Обврска која ја извршувам со задоволство и уживанција. Мене ми е плус како да имам уште една сестра или ко да имам дете, подеднаква е грижата и љубовта. Бара внимание, нега, љубов, време, ама на вистинските љубители тоа нема да им биде проблем и терет, останатите ќе го гледаат само како + уште една обврска. Не, мене ми е задоволство. Јас сум среќна и кога ќе ме разбуди во 5 за да одиме надвор, иако ме мрзи, иако ми е тешко пак успева да ме насмее со лижењето по нос и со звуците како да моли. Еј, јадењето и не е некоја голема обврска, се знае што треба да јаде, неговата храна, се друго не е толку добро за миленикот. Незнам не бараат некакви посебни готвени јадења, не за џабе постои нивна готова храна и само тоа треба да јадат. Шетање, играње, бањање, чешлање, јадење, галење се ми е тоа само една голема релаксација и уживанција, секогаш ме расположува и ме прави среќна, без разлика на се секогаш ќе се грижам за мојот миленк.
Да чуваш миленик дома е уживанција барем јас така мислам. како обврска не го гледам зошто уживам да го шеткам,капам и сл... проблеми со храна немам се што ке му дадеш тоа ке јаде не пребира едноставно без него не се може и често знае да ме насмее со неговите глупости како на пример спие и од нигде никаде ке падне од кревет станува разгледува лево десно демек што ми се случи и пак си прилегнува ДУША
За мене е обврска,и затоа и не се нафаќам да чувам животинче,барем сум искрена и не го земам на душа за џабе,ех какви сопственици има,ги земаат на душа,ги тепаат,не ги шетаат ,не им водат основна хигиена и слично,ги сакам животните,ама не би можела да им се посветам до толку лично,пошто знаеме и тие си го бараат своето нели
Уживање дефинитивно, поблизок го осеќам него домашните што се вика. Цело време си е со мене, си спие, му раскажував лекции кога учев у средно, ме слушаше баш како човек. Храна не ми прибира, немам обврска да го шетам пошто сам си се шета (мачор е во прашање), си го бањам, хранам, галам, мазам пазам до невиденост. Како дете да ми е
За милениците сум се грижела со задоволство. Сакам животни и знам дека со нив си треба и соодветна грижа, но тоа не ми е никаков проблем ниту товар. Убаво ми е кога се грижам за некое животинче.
секако дека е обврска..но кога си го одмараш мозокот со нив после напорен ден..тогаш забораваш на обврските..и се тоа се претвара во уживанција..
Мерак ми е кога гледам дека кучето ми јаде суперпремиум храна без житарици (освен ориз). Мерак ми е кога и' готвам месо специјално за неа, а потоа гледам како со сласт го јаде. Мерак ми е кога ќе ја видам дотерана, средена, а јас имам плускавци на рацете од тримањето. Мерак ми е кога ја бањам, а потоа можам да изнагушкам и изнабацувам чисто куче со мирис на шампон. Мерак ми е кога после долго трчање и шетање ја гледам како задоволно се спружува на плочки и спие како заклана. Заклучок: ова ми е обврска во која уживам.
