Деца, дали ги сакате своите остарени родители?

Неправедноста на моите родители нема направено да ги сакам и почитувам помалку...и тоа е се
Тоа што ми го пружиле, вниманието кое ми го посветиле и секое ништо од нив ќе им биде вратено исто
Можеби звучам сурово ама за тоа се потрудиле во животот

 

Ја сакам, душа ме боли за неа

 

Имам мајка,татко ми е одамна починат.
Убаво е кога и двата родитела се подеднакво посветени на децата.За мене татко ми е херој ,каков Бетмен и Супермен.Просто ми криво и жал што моиве деца не го запознаа,можеше да им открие цел еден свет.Жива енциклопедија беше и мајстор и во кујна и за домот.
Мајка ми е поинаков карактер.Никогаш не ми се доближила,секогаш постоеше некоја завеса меѓу нас.Нејзиното воспитување повеќе беше со забранаи отколку со разговор.
Сега е веќе остарена и факт е дека со годините е станата уште неподнослива.Ама,па ме одгледала така како што знаела зашто не умеела поинаку.Ја сакам и неа иако татко ми е на прво место би рекла..
Сега често знае да ми го дигне притисокот,ама премолчувам ја гушкам и бакнувам.Само нека е жива и здрава.

 

Нетрпеливост, раздор, семејни расправии, кризи се имало во нашиот дом. Не сме биле функционално семејство и се било предизвикано од татко ми, ми има згрешено многу. Можеби во бес секогаш ќе речам некој лош збор од типот пијаница, алкохоличар ама никогаш не сум имала срце да го отфрлам во моменти кога бил болен, кога ќе западне во неволја, се борев да остане една целина ова семејство иако никогаш не функционирало како што треба во хармонија. Жал ми е за него затоа што сега на старост доживува некои работи, не му е лесно ни него, ни нас, штета што на потешкиот начин ќе ја научи вредноста на семеството.

 

и моите сњ такви мајка ми иста да не речам полоша никаква. Цел живот за да направам нешто морав да ја лажам и сестра ми исто и татко ми. Таков невозможеневозможен карактер не постои. Се со забрани и со закани разговор никаков. Никогаш не ми објаснила однесување на жена на девојка,никогаш не ми објаснила што е тоа дечко никогаќ не сме разговарале за човечки особини човечки вредности. Единствен совет бил да се омажам со човек кој има школшколо знаење добра работа и плата. Татко ми многу повеќе ни зборувал за човечки вредности,и општо многу попаметни работи од она што ми го кажала мајка ми но на крај сепак мајка ми ме донесла за свет маките таа ги трпела болестите низ кои сум поминувала таа ги трпела. Не можам да речам дека не ги сакам. Сите имаме карактери табиети мани... Ама родителите не можеме да не ги сакаме. Колку што можеле одвоиле за нас,ако не не воспитале не хранеле ако не ни се посветиле не чувале барем кога ни било лошо и тешко, ако не ни овозможиле финансии барем не не оставиле на улица.

 

Roditelite skoro sekogas pravat kolku sto umeat za dobroto na deteto. No ima I ekstremni sluchai. Imav pozrtvuvani roditeli, no pravea razlika, sin- kerka. Porano im zamerav , sega mislam deka taka znaele tolku umeele. GI sakam.No znam deka ne bi mozela da odgovoram vo ista mera. Zivotot na decata ne treba da bide optovaren so starosta I grizata na roditelite.Treba da se grizat za NIV no ne treba da go zapostavuvaat svoeto novo semejstvo I svoite deca. Jas ne sakam deteto moe da pominuva poveke vreme so mene Od kolku so svoite deca. Se sto sum napravila za svoeto dete bi sakala toa da napravi za negovite deca.

 

За жал ги изгубив и дватса родители мн рано.Не ја доживеаа ниедна моја радост.Една мисла секогаш ќе остане ,зашто немавме повеке време заедно.Ми фалат на многу начини и се би дала да можев да се до мене

 

За родител нема старост како што и децата за родителите остануваат деца и во повозрасни години.
Таа релација е одраз на семејните врски и поврзаност која се создава, се гради и одржува низ годините. Семејната функционалност и хармонија за која се одговорни родителите е пример за децата како се стекнуваат навики и обврски едни кон други, а притоа да се постигне баланс и компромис меѓу семејните релации и личниот живот.
Имав убаво и безгрижно детство за кое се погрижеле да биде исполнето со прекрасни моменти од кои останаа незаборавни спомени. Не можам да ја занемарам грижата и посветеноста на мојот раст и развој и трудот да создадат зрела и амбициозна личност со свои приоритети.
Јас сум тоа што тие заедно успеле да направат.
Ги сакам, ги почитувам и благодарна сум за нивната родителска пожртвуваност. Материјалната поддршка сум ја имала отсекогаш, но тежината на емотивната поврзаност најсилно ја почувствував во периодот кога единствено ми беше потребна. Кога животот знае да ни ја промени насоката на движење во неочекуван правец, односот родител-дете најмногу доаѓа до израз.
Горда сум што ги имам и што можам да се потпрам на нив за секаква помош.

 

Да.
Не знам што ќе правам без нив.

 

Родителската љубов и грижа е земена здраво за готово и ја осознаваме подобро тогаш кога ќе ги нема повеќе и светот е сам и суров.

Додека, претпоставувам ќе ја осознаеме најдобро тогаш кога ќе имаме свои деца, кои што сосема исто ќе гледаат на нас како патоказ во светот, а ние, како и нашите родители, талкаме во бесконечноста, не признавајќи пред децата никаков страв, слабост, ниту болка. Е, тоа е моќ, сила, која што мора човек да ја поседува за да преживее низ ужасот и остави потомство.

 

Да многу ги сакам ама никогаш не покажувам многу љубов. За кратко време ке одам во странство и кој знае кога пак ке ги видам, ми се плаче кога ке си помислам на тоа...

 

Само љубовта на родител кон дете е безусловна – во обратниот (и во секој друг) случај, таа треба да биде заслужена.

Кај нас сѐ уште постои некој менталитет на племенска заедница, дека главната причина да имаш деца е за да има кој да те гледа кога ќе остариш, дека е твоја должност да се грижиш за родителот, без разлика на сѐ, дека ако децата те сместат во старечки дом не те сакаат и те пратиле таму да умреш и слични ствари.

И, со исклучок на последново – за жал, повеќето старечки домови се во прилично лоши услови, а оние кои се пристојни, се прескапи за просечниот човек – ништо од ова погоре не е вистина.

Ако сте возрасни и немате баш тема за муабет со родителите – нивните муабети ви се неинтересни и досадни – тоа едноставно значи дека имате различни интереси и ставови. Ако грижата за вашите стари и/или болни родители ви е напорна, стресна и исцрпувачка – јавување и посети за да проверите како се, носење по лекари, менување пелени, бањање и сл. – тоа е затоа што сите тие активности се навистина такви, особено за возрасен човек со сопствено семејство.

Муабетот ми е – ако го признаете ова, тоа не значи дека не ги сакате вашите родители или па, дека сте лоша личност. It is what it is. А ако како возрасни сте заклучиле дека не си ги сакате родителите и не сакате да имате ништо со нив, и тоа е океј – најверојатно си заслужиле.

 

Да му се биде некому досаден, не значи љубовта дека завршила во истиот час.
Сите имаме напорен ден кога сакаме да бидеме еден момент сами. Но тоа не е знак на недостаток на љубов.
И никогаш не треба да се бара реципроцитет во љубовта, посебно не онаа меѓу родител и дете. Со самото барање се покажува всушност колку нестабилна личност сме вака општо.

 

Ги сакам и ќе ги сакам. Со цела душа и срце! Секогаш биле до мене, ми пружале безусловна љубов, ме подучувале кога сум грешела, ме учеа на вистинските вредности во животот, ме бодреле во моментите кога сум сакала да се откажам...буквално секогаш биле со мене. За нас се жртвувале и сеуште се жртвуваат многу. Татко ми ми е идол и ѕвезда водилка. Со три збора знае да ме врати во колосек. Сме наидувале на различни ставови и мислења но со разговор сме доаѓале до компромис. Никогаш не сум криела ништо од нив, не сум се осудувала да направам (нешто што ми било несигурно) на своја рака се дур не сум се консултирала со нив. Денот не можам да си го замислам без да направиме муабет за тоа како сме си поминале, што ни се случило во текот на денот буквално како другари сме. Заедно се смееме, плачеме, водиме дебати.. Ќе ги сакам кога ќе остарат, кога ќе не можат сами, кога ќе почнат да забораваат и да ме "замараат" со безвезни муабети.

 

Ги сакам моите родители,и сум им благодарна за се што ми пружиле,поготово сега кога свакам колку платата нема вредност и лесно се троши,а не си се луксузирал.Но баш бев срекна сога се иселив од кај нив,затоа што си имам некои несогласувавања со начинот на нивниот живот,на пр несакам дома пушење цигари .
А во врска со старечки дом доколку неможат сами да се гледаат иисе во постела, искрено ако сум во можност би ги пратила,секако ако има добри услови и доколку не речат несакан.Нормално дека често би ги посетувала.Зарем би можела да трчам секој ден до кај нив,а си имам своја фамилија и обавези.А ако не отидам би ги мислела како се,да не заборавиле шпорет уклучен....И тоа нема да значи дека не ги сакам.Знам за жена што сама им вика сака во дом да оди со друштво да биде,дека син снаа на работа,внуците по свој пат,досадно и е цел ден сама.Ама не ја пракаат,што ке рекол народот.
А за оние кои поладно се понашаат со родителите,ке речам оти најчесто е зошто таков однос си поставиле самите родители.Незнаеле да изградат топол однос,и комуникација.Познавам и таков случај.Цел живот со карање и ладен однос биле со детето,се тоа нечини,се греши некаде,никакво браво сине,охрабрување.Тоа ствара бунтовност кон родителите. Задоволено финансиски,но не и емотивно.И на старост како да се понаша детето со нив,кога колку и да се обидува,они едноставно се такви.Таткото секогаш знае најдобро,објаснува со саати и треба другите да кутат и да го слушаат.Колку и са ги сакаш,нема да сакаш да бидеш секој ден со нив.
Значи ако детето несака да биде во заедница со родителите,не е дека не ги сака,туку дека е зрела особа и си има свој живот.И мислам оти е себично да се лути родителот и да вика не ме сакаат.Баш напротив,треба да се гордее што детето им пораснало.

 

Тотално иста приказна.
Никогаш не го интересираше имам ли книги, гардероба, какви оценки имам, каде одам, со кого излегувам, каде спијам, кога се враќам ама баш ништо.
Со години не ми го честиташе роденденот, а камо ли една чоколада да ми купи како дете ќе се радував.
Со месеци одев на лекар за Скопје ниту еднаш не праша што ти е, како помина, ти требаат ли пари.. ништо ама баш ништо тотално ладнокрвно, незаинтересирано, рамнодушно си се однесуваше спрема мене.
Обично немам такво срце да оставам некого ама сериозно ќе се замислам ако утре има потреба од моја помош.
Не секој родител е родител во вистинска смисла на зборот и не секоја приказна е толку наивна како што излгеда од страна.

 

Поента погоре многу убаво напишала, дека за семејната хармонија и функционалност се одговорни родетелите. Во мојот случај двајцата се подеднакво виновни за нашта семејна дисфункционлност. Ете јас се погодив таков среќлија, двајцата родители да ми се неодговорни и несовесни.
Никогаш не сум била блиска со ниеден од нив, особено не со мајка ми. Не сакам да зборувам однапред како ќе биде, ама не верувам дека ќе се грижам за нив кога ќе остарат.
Од страна луѓе ме убедуваа дека кога ќе добијат внучиња ќе се сменат, ама не. Ниту верував дека ќе се сменат, ниту се сменија.

 

Крвта е вода. Се по заслуга.
Со татко ми никогаш не сум се слагала, не ме ни гледаше како негово дете и самиот си кажуваше, а за брат ми се тресеше, не даваше влакно да му фали. Не се имавме видено околу 10 години воопшто и можам да кажам дека ни за секунда ми нема зафалено, а верувам ни јас нему. Пред да почине ме бараше, имаше зборено дека дури сега сфатил што пропуштил од животот, а јас само слушав.. Имав милион ствари да му кажам ама не во такви околности. Кога почина, не осетив ништо.Не е тоа нормална вообичаена реакција на дете кое губи родител. После некое време почнаа да ме стигаат чувствата,за се што било и за се што не биднало. За мајка ми од друга страна би го дала животот. Не има израснато мене и брат ми, колку пати има отрпувано за да ние јадеме поубаво, да идеме на екскурзија, да купиме нешто за облека,да излеземе со друштво и ред други ствари. Мило ми е што ете малце дојде редот и за неа сега, кога со брат ми сме возрасни и сами заработуваме. Никогаш не би ја оставила на милост и немилост, иако самата вика дека кога би имале нормални старачки домови во државава, самата би отишла. А немаме, ниту ќе имаме.
Сакам само да најде некој човек за неа сега, да проживи колку толку се што нема проживеано со татко ми, да не е осамена кога мене и брат ми не нема по цели денови дома.
Не сите родители заслужуваат да биде родители и не сите деца заслужуваат да имаат прекрасни родители.

 

Многу тешка тема за мене..мислам дека не воспитале онака како што умееле, но тоа е сигурно подобро воспитување и пружање на можности од она што тие го добиле и имале од своите родители. Ова е мое мислење секогаш кога ќе помислам дека неправедно постапиле и не ми пружиле нешто. Мајка ми како мајка секогаш била поблиска и се жртвувала милион пати на милион начини... Да ги сакам и сега и кога ќе дочекаат длабока старост, незнам што би правела без нивАма тоа е единственото што се мора е да се замине од овој свет..

 

Како што мене мајка ми ме хранела ко мала додека да научам да јадам, така и јас моите родители ќе ги хранам кога ќе остарат. Доколку повторуваат исти работи, поради старост, ќе ги разберам бидејќи и они поминале време да ме научат да зборам. Кога ќе бидат стари и кога ќе неможат да одат, секогаш ќе им бидам потпора, бидејќи они ме научиле да одам. Должност на секое дете е да ги гледа своите родители кога ќе остарат, како што е должност на секој родител да го израсне детето и да го насочи на вистинскиот пат.

Кога ќе помислам колку моите родители трпеле за да бидеме јас и моите сестри со се задоволени, ниедна старост, ниедна далечина нема да ме спречи бескрајно да ги сакам.