Животот во Македонија и животот во странство - споредба

Jas iako ne sum vo stranstvo komsii drugarki mnogu ne sakam ne odam kaj komsii na kafe I ne sakam da mi doagaat imav komsii bea sekojden kaj mene nakrajta jas so svoi usi si slusnav muabeti za mene a na tie sto vikaat oti vo mk se zivee ubavo oti narodot e drustven neka se vratat vo mk da vidat kolku e drustven rmbat rabotat po 12 saati za 200 evra plata I imaat dzanam bajagi vreme za drustvo

 

Јас каде и да одам дали до мене е и харизмата или што ќе е ама секогаш си наидувам на супер комшии.. не знаете колку ми имаат помогнато во англија, па на ти го дај ми го си имавме за не дај боже за деца за играчки итн..
Не сме си одиле на кафе пречесто ама сепак сме си оделе чат пат кога сме имале можност и у глобала се беше сведено на ако се затечеме па муабет па нешто ако ни е потребно некоја мала услуга и така..
Јас си имам навика на пример кога правам некои слатки и торта ете да подадам на некоја пријателка, и тука подадов жената презахвална, фала фала.. велам ништо па и среќна ме прави тоа, еве од скоро си наидов и овде на другарка и си седиме у двор и си збориме и така..
Јас си сакам луѓе, не сакам секојдневно а и не можам али чат пат на никого не е на одмет
Па и сами на светов не се живее нели?!
Пуштете срце бе

 

Ах.. не дека нема фини луѓе во комшии, ама тие фините се баш такви: За помош и за чат-пат...
Тие секој ден што се иди ми- дојди ми, често се само за оговарање...

 

Ic ne mi treba veruvaj mi komsii dovolna mi e familijata okolu mene

 

Само јас ли сум таков чудак, што за најблиски ги сметам детето и сопругот? Сфатете ме како сакате, но за мене, тие се моја примарна, микро фамилија. Сите останати се "макро"
Да напоменам, живеам во странство и ниту еднаш не сум се покајала.

 

Без разлика дали се живее во Мк или во странство, се’ зависи од нас, каков менталитет носиме со себе. Да се надоврзам на претходниот муабет, кај и да сум, не сакам трачарење и дружби со комшии на кафиња секој ден, напротив со сите сум ок, ама на добра дистанца, без некоја близина. Сакам да имам приватност, мир и дискреција во домот.

 

Ме интересираат мислења и искуства од членовите на форумот кои живеат во странство (Германија, Италија итн.)
Како ви се промени животот кога се преселивте? Кои се добри а кои лоши страни? Каков е животот за разлика од Македонија?

 

Лично мене! како од пекол во рај да си отишол.
Совршен.
Среќен живот.
Нека поживее туѓината да има кај да отидеме да живееме ние што немаме врски во Мк и прочистувач на воздух дома.

 

https://www.crnobelo.com/zabava/sak...7k9S7XYWrDjUtdhnvBT6S4EnISl18k5xNkiaqaEVCEah0
Дали е добар текстот?
Во коментарите имаше подршка, дека е доста реален,од една страна немање вода во Неготино до комуникацијата во западниот свет.
Исто така имаше и редовни плукачи наши тазе дијаспорски кои мора да плукаат за да си олеснат на себе дека добра одлука донеле што отишле.

 

Совршенство посебно ако си со партнер или фамилијарно.

Ако знаеш јазик + завршиш Ausbildung во било која фирма, тогаш земаш поголема плата.

Не ти треба ниту ВМРО ниту СДСМ , сама ќе си аплицираш за работа и без врски ќе имаш шанса да напредуваш и да заработуваш чекор по чекор.
Позитивно е што не мора ко во Македонија цел живот да работиш и да се врзиш само за една фирма. Слободно можеш да менуваш во разни фирми се додека не ти се поклопат голем дел од твоите очекувања на финансиски план.


Лоша страна е во случај да си сама и тешко да се прилагодуваш на културата и менталитетот тука, па постојат шанси за депресија, осаменост , празнина и згора на се сите сметки сама ќе мораш да ги плаќаш.


Затоа совет, ако идеш наваму, дојди со некого за заедно да си делите трошоци.

 

Добар е текстот, донекаде. Како пишуван на прво видување, како јас после првата посета на Виена и констатацијата дека нема мали деца во градот. Па нормално нема, луѓето со фамилии се стремат кон периферија, предградија, нема поента да се живее во центар на голем град...
Северните сензибилитети се нормално поразлични од јужните, една Италија и Шпанија се веројатно послични по сензибилитет со Балканот. Ама па, некому годи врева, некому тишина. Не сме сите исти, секој од нас преферира различни работи. И самите сакаме различни работи во различни етапи од нашиот живот...

 

Текстот е лично видување на девојка замината од малечко местенце како Неготино. Да не се лажеме делумно ваков е животот и во Скопје. Бар јас сум во зграда каде пола од становите се рентаат на студенти и секоја година или две се нови комшиите, додека си ги научила или сте се нашле во лифт тие завршиле со семестар и ај чао. Во градски превоз повеќето се со слушалку во уши.
Е сега за тоа што во скандинавските земји не покажуваат емоции не значи дека ги немаат, едноставно не сакаат претерано покажување емоции и да ти се пикаат беспотребно во личен простор. Посамостојни се, имаат многу висок стандард и добар здравствен систем, можности за работа, доедукација и напредок во кариерата, И да сите спортуваат и тоа особено постарите лица. И мене тоа ме изненади ама позитивно изненадување.

 

Прво ќе се сложам со @Biljarkata дека текстот изгледа како да е пишуван од прво видување. Во Германија живеам не во Шведска ама описот на кафичот дека нема келнери и дека сам си земаш кафе ми е дека го опишала единственото кафуле каде што влегла, зошто секаде постојат такви места за самопослужување ама не се сите такви. Живеев во туристички град сега во универзитетски па празни кафичи не сум видела. Се случувало да седам со другарка и да седне некоја баба со нас зошто нема слободна маса надвор во прв ред и нормално им е тоа. Животот со комшиите па не е дека не се познававме ама не бевме преблиски. Во селото каде што бев два пати годишно се собираше цел комшилук на дружба за Божиќ на кафе и колач, а во лето на скара - е сега секој сам носеше што ќе јаде и ништо плус, а таму печеа и за пијалок си остававме пари кој колку испие (не проверуваше никој). Од скоро се преселивме па од првите комшии редовно разменуваме колач или слични домашно спремни работи. Со другите во зградата имаме формален муабет. Мене лично тешко ми оди склопување пријателства и тој дел ми е најтежок скоро и да немам некој стварно близок освен не мм, ама секако има премногу балканци па може човек и со нив да се дружи.
За среденост на институции не е сјајно ама е далеку подобро од кај нас. За струјата еве 5 години сум таму не се случило да снема струја додека зимово тука сум во мк 1 месец и на два пати немаше струја ( Скопска населба). Доволно опширно го напишав моето гледиште на работите.

 

Ние што сме плукале по државата отсекогаш сме плукале и нашата најголема желба во животот била да се исселиме. Не е дека плукаме за да си олесниме на себе дека добра одлука сме донеле.

Јас па не можам да ги сфатам оние што се исселиле, а викаат дека во Македонија ружи цветаат. Тогаш зошто не се вратат?

Сепак ете постои некој на кој му е подобро Мк посебно постарите луѓе (иако има и мн стари што си одат). Од нас помладите ретко кој сака да остане.

 

Цветаат ружи, ама во малку градини.
Имаше еден филм на времето,, Ружите се за богатите,,. Не разбрав баш зошто, ама така било изгледа.

 

Не можам да се сложам со авторката на текстот. И јас сум во Шведска, веќе со државјанство, само не сум во Борос, туку во Стокхолм.
Веројатно е до тоа кој што очекува, прво и основно. Ако очекуваш дека е исто како во Македонија во било кој аспект, гадно се лажеш. Најголемата грешка што некој може да ја направи е да ги спореди цените на производите и услугите. Никако! Освен ако не сакаш да ти побелува по едно влакно на секое куцање на картичката. Скапо е, тоа е факт. Ама и покрај високите цени на крај на месец остануваат многу повеќе пари на сметка отколку во Македонија.
Луѓето се претставени како роботи без чувства и желба за живот и социјализација Погрешно. Не се ладни луѓето. Резервирани се. Не знаат дали сака тој другиот да му пристапи непознато лице, па се штедат од непријатности и си се држат на страна. Не ти се пика кај што не му е местото и го очекува истото за возврат. Баш од тие ладните Швеѓани сум добила помош во последните 5 години повеќе отколку за мои 35 во Скопје.
Социјализација и дружење има. Има луѓе што си се дружат со друштвото од детството (примери од колешки од работа), има луѓе што се запознаваат покасно во животот се спријателуваат и стануваат блиски другари (пак примери од работа). Толерантни се, исклучително трпеливи. Никогаш досега не ме одбил некој за помош, ниту еднаш. И сами се нуделе за помош непознати луѓе што сум ги среќавала.
Мене само најблиските ми фалат, ништо друго. И онака во Македонија години наназад бев граѓанин од петнаести ред зашто немав звучно презиме.
Се е до очекувањата на оној што заминал во странство.

 

Секаде е така и во странство и кај нас, ама кај нас е поприметливо тоа бидејќи сме малку народ а и повеќе не интересира во туѓиот двор што се случува отколку во својот

 

УбАта она, сака да ја приметат луѓе во теретана, да и прозборат, да ја викнат на кафе веднаш пошто од прво видување треба да приметат колку она срцка е и сака да се дружи. Кога ќе излези дотерана на кафе со цвикери на глава, народ да ја види, во кафиќи дечковци да се тепаат за некоја таму пошто нели страст, чувства, емоции. Комшиите да те застанат само за да те прашаат -од каде си го купи новото комплетче што преубаво ти стои? Се е тоа ок, само тие работи ги доживуваш со блиски луѓе, луѓе со кои си направила историја, не може да заминеш во туѓа земја и веднаш да се чувствуваш како дома. Почнуваш наново, никој не те знае и не ти следува на тацна социјален живот каков што си имала. Со тек на време, ако се потрудиш, со работа, со студии, со редовно одење во теретана, курс...може и ќе најдеш нешто слично како дома, мал свој круг. А може и не.

 

Затоа е форумов тука да излезе во пресрет на тие кој не се во странскиот круг, кој немаат свој круг таму во туѓина.

 

Каде и да отидеш е поубаво од Македонија, само да имаш некој покрај тебе ко што пишала Херера.
Сам нешто не правиш.
Тешко е и психички и финаниски.

Работата нормално е заморна ама барем земаш пари.
Те ценат и ти го вреднуваат трудот. И Македонија се работи ама за 200 евра.

Значи јазик да знаеш и некој близок покрај тебе.
Ќе се преродиш.
Со среќа.