Духовна (православна) литература - дали, колку, што читате?

Дали сте читале некоја книга која има духовна содржина, покрај Светото Писмо (Библијата)?

Дали некоја токму таква книга предизвикала пресврт во вашиот живот во позитивна смисла?

Која книга ви оставила најголем впечаток и би ја препорачале на другите?

Спојлер

Постои еден период од мојот живот каде бев буквално ненаситна од книгите. Ги читав во еден здив, кога ќе започнев да читам потполно се исклучував, заборавав дека треба да јадам или сум имала некоја работа. Едноставно бев фасцинирана и не можев да им одолеам, а да не ги прочитам што побрзо. Важно знам дека ме преобразија и од тој период сум сосем друга личност.
Денес се трудам да бидам поскромна и да читам многу побавно, за да ми останат во длабоко сеќавање и што повеќе да се обидувам во текот на денот да размислувам на тоа, за да ја извлечам вистинската поука од текстот (совет од светите отци).
Број не им знам, но би препорачала некои од нив.

За почетници кои немаат подлога и за да ги дознаат (скоро) сите основни работи од православието би ги препорачала:

- Од купелот до гробот ; Духовен семафор; Веронаука; Верата на нашите татковци; Житијата на светителите ( пр. Свети Серафим Саровски, Св. Бенедикт Нурсиски, св. Нифонт, Св. Нектариј Егински..); Голем е Бог, Пат на небо; Бог е жив; Оптинските старци...

Додека за оние кои имаат и мала подлога во верата и молитвата би ги препорачала:

Тајната на спасението; Патот на христијанинот; Духовни бисери; Старечник; Делата на апостолските ученици; За молитвата; Небо на земјата; Пастирска грижа за душата; Раскази на еден поклоник; Патот кон познанието, Не знаете од каков Дух сте...

Втората категорија на книги не би ги препорачала на почетници затоа што скоро сите се длабока духовна тематика која за почетникот не е воопшто позната. Затоа е подобро да се започне со полесните книги за разбирање од првата група за подоцна да се разбере втората група на книги.

Какво е вашето искуство?

 

Општо читам многу книги а многу од нив се и религиозни.

Има едно сваќање меѓу постарите демек Библијата не треба да ја читаш до 33 години (годините на Исус) демек погрешно ке си ја свател и ке си забегал.
Јас како мала почнав да ја читам (некаде 5 одделение бев) и навистина многу ме збунуваше. Затоа моите ми ја земаа и ме утешија со Библијата за деца и некои слични такви книгички кои ги има во Црквата и така добив навика да читам таква литература.
Најмалку една книга годишно што читам ми е религиозна и тоа книги каде повреќе се збори за духовното учење на религијата отколку за историското.
Читав книги од толкувачи на Библијата меѓутоа треба да се внимава од каде се земаат бидејки многу од нив се пишувани од секташи некои. Има православни книжари и се изненадив колку литература православна има. Сето ова ми помогна за да ја сватам Библијата кога прв пат ја прочитав пред две години (имав 20 тогаш). Некои кажуваат дека имале проблеми со Библијата по 10 страни на ден можеле да читаат. Јас немав гајле мене веќе се ми беше разјаснето што од каде доаѓа, со читањето на Библијата само ми се поврзаа работите.

Впечаток ми оставиле сите но многу одговори најдов во Верата на светите од владиката Николај Влаимирович имаше од истиот антор и една не знам како точно се вика ама нешто Охрид се спомнува во името ама таа послаб впечаток ми остави. Еве еден извадок на српски одговор на прашањето

Многу луѓе. верски учители, филозофи одговарале на истите прашања како Исус. Во што е предноста негова, зошто е Исус пред другите?
У преимућству Христа као очевица. Он сведочи: “Ја говорим што сам видео” (Јован VIII,3, и опет “Нико није узишао на небо осим онога који је сишао с неба, Син човечји који је на небу” (Јован III,13). Верским учитељима свога времена, Он је рекао: “ Ви сте одоздо, а ја сам одозго; ви сте од овога света, а ја нисам од овога света” (ЈованVIII,23). Старешини израиљском је рекао: “Заиста, заиста ти кажем: говорим оно што знам и сведочим оно што сам видео” (Јован III,11). И опет: “Ја сам хлеб (живота) који је сишао с неба” (Јован VI,41). И много другог из те области Он је говорио ауторитетом једног очевица о свим тајнама неба и земље, тако да су се људи дивили Његовој науци, јер “никад човек није тако говорио као овај човек” (Јован VII,46).

Според ова, дали треба да мислиме дека христијанската религија е пред сите други останати релгии во светот?
Хришћанска вера се не би могла ни упоређивати с другим религијама, и строго говорећи, не би ни трeбало називати је религијом у “паганском” смислу ове речи. Јер, она није једна од религија међу другим религијама, она је ВЕРА У ХРИСТА И ХРИСТОВО ОТКРИВЕЊЕ. Она је лично, јединствено и потпуно откривење Бога људима ради њиховог просвећења и спасења. Друго откривење од Бога више неће бити дато, и поред Исуса Христа други Месија не може бити очекиван све до краја света.

 

Прочитав еден текст на интернет,многу ми се допадна,говори точно за она што мене ме мачи последниве неколку месеци.Не знаев каде да го постирам,ако не е на соодветно место,слободно преместете го. Однапред се извинувам што е на српски јазик.


Старац Порфирије: "Ми не треба да се плашимо антихриста или 666"



Једног дана Старац Порфирије ми је рекао:
"Оче Атанасије (узимајући ме чврсто за руку), ја сам слеп, сада моје очи физички не виде јер имам рак хипофизе, али имам духовне очи и видим. Пре него што одеш, хоћу да ми кажеш шта вам је Старац Емилиан рекао о 666 и антихристу? "

То је било у дане Чернобила и људи су били веома узнемирени и на десетине их је сваки дан долазило код Старца Порфирија који је био тад у близини Атине, питајући: "Шта ће се десити, хоће ли Антихрист доћи и ставити печат 666 нас?"
Старац ме је упитао: "Реци ми, дете моје, шта Старац Емилиан каже о 666 и антихристу?"

Одговорих му: " На скупу пре неколико дана он нам је рекао да се не бринемо, него треба да нас интересује жива веза са Христом, а не да дајемо пажњу Антихристу, јер тада он ће постати центар наших живота, а не Христос. "

Старац удари рукама о кревет и рече: "Шта си рекао, дете моје, шта си то рекао?! Слава Ти, Боже, да сам нашао духовног оца, који се слаже са мном! Дете моје, ови духовници овде у свету, шта они раде? Узнемирили су душе и створили су многе психолошки проблеме и у породицама са 666. Људи у свету не могу да спавају и узимају психијатријске лекове и таблета за спавање како би заспали. Шта је ово? Христос не жели ове ствари дете моје. Могу ли да ти кажем нешто? "

"Шта Старче?" одговорих му. Он ми рече". За нас хришћане, када спознамо Христа не постоји антихрист. Реци ми нешто, ја седим овде на овом кревету, можш ли и ти седети на њему?"
Рекох му: "Не, старче."

Он је упитао: "а зашто?"

Ја одговорио: "Јер ако седнем пригнечићу вас ".

Он је поново упитао: "Дали никада нећеш моћи да седнеш овде?"

Рекао сам му: "Када ви устанете, Старче, моћу да седнем.“

Он ми је рекао: "Управо то, дете моје. Иста ствар се дешава са нашим душама. Када имамо Христа у нама, може ли доћи Антихрист? Може ли нешто супротно овоме да уђе у наше душе? Из тог разлога, дете моје ми данас немамо Христа у нама, јер бринемо о антихристу.

Када је Христос у нама, све постаје Рај. Христос је све, дете моје, и противника се не треба плашити, то увек треба да кажеш људима. И дозволи ми да ти кажем нешто. Ако заиста антихрист сада дође са ласерским уређајем и насилно ме жигоше са 666, ја се не би узнемирио. Ви ћете ми рећи ", Старче, зар то није печат Антихриста?" Да, али чак и ако би он и хиљаду пута написао 666 на мени са ласером, неизбрисиво, не бих се узнемирио.



Зашто? Јер, дете моје, прве мученике бацаше дивљим зверима, а када би се прекрстили дивље звери постајале су као јагњад. Они су их бацали у море, али када су начинили крст море је постајало као суво и они су ходали по њему. Они су их бацали у ватру, али када би се прекрстили пожар би се охладио. Благословено дете моје, шта смо то постали данас? Да ли ми верујемо у Христа? У наш Крст? Зашто је Христос дошао? Зар није Христос дошао да нас оснажи у болести?
То треба да кажеш Старцу, дете моје. А ти треба да кажеш људима да се не плаше антихриста. Ми смо деца Христа, ми смо деца Цркве. ".

Све ово је оставило приличан утисак на мене.

И додавши упита: "Могу ли да ти кажем нешто?"

Рекао сам: "Наравно, Старче".

"Патријарх Димитрије, како је он дошао у Атину?"

"Са авионом", рекох..

"Па, да, знам да је дошао са авионом. Да немислиш да је човек препливао? Са којим документима?"

"Са пасошем, Старче", одговорих му.

"Грчким или Турским?"

"Не знам", рекох..

" Па мудрујеш. Он је дошао са турским.. И који је грб Турске, знаш ли?"

Ја рекох: "Не знам, Старче".

"Сада га претера, не знаш који је грб Турске? Па полумесец. А знаш ли како су Оци Цркве називали полумесеца после појаве Мухамеда?"

"Не, Старче", рекао сам.

Шалећи се рече: "Па, ја треба да узмем твој диплому и да је опцепам. Какав си ти то теолог?.

Полумесец је симбол Антихриста. Ако је полумесец симбол антихриста и ако пасош Патријарха има симбол антихриста (и њехових печата, колико су печата они ставили изнутра и споља?), Да ли то значи да је наш патријарх антихрист?
Не, дете моје, не! Не ограничавај Јеванђелску поруку толико! Христос није тако ускогрудан као људи, који желе да бране своје мишљење.

То треба да кажеш Старцу и то је оно што треба да кажете народу: Ми не треба да се плашимо антихриста или 666 ".

http://manastirglogovac.blogspot.com/2011/05/666.html

 

Ја читам Библијата секогаш кога ќе почувсвувам потреба,кога ми е тешко и кога сакам духовно да се збогатам.Секогаш ми помага.
Нека Му е вечна славата на Бога и нека не чува сите!

 

Од овие дома ги имам скоро сите, а единствено почнав да ја читам (и уште ја читам до пола сум) Веронаука. Баш ми е некако основна книга но и со продлабочена тематика - баш она што го барав.
Сега, да се стишат летните денови, ќе читам повеќе. Срамота е покрај вакви книги да не сме уки за нашата вера.

 

Секој православен христијанин треба да го држи СВЕТОТО ПИСМО до себе и да го чита во секој миг...За пауза после работа, учење, релаксирање. За мене не постои по БРИЛИЈАНТНО ДЕЛО од БИБЛИЈАТА (Новиот Завет)...секој одговор, "дума" , мака, тага, среќа, во секој момент наоѓам одговор, решение. Не треба целиот наш живот да ја испуштиме од раце. А пропратно да се читаат светоотечките бисери од опитните старци кои се бисери во нашава вера.
......................................................................
„Научете се од Мене на смирение и кроткост”


Ако светот ја знаеше силата на Христовото слово: “Научете се од Мене на смирение и кроткост”, тогаш целиот свет, целата вселена ќе ги оставеше сите други науки и ќе ја учеше само оваа небесна наука.

Луѓето не ја знаат силата на Христовото смирение. И заради тоа ги влече земното. Но човекот не може да ја познае силата на тоа слово Христово без Светиот Дух. А кој ја познал тој нема да ја остави таа наука, дури и да го збогатат со сите светски царства.
Господи, дај ми го Твоето смирение, да се всели во мене љубовта Твоја, и да живее во мене Твојот свет страв.

Тешко е да се живее без љубовта спрема Бога. На душата ѝ е темно и тесно. Но кога доаѓа љубовта, тогаш е невозможно да се опише радоста нејзина.

Мојата душа жеднее да го стекне Христовото смирение, и тагува по Него дење и ноќе, и понекогаш извикувам: Тагува душата моја по Тебе, Господи, и со солзи Те барам.

О Господи, колку Ти го љубиш созданието Твое, и душата невидливо ја гледа Твојата благодат, и во страв и во љубов благоговејно Тебе Ти благодари.

Мили мои браќа, со солзи ги пишувам овие редови.

Кога душата преку Светиот Дух Го познава Господа, тогаш секој миг непрестано се восхитува на милосрдието Божјо и на Неговата големина и сила. Но ако душата уште не го постигнала смирението, туку допрва треба да го стекне, тогаш во неа ќе постојат промени: одвреме навреме води борба со помислите и не наоѓа покој, а понекогаш се ослободува од помислите и Го созерцува Господа, и ја разбира Неговата љубов.

Заради тоа и говори Господ: “Научете се од Мене на смирение и кроткост, и ќе најдете покој за душите ваши.”

И ако некој не се научи на смирението, љубовта и незлобивоста, тогаш Господ нема да му даде да Го познае Него. А душата која Го познала Господа преку Светиот Дух е ранета од Неговата љубов, и не може да Го заборави. Но како што болниот секогаш се сеќава на својата болест, така и душата која Го љуби Господа, секогаш се сеќава на Него и на Неговата љубов спрема сиот човечки род.



Свети Силуан Атонски

 

еве ви на фејсбук прекрасна страна каде што можете многу да научите ...топло ви ја препорачувам https://www.facebook.com/pages/Азбу...-Azbuka-na-Pravoslavnata-vera/221780697904062

 

Срам ми е да кажам дека никогаш не сум ја прочитала библијата.

 

Ева уште една фб страна,многу научив од овде
https://www.facebook.com/pages/Vizantis ... 5130659952
и страната на Премин Портал

Во врска со темата,чепкајќи дома низ книгите,најдов една и многу ми беше познат насловот и се сетив дека ја прочитав овде,мислам дека Серафима ја имаше препорачано,Раскази на еден поклоник. Е,многу се израдував,зашто дома и немам многу ваква литература,и од денес почнувам да ја читам.

 

Не,не сум читала духовна литература.Се разбира освен Библијата.

 

ПРИКАЗНА ЗА БОГАТИОТ ЧОВЕК И ЗЕМЈОДЕЛЕЦОТ
Св. Николај Српски (Велимировиќ)

Еден богат човек живеел во својот замок. Тој имал сѐ и од сѐ му здодеало. Паднал во униние. Тогаш човекот решил да отиде на пат за да се развесели некако. Но ништо не помагало. Тој и понатаму бил тажен. Во еден момент, тој застанал да одмори. Погледнал околу себе и што ќе види: пред него се простирало поле, а среде полето здогледал земјоделец, кој, паднат на колена, Го славел Бога, додека еден од неговите волови стоел во браздата, а другиот бил паднат на земја. Богатиот го прашал земјоделецот:
- Зошто си Му толку благодарен на Бога?
- Ми умре волот.
- И затоа се радуваш?!
- Јас сум голем грешник. Но Господ е милостив: ми го зачува животот и ме казни со смртта на волот. Затоа и го славам Бог. Го славев Господ, кога Он ми ги даде воловите, зарем да не го славам и сега, кога ми зеде само еден од воловите? Слава Му!
- А како ќе ја обработуваш земјата само со еден вол?
- Господ сѐ ќе си среди, – се насмеал земјоделецот.
”Гледај колку овој човек е среќен и се смее, иако го изгуби волот. А јас имам толку голем имот и пак не се смеам!” – си помислил во себе богатиот човек. Тој извлекол неколку златни монети и му рекол на земјоделецот:
- Купи си друг вол. Денес многу научив од тебе.
- Нели ти реков дека Господ сѐ ќе среди! – воскликнал радосно земјоделецот и повторно почнал да Го слави Бога.
А богатиот човек си тргнал да се врати дома. Кога доближил до замокот, тој забележал дека целиот замок е опкружен со пламен. Тогаш човекот паднал на колена, ги кренал рацете и воскликнал:
- Ти благодарам Боже! Ти благодарам, Боже!
Слугите го гледале зачудено.
Не се чудете, – им објаснил богатиот човек. – Не Му благодарев на Бога, кога Он ми даваше сѐ, но сега кога Он ми зеде, јас двојно сум Му благодарен. Ете време и за мене да се потрудам со вера во Бога! Тоа ќе ми врати смислата на животот и радоста. Господ се ќе среди!

 

Порано кога бев помала чичко ми често ми читаше параболи. Интересни ми се видоа па почнав и сама да си ја читам книгата. За тие што не знаат, тоа се кратки поучни приказни, а често може да има вметнато и метафора. Други работи освен библија и ова немам читано.

 

Извадок од книгата Отец Арсениј

Каде што се двајца или тројца собрани во Мое име…

Спојлер

Една зима во бараката на отец Арсениј дојде едно момче, студент, по име Алексеј. Имаше 23 години и беше осуден на дваесет години тешка робија во логорот со „специјален“ режим. Логорскиот живот не му беше сосема непознат, затоа што во овој логор дојде од злогласниот московски затвор „Бутирок“. Но, бидејќи беше многу млад, не знаеше што го чека. Штом дојде во логорот, се сретна со криминалците.

Со обзир на тоа што во затворот во Москва поминал само неколку месеци, облеката на ова момче сеуште му беше мошне пристојна и секако, веднаш го привлече вниманието на криминалците, кои во истиот момент одлучија да се доберат до неговото облекло. Иван Смеѓиот му предложи партија карти во која губитникот соблекува сè од себе. Сите веднаш знаеја дека Алексеј наскоро ќе остане без облека, но никој не можеше ништо да направи за да го спречи тоа; дури ниту Сазиков не се осуди да се меша. Да се спречи ваквото коцкање или да се осуети ваква намера на криминалците, значеше сигурна смрт, што во логорот многу добро се знаеше.

Иван Смеѓиот, секако, ја доби партијата и со неа, сета Алексеева облека. „Соблекувај сè од себе, пријателу“, рече.

Тогаш работите тргнаа наопаку. Алексеј, кој сето тоа го беше сфатил како шега, одби да ја соблече облеката од себе. Смеѓиот тогаш започна претстава: најпрво му се обрати божем љубезно, а потоа навали на него со тупаници. Алексеј замавна во самоодбрана, а тоа само уште повеќе го разјари Смеѓиот. На сите им беше јасно дека на Алексеј му нема спас, дека Смеѓи ќе го убие, и затоа скаменето стоеја и гледаа како тој до смрт го претепува момчето. Алексеј беше сиот облеан во крв, крв му течеше и од устата. Веќе се сопна. Некои криминалци го предизвикуваа, божем навивајќи за него и бодрејќи го.

Отец Арсениј не го виде почетокот на борбата, затоа што на спротивниот крај на баракага ставаше дрва. Одеднаш виде дека Смеѓи го тепа Алексеј, кој веќе немаше сила да се брани, туку само го покри лицето со рацете, зашто тој без милост го удираше со тупаници. Отец Арсениј мирно ги одложи дрвата, брзо им пријде и, на општо чудење, го зграби Смеѓиот за рака. Лицето на Смеѓи се изобличи од бес: попот се вмеша во тепачката – мора да умре. Тој одамна беше исполнет со омраза кон отец Арсениј, но порано не смееше да му пријде, зашто се плашеше од останатите криминалци. Сега, меѓутоа, имаше добра причина да го убие.

Го остави Алексеј за момент и зашишти: „Во ред, попе. Ова е крај – и за тебе, и за него. Прво малиот, па потоа ти.“ Во рацете му заблеска нож и тој се фрли на Алексеј.

Никој не можеше да објасни што се случи тогаш. Слабиот и кроток отец Арсениј наеднаш замавна и го удри Смеѓиот по рамото со таква сила, што му го изби ножот од раце. Потоа го оттурна подалеку од Алексеј. Смеѓи се препна, падна и го удри лицето од ивицата на креветот. Отец Арсениј се обрна кон Алексеј и му рече: „Оди, Аљоша, измиј се. Нема веќе никој да те тепа.“ Потоа, како ништо да не се случи, продолжи со својата работа.

Во просторијата владееше молк. Иван полека се подигна од подот. Никој од злосторниците не изусти ниту збор. Смеѓи пред сите го загуби образот. Некој почна полека да ги брише траговите крв со ногата. Алексеевото лице беше потполно здробено, едното уво му висеше, а едното око му беше сосема затворено, додека другото му беше целото облеано во крв. Сите молчеа. Знаеја дека криминалците сега сигурно ќе ги убијат и Алексеј, и отец Арсениј.

Меѓутоа, сè излезе сосема подруго. За криминалците постапката на отец Арсениј беше особено храбра и одважна. Бидејќи сите се плашеа од Иван Смеѓиот, отец Арсениј не се двоумеше кога Смеѓи навали со нож на Алексеј, а криминалците многу почитуваа човек кој не покажува страв. Порано отец Арсениј беше познат само по својата добрина и невообичаеност, а сега го почитуваа заради храброста. Смеѓиот отиде во кревет и почна да се дошепнува со своите пријатели, но набрзо виде дека кај нив го изгуби угледот.

Помина ноќта. Наутро сите отидоа на работа. Отец Арсениј, како и обично, работеше околу печките, ги чистеше и ги тргаше наслагите нечистотија од подот. Навечер, само што се вратија затворениците од работа, во бараката влезе надзорникот со неколкумина војници.

„Мирно!“ извика. Сите затвореници поскокаа од своите кревети и застанаа крај нив во ставот мирно. Надзорникот тргна меѓу редовите кревети и почна да гледа лево и десно. Кога дојде до отец Арсениј, го нападна и почна да го удира. Војниците го зграбија Алексеј и почнаа да го влечат кон излезот.

„Затворениците П18376 и П281 во казнена ќелија бр. 1 на четириесет и осум часа, без храна и вода, заради прекршување на логорските правила и тепачка!“ се развика надзорникот.

Смеѓиот, значи, ги пријавил. Меѓу криминалците, пријавувањето на властите важеше за надолен и најподол начин на пресметка.

Казнената ќелија број 1 беше куќичка која се наоѓаше на самиот влез во логорскиот комплекс. Во куќичката наоколу имаше ќелии самици и една ќелија во која можеше да стојат два човека. На средина на таа просторија се наоѓаше, наместо кревет, ниска даска, едвај околу четириесет сантиметри широка. Ѕидовите и подот на ќелијата беа прекриени со лим. Ширината на посторијата не беше повеќе од три четвртини метар, а должината едвај и беше два метра. Надвор беше -30 степени, мраз, дуваше силен северен ветер. Беше доволно човек само на кратко да излезе, па целиот да се здрви од студ. Сите жители на бараката знаеја дека престојот во казнената ќелија во вакви временски неприлики значи сигурна смрт. При ваков студ, смртта настапува за два часа. Никогаш пред ова не пратиле некој во казнената ќелија на ваков студ. Понекогаш таму праќале затвореници на дваесет и четири часа, при температура од неколку степени под нулата. Ваква казна можеа да преживеат само оние кои беа во состојба сето време да скокаат горе-долу и на тој начин да го загреваат крвотокот. Кој ќе престане да скока, се смрзнува и умира. А тој ден температурата беше – 30 степени. Отец Арсениј беше стар и изнемоштен, а Алесеј – сиот претепан. Двајцата беа сосема исцрпени.

Стражарите двајцата ги одвлечкаа кон излезот. Авсенков и Сазиков се осудија да истапат од редот и се обидоа да го одвратат недзорникот: „Другару надзорниче, нема да го преживеат мразот. Немојте да ги праќате во самица!“ Надзорникот со толкава жештина го заплеска со тупаница прво едниот, па другиот, што двајцата полетаа, зашеметени, кон ѕидот.

Иван Смеѓиот го спушти погедот. Го опфати страв. Знаеше дека неговите поранешни пријатели се во состојба да го убијат за вакво предавство.

Отец Арсениј и Алексеј ги одвлекоа во казнената ќелија и ги турнаа внатре. Двајцата паднаа на подот. Внатре беше потполн мрак. Отец Арсениј прв се исправи и рече: „Ете нè, значи, нас двајца заедно. Бог нè состави. Студено е, Аљоша, секаде околу нас има лим.“

Го чуја затварање на вратата и вртење на клучот во бравата, а потоа и чекорите на стражарите како се оддалечуваат. Од мразот им се одзедоа и рацете и нозете, а здивот во градите се заледуваше. Железните решетки на малечкиот прозорец пропушатаа бледи снопови на месечева светлина.

„Се смрзнуваме, оче Арсение“, залелека Алексеј. „Јас сум виновен за ова. Ќе умреме двајцата. Не смееме да лежиме, мораме да скокаме горе-долу, но не можеме така два дена… Јас веќе се чувстувам толку слабо, сиот сум претепан. Нозете веќе ми смрзнаа. Ќе умреме, оче Арсение! Нелуѓе…подобро веднаш да нè стрелаа.“ Отец Арсениј не рече ништо. Алексеј се обиде да скока, но тоа ништо не му помагаше. Беше сосема беспредметно да се опира на толкав мраз.

„Кажете ми нешто, оче. Зошто молчите?“

Како од далечина, до него допре гласот на отец Арсениј: „Се молам, Аљоша.“

„За што се молите, кога се смрзнуваме?“ едвај чујно прошепоте Алексеј.

„Сами сме, Аљоша. Никој нема да влезе наредните два дена. Ќе се молиме. Ова е прв пат во овој логор Бог да допушти да се молиме на глас, со цела уста. Ќе се молиме, а останатото нека биде Божја волја.“ Студот постепено го совладуваше Алексеј, кој помисли дека отец Арсениј го губи разумот. Отец Арсениј се осени со знакот на Крстот и почна нешто да говори со тивок глас, осветлен од месечевата светлина. Алексеевите нозе и раце сега беа сосема умртвени од мразот, во нив немаше веќе ниту тронка сила. Се смрзнуваше, веќе не се грижеше за ништо.

Отец Арсениј замолче за миг, а потоа Алексеј сосема јасно и разбирливо ги чу неговите зборови и одеднаш сфати дека тоа се молитвени зборови. Алексеј до тогаш само еднаш, од љубопитност, бил во црква. Иако баба му го крстила уште додека бил мал, во неговото семејство немаше побожност. Верата воопшто не ги интересирала, ниту знаеле што е тоа. Алексеј беше студент, комсомолец[1]. Каква врска имаше тоа со верата?

И покрај умртвеноста на телото и болката од добиените удари, Алексеј јасно ги слушаше зборовите на отец Арсениј: „Боже, смилувај се на нас, грешните! Семилостиви Боже! Господи Исусе Христе, Кој поради Својата преголема љубов спрема нас стана Човек за да нè спасиш, спаси нè сега со Својата преголема милост, смилувај се на нас и избави нè од страшната смрт, зашто во Тебе, Бог и Творец наш, веруваме!“ Така се излеваа молитвените зборови и во секој збор се чувствуваше најдлабока љубов и вера во Божјата милост, безусловна доверба во Бога.

Алексеј започна внимателно да ги следи молитвените зборови. Во почетокот го збунуваа, но постепено почна да ги сфаќа. Молитвата му внесуваше мир во душата, го оттргнуваше стравот од смртта и го соединуваше со човекот кој стоеше покрај него.

„Господи, Боже наш, Исусе Христе! Ти Самиот со Својата пречиста уста Си рекол дека ако двајца или тројца се молат за едно нешто, тогаш Твојот Отец небесен ќе ја услиша нивната молитва, зашто ’каде што се двајца или тројца собрани во Мое име, таму сум и јас со нив’.“ Алексеј почна да ги повторува зборовите на отец Арсениј.

Студот сосема му го обзеде телото и тој беше сиот парализиран. Веќе не знаеше дали седи, лежи или стои. Ќелијата во која што се наоѓаа, одеднаш исчезна заедно со студот, болката и стравот. Остана само гласот на отец Арсениј. Каде се наоѓаа тие? Алексеј ја сврте главата да го погледне отец Арсениј и виде дека сè околу него одеднаш се преобрази. Му падна на ум страшна помисла: „Го губам умот, ова е крај. Умирам.“

Ќелијата стана поширока и попространа. Месечината веќе ја немаше. Сиот облеан со некоја чудна светлина, отец Арсениј гласно се молеше со дигнати раце, облечен во блескаво бели свештенички одежди. Такви одежди Алексеј имаше видено само еднаш, одамна, кога од љубопитност беше в црква.

Сега зборовите на отец Арсениј беа лесни за разбирање, му станаа познати, продираа право во неговата душа. Веќе не чувстуваше никаква грижа, ниту болка, ниту страв, само желба да се поистовети со овие зборови, да ги разбере, да се соедини со нив. Веќе немаше ќелија, се наоѓаа во црква. Како стигнаа таму? Алексеј со чудење забележа дека не се сами. На отец Арсениј му прислужуваа две момчиња. Двајцата беа облечени во исто блескави бели одежди и двајцата ги осветлуваше иста необјаслива бела светлина. Не можеше да им го види лицето, но ја чувстуваше нивната убавина.

Молитвата го исполни целото Алексеево битие. Тој стана и почна да се моли заедно со отец Арсениј. Му беше топло, дишеше лесно, душата му ја исполнуваше неискажлива радост. Ги кажуваше молитвите по отец Арсениј, но тоа не беше механичко повторување, туку навистина се молеше заедно со него. Му се чинеше како отец Арсениј целиот да се потопи во молитвените зборови, но знаеше дека баќушката не го заборави и дека цело време му помага да се моли. Алексеј сега сфати дека Бог навистина постои, дека е со него, Го гледаше со духовните очи. Повремено на ум му доаѓаше мисла дека двајцата веќе умреле, но разбирливиот глас и присуството на отец Арсениј брзо го враќаа во реалноста.

Не знаеше колку време помина додека така заедно се молеа, кога отец Арсениј се заврте кон него и му рече: „Легни, Аљоша, уморен си. Јас ќе продолжам да се молам, а ти ќе ме слушаш.“ Алексеј легна на подот покриен со лим, ги затвори очите и продолжи да се моли слушајќи го отец Арсениј. Молитвените зборови го исполнуваа целото негово битие: „…собрани во Мое име, Мојот Отец небесен ќе им даде…“ Срцето на илјадници начини ги усвојуваше тие зборови. „Не сме сами“, помисли Алексеј.

Сè беше мирно и топло. Одеднаш од некаде се појави неговата мајка. Гледај, го покрива со топла покривка. Со рацете му ја гушка главата, го повлекува кон себе. Сака да ú каже: „Мама, слушаш ли? Можеш ли да го чуеш отец Арсениј како се моли? Дознав дека Бог постои, мама, поверував во Него!“

Како да ги чу неговите зборови, мајка му одговори: „Аљошенка! Кога тогаш те одведоа, и јас Го пронајдов Бога. Тоа ми даде сила да живеам.“

Сиот ужас од претходниот ден го снема, мајка му и отец Арсениј беа со него. Молитвените зборови, до тогаш непознати, му ја грееја душата и го враќаа во живот. Сакаше никогаш да не ги заборави тие зборови, да ги памети до крајот на животот. „Не сакам никогаш да заминам од отец Арсениј, сакам секогаш да сум со него“, мислеше Алексеј.

Лежејќи во полусон покрај ногата на отец Арсениј, Алексеј слушаше прекрасни зборови. Отецот се моли, а двете момчиња во светли одежди се молеа со него и му прислужуваа. Беа воодушевени од неговата молитва. Отец Арсениј сега ништо веќе не сакаше од Бога во молитвата, само Му вознесуваше славословие и благодарење. Колку долго траеше сето тоа, не можеше да оцени.

Сè што остана во Алексеевото сеќавање беа молитвените зборови, топлата и радосна светлина, сликата на отец Арсениј, двете момчиња со светлосни одежди и сеопфатно, неспоредливо чувство на топлина, која му даваше нов живот.

Некој удри во вратата, зачкрипи смрзнатата брава и се слушнаа некои гласови од надвор. Алексеј ги отвори очите. Отец Арсениј и понатаму стоеше на молитва. Момчињата во светли одежди ги благословија и полека се оддалечија. Светлината почна да бледее и ќелијата повторно стана мрачна, студена и тмурна.

„Стани, Аљоша“, рече отец Арсениј. „Дојдоа по нас“.

Алексеј стана. Управникот на логорот, началникот на специјалниот сектор и еден стражар стоеја на вратата. Некој зад нив рече: „За ова нема оправдание – некој може да нè пријави во Москва. Кој знае како тие ќе гледаат на ова. Смрзнати трупови – тоа не е современ начин…“

Во казнената ќелија стоеше старец во закрпена кошула, а покрај него – момче во искината и крвава облека, сиот во модрици и со крвоизлив. На лицето им се гледаше мир, а по облеката и целото тело им се фатил дебел слој мраз.

„Живи се?!“ запрепастено изусти мајорот. „Како е тоа можно?“

„Живи сме, другар мајоре“, одговори отец Арсениј.

Сите се загледаа неверувајќи.

„Претресете ги!“

„Надвор!“ викна еден од надзорниците. Отец Арсениј и Алексеј излегоа надвор. Стражарите ги извадија нараквиците и почнаа да ги претресуваат. И лекарот извади една нараквица, ја турна под облеката на отец Арсениј, а потоа и под Алексеевата и рече, сам за себе: „Неверојатно! Како успееја? Телата им се топли.“ Лекарот влезе во ќелијата, погледна наоколу и праша: „Со што се греевте?“

„Со вера во Бога и молитва“, одговори отец Арсениј.

„Обична халуцинација. Веднаш вратете ги во бараката!“ нареди еден од надзорниците, очигледно вознемирен. Додека ги одведуваа, Алексеј го слушна лекарот како му вели на надзорникот: „Зачудувачки! При температура од -30 степени, смртта настапува најдоцна за четири до пет часа. Вие, надзорниците, денеска навистина сте имале среќа. Ова можеше да се заврши неповолно за сите нас.“

Во бараката ги дочекаа како да воскреснале од мртвите. „Како се спасивте?“ сите сакаа да знаат.

Тие двајца само одговорија: „Бог нè спаси.“

По неколку дена Иван, наречен Смеѓи, беше преместен во друга барака. Недела дека после тоа се случи несреќен случај: додека работаше надвор, една карпа се одронила и го згмечила. Издивнал во страшни маки. Се пренесе глас по логорот дека карпата ја одрониле неговите поранешни пријатели.

Алексеј стана друг човек, како препороден. Секогаш кога можеше, го следеше отец Арсениј во чекор и го молеше да му раскажува за Бога и за Православното богослужење.

Оваа случка ја раскажа Алексеј, а неколкумина сведоци од бараката на отец Арсениј ја потврдија вистинитоста на ова кажување.

 

Една убава книга за чудото (Благодатниот Оган) што се појавува секоја година за Христовото Воскресение. Ова е сведоштвото на еден отец, кој со свои очи се удостоил да го види Благодатниот Оган, бидејќи се сомневал во Неговата вистинитост.
Прекрасна поучна книга .


Го видов Благодатниот Оган

 

прекрасна книга,

 

Па вака јас слабо читам, иако имам што да читам Слава му на Бога. Би ги набројал следните: Од Старец Пајсиј ми се многу интересни, потоа Добротољубие е преубава книга полна со премудрост (Добротољубие е во 6 томови), потоа Охридски Пролог е добра книга има кратки житија и поуки за секој ден, па Десет Божји Заповеди - Декалог, Го видов Благодатниот Оган, Успение на Пресвета Богородица, Блаженствата, Господовите Празници, Цел на Христијанскиот Живот, Замке злих духова, Светите Тајни на Православието, Голем е Бог и други сега не ми текнуваат, ако се сетам ќе пишам.

 

А може да постирате линкови од книгите ако сте во можност? Како овој последниов линк што го има постирано Серафима, да читам онлајн.

 

Ви го препорачувам Премин портал, како најактивен сајт на православието овде кај нас. Оној што се интересира ќе најде одговор на сите прашања .

 

Miss Rici незнам колку го владееш српсикот јазик има една страна која ми ја откри маж ми одлична е кога имам време се заборавам на неа читајќи доста е богата со информации има и дел каде што можеш да поставиш прашање свештените лица одговаарат еве го линкот повели http://www.svetosavlje.org/


Ќе наведам нешто што имам дома а вреди да се прочита
Христијанско Живеење -Свети Тихон Задонски
Заборавеното лекарство-Архимандрит Серафим
Учење според Христа - Прота Спасе Стефановски (православна читанка)
Толкувањата на Откровението-Св. Андреј Кесариски
Светата тајна на љубовта ( Брачната тајна во светилницата на православната Традиција)-Павле Евдокимов
Сите се прекрасни четива ,ќе ја издвојам и овааа иако е купена од мајками многу одамна
Личност Исуса Христа -Др.Ив.Г. Панчовски

 

Од Светосавље нема подобар сајт ни во Србија, ни во Бугарија, ни во Македонија! Топло го препорачувам на сите.
Мене омилени ми се следниве книги, сите од нашиот дедо владика, свети Николај Битолски:
* Пролог - кратко житие, поука, песничка, толкување на Светото Писмо за секој ден
http://www.svetosavlje.org/biblioteka/prolog/index.php
* Мисионерските писма - одговори на писмата што му ги праѓале на свети владика Николај, многу поучни
http://www.svetosavlje.org/biblioteka/v ... aj0801.htm
* Емануил - со нас е Бог, разни згоди и незгоди од човековиот живот кои го потврдуваат постоењето Господово и Неговата љубов кон нас, но и Неговата правда
http://www.svetosavlje.org/biblioteka/v ... aj0903.htm
* Касијана - книга за тоа како од грешник, човек допрен од Божјата љубов може да стане светец, мојата омилена
http://www.svetosavlje.org/biblioteka/v ... aj0904.htm
* Жетви Господови - како Бог со неговата света промисла ги полни Своите амбари, т.е. Царството Небеско
http://www.svetosavlje.org/biblioteka/v ... aj1004.htm

Мене омилен писател ми е свети владика Николај и се трудам да ги читам неговите дела, бидејќи тој ги пишувал за нас. За неговите епархиоти од тогашната Охридско-битолска епархија. Убаво е да се читаат и руските, грчките, романските и грузиските нови свети отци, но сепак нивните дела се наменети за проблеми кои што ги има(ло) во нивните краеви, ама дедо владика за нас пишува.