Ем Сингл, ем без пријатели. Што понатаму?

Nemoze na sila

 

Jас чекам од фрижидер да ми искочи.

Шала на страна во право си, ама некогаш само изгубиш надеж за нешто затоа што без разлика колку и да се обидуваш и да се трудиш и пак немаш среќа на тоа поле. Како да имам само енергија идиоти да привлекувам, а да сум невидлива за други и сите завршиле уште пред да почне нешто.

 

А не си размислувала дека можеби и кај тебе треба нешо да промениш?
Дали пристапот, однесувањето, малце да поработиш на себе, сфаќањата за животот општо, што сакаш од него, какви ти се очекувањата итн.
Со една единствена цел, да се заштитиш, и баш токму тоа, да не налетуваш на идиоти, туку да даваш шанса на некои понормални. Коа би се зајакнала како личност, можеби би си ја нашла среќата.

Поентата ми е дека ништо не се постига со самосожалување, сум приметила дека така уште повише си ја брка човек среќата.

 

и како истите се искористуваат

 

Те сфаќам затоа што сум во иста ситуација хаха ама ништо не добиваме ако изгубиме надеж и кренеме раце од се, тоа е мора да се бориш за свој живот се работи

 

Ako ti e ubavo, why not...

 

@Just_a_kid излегуваш на дејтови, се допишуваш со машки?

 

На 22 год треба да уживаш и да се забавуваш.
Дечко може само да ти го упропасти животот, зависи од сортата, со редок исклучок да ти го "разубави".

 

Не менувај ништо кај себе само за да им се допаднеш на другите и да те прифатат, без разлика дали станува збор за однесувањето во друштво или поединечно со некој друг без разлика на полот. Оној кој те сака ќе те сака со сите твои предности и недостатоци. Така да живеј си опуштено без оптеретување и не си создавај без потреба психолошки притисок дека мора нешто да биде односно да бидеш со некого само да не бидеш сама.

 

Не сум имала од мала убаво друштво ,не ме прифаќаа каква таква што сум
Да не зборувам кои се моите проблеми но сепак ќе речиш мали деца бевме не разбиравме но над 16год и пак не се дружиме ко што треба, една другарка таа ми го за*ба моето детство време ..
Се запишав у средно друг смер каде што нема да ги гледам воопшто
Единствено само една другарка која ме прифатила од мала и сега ми е најдобра другарка
Но јас и таа немаме друштво а камоли дечко, зборувавме на таа тема рековме 28год се уште не се случило ништо ни сјајно..
А за мене ми е најтрагично што ги изгубив родителите на 24/25 год
После све воопшто не ми се живее али јбг морам даље..
Со другаркава еднаш неделно на кафе веќе не е интересно нема што да зборуваме исто па исто
За љубов да не зборам џабе ми е денес ќе те сака утре не.
По природа су океј сакам да излегувам се возам ваму таму готвам јадење малу умот да ми се менува но кога ќе дојди време за легнување ќе почнам да плачам за покојните, сама итн ужас е не знам како ќе се тера ова богами