Незнам од каде да почнам...Се почесто ми смета што постојат ваков тип на луѓе кои најверојатно не се свесни дека во текот на секоја наша средба, 90% од времето муабетите им се само за нивните деца или лично за нив самите. Ме нервира фактот кога на повеќе моменти ќе започнам и сакам да споделам нешто за моиве деца или некоја друга тема или случка, уште од самиот старт сваќам дека не им сум интересна или па само што ќе почнам да кажувам не ме дослушуваат или ме прекинуваат. И на многу моменти се повлекувам и се осеќам како психијатар кај кого дошле само да ги ислушам и целото внимание да биде насочено за нив. Сум пробала да им свртам тема која ќе биде општа каде на двете страни ќе ни биде интересно но залудно. Се чудам и се прашувам како не им е незгодно цело време да зборат за нив а да немаат желба и од чиста култура да се заинтересираат нешто повеќе за соговорникот со кој остваруваат средба. Со сопругот имаме 4 такви парови со овие карактеристики и стварно незнам во што е проблемот или сме премногу меки па го допуштаме тоа
Имам еден школски ваков. Брблајца сиот претворен во уши и само тој знај се другите не се разбираат... Арно шо не живееме иначе кој ќе се кара.
Имав јас една школска. Кога и да дојдеше кај мене не ја интересираше муабет со мене, туку си наоѓаше друга занимација. На пример, даљинското во рака и бараше некоја серија да гледа.
Сите имаме по некој ваков, ако се гледаме поретко со такви е поубаво. Некогаш навистина ми пречат такви муабети, а некогаш се чувствувам виновна затоа што не ми се слуша. Дистанца само.
Одамна помина времето кога се чувствував должна да поминувам време со луѓе чие друштво не ми годи. За да биде некој дел од мојот живот, мора да го почитува моето време. И моето лично пространство. Или игнорирам, или отворено кажувам дека не ми е до нивното друштво. Но не правам компромиси.
