Деца - ги сакате или ве нервираат?

Temava
Da, gi sakam i koga me nerviraat
Gi sakam i koga mi se kacuvaat na glava,gi sakam i koga ke se skaraat,i koga se umni,i koga se budat u sred nokj,gi napraviv za da gi sakam besprekorno bilo koga do kraj na zivotot- moi se
Za drugite deca- od nikogas ne sum bila decarka,imam omileni,koi mi se dragi,simpaticni,no ne mozam da kazam deka gi sakam

 

Секако дека ги сакам децата, а и нема потреба зошто да не ги сакам. Тие се деца немаат никаква вина за ништо.
Нема ништо по мило од децата тие се многу слатки и како да не ги сакам

 

Омраза е тешко чувство, „мразам“ не е тежок збор, за се и сешто се користи, особено напишан на форум. Cфативте пресериозно, како вашето дете лично и персонално да е омразено. И да e трол кој сака да изнуди реакции, си поставила лесна цел.

 

Има деца кои ми се мили, има деца кои ми се одбивни. Вероватно не е до децата туку до родителите, зависи кој родител како го воспитал и дали го разлигавил детето.
Имам блиски пријатели, кои имаат девојче од 4 години, толку е разгалено, што ми е одбивно, и понашањето му е одвратно, пцуе со секакви зборови, неразбрано е, пишти и вреска и не разбира од немој. Тоа е вероватно затоа што родителите така си го научиле. Мал пример, ние нешто разговараме, оно вреска безвезе, мајка му му вика немој, тоа не разбира, туку продолжува по свое, уште и се обраќа со „пичко„ на мајка си, пред еден куп луѓе. Јас би го наѓофтала таквото дете сочно пред сите луѓе пред кои опцуло или се изразило така, за друг пат да не му текне ни кога е само да помислува на такви зборови, а не пак да ги употребува. Јас на татко ми несмеев со „бе„ да му се обратам, а пред гости и луѓе немав право на глас, зборот НЕМОЈ и НЕМОЖЕ - значеше закон.
Маж ми вика, немој така да зборуваш, ќе имаме и ние деца, од каде знаеш какви ќе бидат. Му велам само ќе бидат такви какви што ќе ги научам да бидат.

 

Ги обожавам дечињата и едвај чекам мои да си имам. Нормално дека нервираат некогаш, но исто е и со возрасните колку да ги сакаш можат да те изнервираат. Иако нели децата не разбираат и полесно им се простува .

 

Уште немам свои, ама ептен многу ми се мили дечињата од моето опкружување.
Кога и да дојдат кај мене дома хаос прават, ама така е затоа што јас им дозволувам. . . Ама едноставно не можам да им кажам не. Кога ќе те погледнат тажно со тоа очињата и секој одбранбен механизам паѓа. . .
А и кога направат нешто срце не ми дава да ги искарам (за тоа сестра ми е задолжена ).
Јас ни на кучињата мои не им се дерам и карам не пак на деца.

Ако судиме по ова јас сум многу мека со деца и ептен ги разгалувам, ама за тоа се тетките , може со моите здравје ќе бидам построга.

 

срцки се мн сакам дечиња и кога се лоши и кога ме нервираат ке им се скарам ама пак после грев ме е...јас имам две мали внуки едната е 5 год другара е 15 месеци и се по цел ден и по цела нок со мене ни до њц не можам да идам сама....

 

Opsto, sakam decinja. A moeto me nervira samo koga e hiperaktivno i ne znae sto da pravi so sebe i stanuva agresivno. Inaku sakam deca, onaka so bucmasti obravcinja i veseli raskokani, nekogas i sin mi pravi belja i edvaj se vozdrzuvam da ne se nasmeam oti svaka posle deka e kriv. mali dusicki se malite deca, se topam vo nivno prisustvo

 

кога го чував внук ми пред 5-6 години, имаше моменти кога многу ме нервираше. ама толку ми беше криво после тоа кога ќе помислев какви чувства ме мавале...сега неизмерно го сакам, нема суштество што го сакам повеќе на свет. покрај маж ми, секако
сега уопште не ме нервира, не постои нешто што може да го направи или каже па да ме изнервира. едвај чекам и моево бебуле да се појави на свет, сигурна сум дека ќе го сакам подеднакво, веројатно и повеќе.
инаку, да, има деца кои многу иритираат. разгалени до даска, инаетливи... просто невозможно е да не те изнервираат.
ама кога ти е крв...подруго размислуваш

 

Дете си е дете било свое или туѓо. Треба само да се спуштиш на нивно ниво, да гледаш со нивни очи и да сфатиш дека сепак тоа е само дете. Чиста, невина душичка.
Доколку детето е разгалено или невоспитано, тогаш вината барај ја во родителите.

 

Ги сакам многу,многу сакам мали деца многу се мили,смешни,интересни

 

Дали сакаш деца според мене не е добро прашање. Исто е како да прашаш ,,Дали сакаш луѓе?".

Генерално да? Ама генерално и не сакам луѓе. Едноставно не можеш да имаш мислење за нешто пред да го запознаеш. Исто како што не ги сакам, ниту ги мразам сите луѓе по дифолт, така и децата.

Да кажеш дека ги обожаваш сите деца е апсурдно. Сигурна сум дека не ги обожавате осумгодишните bullies. Воопшто не се сите децата невини душички, има такви кои можат да бидат исто толку подмолни како возрасните. Тоа е очекувано, бидејќи децата во суштина се луѓе и имаат идентитет, колку и да е тој наметнат или резултат на перење мозок од родителите.

 

глупава тема, како моеже децата да ве нервираат, односно да не ги сакате, значи ако децат ве нервираат тоа си е од самите вас не од децата, и тие деца некој ги е воспитал и им е дал пример како треба

 

Зборот „сакам“ за мене е малку поширок поим.
За да сакам нешто/некого мора да бидам приврзана на подлабоко ниво за истото/истата личност. Така да, мене можеби ќе ми остави впечаток некое добро воспитано, харизматично детенце и со сигурност ќе ми се допадне, но не можам да кажам дека го сакам. Меѓутоа исто така постојат шлакнати деца уште од мали години кои прават разни глупости и истите ми се екстремно одбивни и ми газат на живци.

Сум слушала луѓе кои викаат дека децата се само деца и немаат никаква вина. Би рекла можеби, но не е неопходно дека во сите случаи тоа е вистина. Зашто децата се учат или би требало да се учат уште од рана возраст за некои работи во животот, без разлика што се деца. Каква навика ќе стекнеш од мали нозе, така продолжуваш да чекориш низ истиот. Најчесто.

 

Како може да не сакаш такви мили и невини суштества? Ги обожавам, посебно затоа што се секогаш искрени

 

Ги сакам посебно насмевките без запчиња омилени.

 

Обожавам деца, само ме нервираат оние што се корнат од земја буквално, пошто нешто не им чини или не знаат ни самите зошто плачат.

 

Ги обожавам можам да бидам со 10 деца во денот,и нема да ми пречи ни едно,нека плачат тоа е нормално во детството.Едноставно децата ни го разубавуваат животот и со нивните интересни зборчиња и мисли не насменуваат искрено

 

Ги сакам.

 

Е мила такво е скоро секое второ дете после две години кое има тамтруми