беа тогаш разведени !!! Сеуште имам проблем со главоболки од траумите што ги доживеав ! Дисфункционално семејство никогаш нема добро да функционира !!! Верувајте подобро развод него трауми ! Мн лошо правите што останувате во брак заради децата , тоа е ужасно решение!
Јас сум дете на разведени родители. Моите не комуницираат воопшто, но јас имам коректен однос и со двајцата. После разводот останав да живеам со мајка ми, но татко ми го посетував кога и да посакав. Без никакви забрани, без непотребни коментари. Ниту едниот, ниту другиот зборувале лошо еден против друг и тоа многу ме радува. Разводот на моите, со оглед на тоа што се случи кога бев 8 години, не го поднесов трауматично. Но разединетоста на семејството се чувствува, да. Ми било тешко на празници, на семејни ручеци, прослави..каде секогаш едниот од нив недостигал. Не знам дали тоа што не сме обединети заедно направи да сум доста сиромашна со емоции и искажување чувства, или сепак тоа е само мојот карактер, но вистината е таа. Тешко се поврзувам со луѓе и имам проблеми со доверба. Немам некоја блискост со мајка ми и татко ми. Навикната уште од мала да функционирам и живеам сама, сега тоа не ми претставува никаков проблем. Не чувствувам потреба да ги гледам и слушам секој ден, што не велам дека е правилно. Позитивното во сето ова е што израснав во психички стабилна личност, самостојна и независна. На оние кои често знааат намерно или ненамерно да ми префрлат за ситуацијата секогаш им ја затворам устата на културен или помалку културен начин. Кога некој дофрла коментари од страна, кои на некој начин би можеле да ме повредат, не ми е гајле дали со мојата одбрана ќе го повредам и јас. Делам мислење дека подобро е детето да живее со едниот родител мирно и спокојно, отколку секојдневно да гледа лошо изрежирани сценарија во заеднички дом.
