Живот без анксиозност?

Sakam da ja otvoram temava so cel da pomogneme na onie koi mislat deka nema izlez od ova ili koi lutaat so meseci i godini barajkji "spas". Da spodelime iskustva i soveti kako sme ja "pobedile" ovaa sostojba ili na koj nacin uspesno se nosime so nea, da se uverat deka ima nacin da se izleze od ovaa igra koja cesto se cini deka nema kraj. Znam deka ima tema anksioznost, no nekako povekjeto ja koristat za diskusija vo odnos na lekovite, kakvi simptomi imaat i terapijata koja ja primaat. Da im dademe pokonkretni uvidi za korenite koi vodat do toa da se pojavi a so toa i odrzuva anksioznosta. Sto mislite vie koi ja nadminavte ili se custvuvate mnogu podobro vo sto se sostoi klucot za nadminuvanje na ovaa kompleksna sostojba?

 

Човекот е социјално битие и има животински карактеристики во себе што мора да се канализираат. Од филозофска гледна точка било кое животно не можеш да го затвориш без да се одрази на персоната.
Ако човек нема круг каде да се изрази во потсвеста се јавува конфликт зошто свеста и потсвеста не се исто.
Друго е што добар дел од младите на пример денес се емоционално нестабилни личности и тоа е основа за појавување на социјални растројства.
Конкретно за анксиозноста мислам дека кај секој што овие симптоми перзистираат подолго врем тука дефинитивно се крие некоја посложена подлога и основа може да е некоја траумабод детството или тинејџерството или друга потешкотија.
Денес во материјално време човек не може да биде материјално среќен и во исто време анксиозен зошто задоволството и среќата се денес измешани вредности и секогаш можеш да си нервозен што и да стане околу тебе.
Ако емоциите што се создаваат не се канализираат правилно се појавува растројство и ако истото перзистира води до посериозна работа. На ова би додал и дефинитивно постои и генетска основа ама не кај сите.

 

Uste koga ja otvoriv temava znaev deka nema da ima mnogu komentari i duskusija. Kako i da e eve jas nema da bidam "skrzav" i kje vi spodeluvam od vreme na vreme po nekoe iskustvo i uvid koi mene mi pomognaa, raboti koi gi sfativ i sum uveren deka funkcioniraat i imaat logika. Makar na eden od golem broj od vas da mu pomogne moj sovet, komentar, jas kje sum zadovolen.
Spored mene a i spored mnogu drugi najvazen del vo sovladuvanjeto e da sfatite kade gresite, potocno sto pravite pogresno i zosto go pravite toa sto ve doveduva do posledicata koja se vika anksioznost.

 

@Badii анксиозноста доаѓа самата од себе. Не ни мора некоја причина да има. Поточно, јас ја развив баш во период откако го поминав тешкото. По одредено време се изгуби така како што и дојде. Едноставно имаме сите некој таков период. Само не треба форсирање, туку и одмор, дружба со добри луѓе. Иронија е што страдаме најмногу од нашите мисли, а нели на крај се сведува на она: какви ти се мислите, таков ти е животот. Да не набројувам што се' може да предизвика анксиозност. Ама секој треба да си најде начин како ќе се победи себеси.

 

Se soglasuvam do nekade, moze da e od podsvesni traumi, potisnati emocii, nepreraboteni, sirok e spektarot, kaj sekoj e razlicno, zatoa razgovarame, jas spodeluvam moi iskustva i pogledi. Veruvam deka koja i da bila pricinata ima nacin da se sovlada, kompleksna e sostojbata, kako sto kazav najvazno e da se najde izvorot. Ti posakuvam od srce da se oslobodis i da zivees sloboden zivot.

 

Нема да навлегувам каква ми е анксиозност и зошто ми се појавува, бидејќи многу пати имам споделено, па ќе преминам на методите и навиките кои ги применувам во секојдневието за да: поретко ме совладува анксиозноста и за да полесно ја пребродрам тогаш кога ќе ме совлада.

За мене чаре и одговор се медитацијата, пишувањето во дневник (проверување на себе си, рефлектираше, пратење шеми на однесување и чувства, пратење на прогрес, итн) позитивните пораки (прочитани и слушнати во книги, профили на социјални мрежи, подкасти, видеа на јутуб, итн) и стоицизам.
Испреплетени едни со други.

Сите овие нешта ми помагаат да ја препознавам анксиозноста во моментот кога се случува, да спречувам напади, да не ми потегне депресија или паника, да не ми го уништува секојдневието на било каков начин. Мислам дека се поврзав со анксиозноста толку многу што на некој начин ми е потребна? Не баш, ама се осеќам многу добро кога ќе сфатам дека не сум дозволила да ме уништи. Така да, добро е да се разбере дека тоа е една борба која те тестира што човек си. И поради тоа нема потреба да и' се плашиме. Многу е битно како ќе се поставиш: како жртва или како борец. Ако го превземеш менталитетот на жртва, само ќе си го трошиш краткиот живот на бескрајно кукање и самосожалување. А животот е краток и еднаш кога ќе дојдеш до просветлување дека посилен си од што анксиозност прави да мислиш, тогаш ќе имаш самодоверба во справување со неа.

Така да, според мене битно е: 1. Перспективата (да не се гледаш себе си како жртва) и 2. Свесноста за краткоста на животот (живеење во моментот).
А јас тоа го постигнувам (сè уште, зошто тоа е бесконечен loop/начин на живеење) преку гореспоменатите методи и навики.

 

Оние луѓе кои ама ич за ништо не се замараат и мува не ги лазе се далеку од анксиозност. Сите кои се почувствителни страдаат од преголема доза на стрес и притисоци кои им се наметнати. Последица на тоа е анксиозноста. Најголема борба е да се справиш со таа состојба. Јас еве не знам како е да тераш живот без анксиозност ама знам дека треба да функционирам првенствено со умот и самоконтролата инаку состојбата ќе ме убие.

 

Зашто и ти не пробаш да бидеш како оние луѓе што мува не ги лази и да си живееш опуштен живот без анксиозност? Мое мислење е дека секој човек има нешто што го мачи и се замара, но некои луѓе се оптимисти во се што прават и не си создаваат притисок околу нештата посебно оние кои не се во нивна моќ и неможат да ги контролираат. Сепак доаѓаме до заклучок дека се е до главата и до начинот на кој ги перцепираме работите кои ни се случуваат.

 

Пред некој ден налетав на видеото:



Имам обичај да читам често коментари, па ќе видете и тука лични искуства

Спојлер: дел од нив

"One of the rare songs where the lyrics and the tone match perfectly with the visuals. .. Gives me chills every time I watch."

"The absolute hurricane someone is facing, while another just doesn't see it. Beautiful. ..."

"Back when this song/ video came out, it helped me so much when i was in a hard place and in a foreign country and was feeling very suicidal. I'm now in a better place, I've started working, I have a lovely partner, i attended college and have a healthier mindset. But, i am forever grateful for this song and its message."

"My mom und girlfriend passed away within 2 months..It was a lot to process but music like this kept me up.I'm thankful for everything and hope that others come to your music because it's very helpful to me and maybe to many others..Big love!"

 

Jas mislam deka koga ziveeme pod postojan stres nie funkcionirame,a stom dojde vreme da pocneme da go osloboduvame organizmot od stres da mislime deka sega najdobro ni odi vo istiot moment pagjame.
Zosto e toa taka,kakvo e toa prokletstvo da zivees pod postojan stres da ne ti e vesela dusata.
Gospod na pomos na site ❤
Najteska e bitkata sam so sebe

 

Години цели водев борба со неа. Дури е присутна си ко слеп. Страшна ствар, нека не се врати никогаш. Сам крајот неможеш да си го најдеш, се шо ќе праиш е само залажување, а не решение. Денес ќе се трудиш, ќе напредуваш, ќе видиш некое решение и ќе речиш "ајде подобро ќе биде" , утре пак ќе те потисне и така во бескраен круг.

Kaj мене исчезна сама наеднаш како со нож пресечено и сепак после сето што го поминав, крајит е кога ќе увидиш дека сите твои стравови и стресови се само во твоите очи, а не во реалност..

 

Не постои суштество со нервен систем кое не почувствувало и чувствува анксиозност во одредени ситуации (реални или имагинарни).
Ако насловот од темава е за оние кои ја имаат похронично да речам, да, возможно е да се доживеат периоди без да се биде константно анксиозен.
Разликата помеѓу оние кои доживеале потешки и подолготрајни облици на анксиозност и оние кои во одредени и често реални ситуации кратко ја чувствуваат, е во многу различни човекови одлики.
Од биолошки предиспозиции и ткн абнормалности до стекнати искуства..
Но она што лично сум го приметила како една поочигледна разлика помеѓу оние кои веќе ја имаат како нивна одлика е опсесивниот карактер, оти најсетне без опсесија анксиозноста би траела пократко што е случај со оние другите.
Често и самата се фаќам дека ми треба како опсесија колку и да е мачна, и колку внимание му оддавам на стравот. Испаѓа дека не можам да функционирам без идолопоклонство кон стравот.
Некој доктор ми рече дека можно е да сме имале абнормална амигдала и едноставно не е до нас.
Но, со работа и живот приспособен кон оваа состојба и те како може да се живее поквалитетен живот со помалку анксиозност.

П.С Другарка која се впушта во тригерите има многу подобри резултати и офф периоди наместо јас која повеќе функционирам со штитење од истите.