Живеење во заедница со баба и дедо

Секогаш тие што се подалеку се срциња............................

 

Не знам баш дали да се сложам. Како што кажав долга и широка.
Овие на татко ми не само што никогаш ништо ми немаат дадено (еднаш како помала прашав што е тоа во чашата, за сок стануваше збор, ми кажа л**на), не ни очекувам од никого ништо, нели, ама пред сè да кажам дека ни имаат правено многу, многу покварени работи. Долга и широка. Не ми се ни губи време да размислувам за тоа. Се онерасположувам. Ми го сјебаа животот.
Нека им служи на чест.
Пак ќе кажам, после сè, не им мислам ништо лошо, јас сум многу поголем човек од нив (нескромно ова).

Вториве нè имаат вадено од сите каши во кои не втурнуваа првите, ни помагаа на секој можен начин. Такви се со сите луѓе. Јас кога пишувам за некого, ситуацијата е сумирана од секој можен аспект.
Како црно-бело е разликата.

 

И ние живеевме во заедница со баба ми и дедо ми до моја 6-7ма година, после ние си заминавме во новата куќа а тие си останаа во старата.
После 2-3 години дедо ми почина ама сепак баба ми си остана сама да живее, не сакаше да дојде и ден денска уште таму си живее.
Тогаш не ми сметало дека живееле со нас пошто сум била мала и баш ми било интересно сите да бидат околу мене. Ако ме искараат моите одма одев кај баба ми и дедо ми во соба и им се жалев, им плачев па тие ме тешеа. Па ајде триста ќефови ќе ми прават, прво внуче, абе на глава им се качував на луѓето. Не можеа ни да се одморат, ни нешто. До доцна им седев кај нив ( може од мене си заминале )
А знам дека мајка ми се жалеше пошто баба ми и се мешала во воспитувањето. На пример баба ми секогаш повеќе од колку што треба и викала на мајка ми да ме облекува кога сум била бебе, а јас родена на средина на јули и цела црвена сум се правела, цела исфрлена сум била. Или ми далава да јадам со сила повеќе, или баш пред ручек ќе ми даде чоколадо и после не сум и јадела на мајка ми.
Сега искрено да седи тука баба ми мислам дека би ми сметала. Ете се дешава да остане на слава. една вечер и одма ми смета некако на живци ми оди. Ама и таа сама вика, знам дека сум стара и ве нервирам, несвесно грешам затоа не можам со вас да ви седам. Пошто со неа порано седела свекрвата и таа сега не сакала таков товар да ни била. По раат си била сама да си е дома кај неа додека си можела сама да си се грижи за себе.
А во комшиите седат сите во заедница и искрено поневоспитани деца немам видено. Викаат, урлаат од сабајле, на пладне кога сите одмараат тие тогаш играат со топка, се дерат и од цела учица ги бркаат.
Кога баба им и дедо им не се тука на неколку дена, и кога децава се сами со мајка им и татко им, тогаш се е мирно тивко, си седат дома и глас не се слуша, ама кога сите се собрани е тогаш е права лудница буквално ко во некое племе да живеат.
Значи премногу влијае дали сами се младите или во заедница се живее.

 

Некаде до мои 8-9 години живеевме со дедо ми.
Караници имаше речиси секојдневно. И со причина, и без причина.
Се случуваше некој со некој да не зборува и со недели.
Постојано ни префрлаше работи за се'. Што сме купиле, колку пари сме платиле, кога сме се вратиле, кога гости доаѓале.
Одредено време беше болен. Мене ми беше жал да го гледам како се мачи. По некое време почина.

Месец дена живеев и со баба ми. Беше болна тој период и не можеше сама, па престојуваше кај нас. Признавам, ми сметаше на моменти. Како и сите стари луѓе, по цел ден вести, муабети кој мене воопшто не ми беа интересни. Имам и прабаба, која ја сакам најмногу, и ми е најмила. За жал, болна е, неподвижна.

Не сум за живеење во заедница со баби и дедовци. Секојдневен судир на генерации е, различни мислења, ставови...

 

Nie ziveevme so roditelite na tatko mi koi bea na dolniot sprat od kukata a nie na gorniot so poseben vlez. Voopsto ne mi precese, naprotiv tie me porasnaa I cuvaa koga moite rabotea. Koga pocina baba mi, dedo mi ostana na dolniot sprat no majka mi namesto da gotvi gore, se prefrli vo drugata kujna I ziveevme vo zaednica so golemo megusebno pocituvanje. Jadevme site zaedno, majka mi go gledase dedo mi kako kerka, a ne kako snaa.

Koga toj pocna da zapaga bese okolu 85 godini pocna da go faka skleroza I tesko se snaogase sam, moite roditeli se prefrlija da ziveat na dolniot kat da mu pomagaat I ne go ostavavme sam vo nitu eden moment.
Toa bese edna golema pozrtvuvanost I pocituvanje koe mene kako dete me nauci kako treba da se odnesuvas so postari luge.
Nikogas ne mozev da razberam kako nekoi drugarki gi narekuvaa svoite dedo I baba so grdi iminja, i kako nivnite roditeli go dozvolile takvoto nepocituvanje.

Od druga strana razbiram deka moze da bide napnato ako ziveat mnogu luge vo mal stan I se rusi privatnosta, no ne mozes da ocekuvas starite da izlezat samo za tebe da ti e dobro. Mladite treba da si obezbedat svoj dom dokolku zivotot so starite Im preci, namesto da ocekuvaat starite da se prilagodat na nivnite baranja.

 

Зависи од луѓето. Баба ми и дедо ми на моите бракот им го уништија Ако се себични, прават кавги, мир не ви даваат, тогаш не. Ако се мили и нежни кон вашето потесно семејство тогаш ништо против немам

 

Јас живеам со баба и дедо цел живот, премногу ги сакам а и тие мене. Некогаш старите знаат да бидат досадни, подзабораваат и мора по 100 пати да им се повтори едното те истото и слично и тие се свесни за тоа но никогаш не би им замерила бидејќи и јас сум била мала па додека да ме научат на некој работи едното те истото и тие го повторувале 100 пати. За мене нивната старост и сите работи кои доаѓаат со нејзе имаат убавина. Некогаш кога ќе кажат некоја постара мисла или пак смешка животот ми го исполнуваат, ме потсетуваат на моето детство и среќна сум што доживеале од едно мало девојченце да ме изчуваат во голема девојка, а јас сум и благодарна што ме научија на вистински вредности во животот. Едноставно кога ќе ме погледнат со сјај во очите, душата ми се полни со милост во тие моменти. Го одживеале тие своето, но сепак во секој момент треба да им се разубави на било кој начин денот бидејќи пред се староста е непредвидлива.

 

Извини, ама во која државфа живееш ти?Со плата од 200 евра моите ќе прават куќа и стан?Не му паднало на секој од небо да си ја свитка опашката и да замине странство.А, и станот во кој седиме не е само на баба ми и дедо ми, го купиле кога татко ми сеуште бил со нив такада на накој начин и тој допринесол за тоа.
Иначе, имаме уште еден стан како што реков, ама дедо ми за жива глава не сака да замине.Ете, баба колку толку е посовесна, го тера да си одат, да не остават малце рает ама не тој никако не сака.Може му е досадно без нас, со нас убаво му е, ама нас како ни е?Не сфаќа, буквално не сфаќа дека сме премногу луѓе дома и на сите му треба приватност.Откако ги прочитав мислењата се изнервирав, сигурно сум една од ретките која живее во стан со баба и дедо, и баш ради тоа не може другарка на само да си викне дома на филм.
А и сигурна сум дека ако живееме одвоено повеќе же копнееме едни за дрги и повеќе ќе се сакаме.Не дека сега не ги сакам, далеку од тоа, ти е ме израснале, но сепак потреби си се потреби.

 

Едно ќе кажам сакајте си ги и бабите и дедовците и не им замерувајте.
Посакувам да не ги изгубев сите прерано. Дедо ми и баба ми од страна на татко ми живееа со нас, на долниот спрат од куќата. Дедо ми беше срце од човек и скоро и да не се сеќавам на него, почина кога имав само 3 годинки, но многу убави приказни сум слушала. Баба ми не сакаше да ме чува, не сакаше ни да ме гледа, но добро. Одев во градинка од 6 месеци, а подоцна и во целодневна настава во основно. Со неа поминував едвај пола час дневно. Таа не ја сакаше ни почитуваше мајка ми, напротив им направи многу проблеми на моите, и ни кон мене немаше некој однос. Почина кога имав едвај 8 години, и после некој месец почина и баба ми од страна на мајка ми. Родителите на мајка ми беа постари, живееа на пола час од нас, и скоро секој ден ги посетувавме, но исто како да немав баба и дедо. Мајка ми се грижеше за нив, да им спреми за јадење, да исчисти, и тоа беше. Дедо ми си беше свој, со приказни од војната, негови сонови, и не можеше муабет да направиш со него. По смртта на баба ми никако не сакаше да дојде да живее со нас и остана да живее сам, почина после 5 години.
Искрено не знам како е да ги имаш, ни да живееш со нив. Но, знам дека кога ќе се омажам и ќе оформам семејство, сакам мајка ми да живее со нас, на посебен спрат нормално. Сакам да ги размазува моите деца и да им ја пружи сета љубов која една баба може да им ја даде на своите внуци.

 

Се чудам на некои од коментарите. Да не беа баба ми и дедо ми јас ќе требаше да одам во градинка. Баба ми и дедо ми ме пораснаа. Не можам лош збор да кажам за ниту еден од нив. Нека им е лесна земјата на двата, но животот се потежок ми стана после нивната смрт. Ако мајка ми и татко ми не ми одобрувале нешто секогаш сум ја прашувала баба ми, ако немале да ми дадат пари за излегување секогаш баба ми ми даваше. Сега ниту ручек на време, ниту исчистена куќа како што треба. Кога има постари членови во семејството се има ред и поткрепа. Навистина понекогаш знаат да бидат напорни и да замараат со тоа што слушнале на вести, но сите стари се такви. Сите ќе се замараме со вести кога ќе дојдеме на нивна возраст.
Се на се, може да се каже дека позитивни работи се
Зготвен ручек, чиста куќа, има кој да те чува
Секогаш имаш повеќе пари ако ти се дарежливи бабите и дедовците
Негативности
Склони да се караат

 

Во право си колку подалеку - помили ама во мојот случај јас не живеев ни со едните ни со другите во заедица кај тие по мајка ми 2мес имав ко ме чуваа без присуство на мојте и мирна си бев си спиев до пубертет обожавав да одам на поседок можи материјално не бев разгалена од нив ама духовно преразгалена.Уште од најмали нозе ја осеќав разликата меѓу едните и другите нели децата најубаво разликуваат.Ме оставиле еднаш да ме чуваат другите да се зближам ита вечер со нив кога сум прснала да плачам и место да ме смират околу брачедами а стринами тука ај разбирам домашна внука и прва радост ама то не значи дека треба да ме занемарат дури и пелени да не ми сменат а оставена на доверба.ме вратија иставечер со температура од плачењето и прашаја мојте оти водена во пелените ами изгледа сега напрај беља.Ме носеа моите ама на гости уште еднаш сама не и кога почнав да зборувам почнав да кажувам вака ми рекоја така ми направија и си собраа 2 и 2 моите и други раб нив лично шо ги засегаше и едноставно на дистанца долги години дури не се разболеа и пак кој трчаше - моите која внука ги посети најмногу-јас.Лесна им земја на четворицата ама за бабами и дедоми по мајка ми не можам да не речам дека беа срциња неспоредливи се.

 

Болдот. Исто и јас се чувствував, ама тоа беше така затоа што кај од на мајка ми страната одевме почесто дури по цело лето седев на село. Кај другите не ме носеа, еднаш до 2 пати е тоа е таа разлика нема близина, а не дека не ме сакаа или било што.Ќерка ми пак порасна со моите (иако со мајка ми се како две раскарани јатрви) и малтене не може да дише без баба и Дедо и почина лани за неа тоа беше огромен шок и нема ден да не го спомене. Се е до близината.

 

Јас живеам со баба и дедо ( на татко ми родителите) цел живот. Дедо ми почина пред 2 год., предобар човек, се бореше за семејството, и одсекогаш не чувал мене и сестра ми. Прав семеен човек.
Простор за живеење имаме, не си сметаме во тој поглед. Во тие години сме со сестра ми (20ти), што понекогаш со баба ми ќе си преречеме нешто, ќе се спречкаме, но тоа е моментално. Учена сум така да почитувам постари. Мајка ми и татко ми, ми се пример како треба да се однесуваш. Ги почитуваат и никогаш не се скарале за било што (пупу да не ги урочам ).
Секогаш кога ќе дојдам дома, ме чека јадење, топло место, и баба за да си пиеме кафенце, разговор. Совети секогаш дава и помага. Животот не и бил најлесен, и е прав пример за цврста, борбена жена.

И со родителите на мајка ми сум многу блиска. Прва внука сум, и секогаш топло и со многу љубов не пречекуваат. Чувствуваш кога на некој си му драг, и дека те сака.

 

Колку луѓе толку табиети на некој не му е тешко да искажи чувства а некој не искажува.И често знаеме да речиме овај ме сака повеќе овај помалку а на никој не му сме внатре па да видиме. Мое беше да споделм искуство и како сум се чувствувала во присуство на едните за разлика од другите.

 

Ubavo kaza Biterka.
Da gi zaprasate roditelite zostoseuste ziveat so staite a vie ste veke tinejdjeri?
Samo nemojte ona deka staritese dolzni da im obezbedat zivealiste na mladite.Oti tie isti mladi,se vasite roditeli,pa ete i tie ne si ja izvrsile "dolznosta".
Ili dur ni odgovara,dobro e da se starite tuka,pa posle ne cinat.
Yes da e najarno sam,i da nema duri tri generacii vo trosoben stan,pa i pettosoben da e,nobrkanje oti stanale "dosadni"i nepodnoslivi,nemozam da razberam stom tolku vreme dozvolile vasite roditeli da ziveat so niv.

Se sekavam kako dete,komsivkata baba i do vrata odese po nea i i ja isprakase na uciliste,najadena,stokmena,so uzinka za na skolo,i nikogas sama doma za da znae sto e strav od sam doma na edno detence,dodeka jas izrasnav sama.
Den deneska gledam koga odam kaj moite kako taa iznemostena starica sedi so niv na masa voi dvor,i mi e milo sto odokolu nikoj ne reagira kako da veke im smeta.

Ne zaboravajte deka i vie eden den ke ostarite.
Ponekogas nie mladite i uste pomladite nemozeme da se podnesuvame edni so drugi,no da ne gi zaboravime arninite.

 

Живеење во заедница со баба и дедо...
Живеењето во „заедница“ е убаво само во случај кога живееш во куќа, на различни спратови... Ем ја имаш „слободата“ , ем „старите“ ти се први комшии, па секогаш се тука кога ќе ти притребаат!!!
Тука е баба да замеси нешто, да направи ручек... Тука е дедо да го земе детето од градинка, да си поигра со него... Тука се кога сакаш да прошеташ, а децата се мали, па треба да ти ги причува некој... Многу сум им благодарна што секогаш кога ми требало, ми се нашле околу децата... Денес е мој „ред“ да им се оддолжам за тие „услуги“... И го правам тоа...
Моите деца (25 и 17 години), се израснати покрај баба и дедо... Тие толку многу си ги сакаат баба и дедо, да не можат да замислат денот да помине, а тие да не се помуабетат со нив!!! А, на старите луѓе не им треба ништо повеќе - сакаат само муабет...

 

Јас дедо ми од страната на мајка ми највеќе го сакааам. Мноогу ми е жал шо не е веќе меѓу нас 6 години. Сега живеам само со баба ми. Таа е многу конзервативна личност, не се сложуваме најдобро. јас сум млада и возрасна и сакам да си живеам нормално како и сите млади да шетам да уживам. Секако и помагам низ дома и финансиски и сработувам, никогаш не ја оставам да прави нешто за мене пример да ми ја чисти собата или креветот да ми го суреди ниту пак алиштата да ми ги спростира или дипли. Имам разбирање големо и многу сум и благодарна за се шо направила и прави за мене. Само сакам да ме остави на рает и да не ме контролира толку. Во минатото се случи еден инцидент јас бев крива и бев мала ама мислам никогаш не ми прости за тоа и не беше ништо страшно ја излажав и напраив голема сметка на телефон и сама си ја платив . И сега што и да направам таа се расправа со мене а премногу ја сакам иако ме нервира не можам да си го замислам животот без неа таа ми е единствено семејство вистинско..

 

za mir vo kuka najdobro e da se zhivee samo so roditelite, no vekje ako se nema uslovi ke mora da se zhivee so baba i dedo i toa e toa

 

Имам искуство и на двете полиња и дефинитивно е подобро да се живее одделно затоа што трпението е на пониско ниво а и генерацискиот јаз си го прави своето, но сепак играат огромна улога во нашите животи, уште од раѓање сме биле под нивна закрила додека родителите заработуваат за живот, го чуваат домот а и финансиски поткрепуваат колку можат (зборувам за во мојот случај)