Загуба на миленик... Што понатаму?

@Цвет88 многу ми е жал... не се обвинувај, таква одлука морало да се донесе. Барем нема повеќе да се мачи.

 

Тоа го знам...
Ама ме мачи начинот...
Тоа ме мачи...
Се потрудија многу... ама на крај они рекоа сами.. тоа беше разговор што да ви кажам...
Саат време можда ми објаснуваа..
Па пак а да пробаме ова, она...
Маката беше што имаше рана...
Крвареше.. пола муце му скапа..
Првиот пат го исчиатија и недела дена беше ок, после почна на 1 ден да скапува се повеќе...
Го болеше и кога јаде, го чешаше, а со крагна беше, немаше шанси за без неа, а ни тоа не е живот...
И сва среќа што живеел квалитетен живот 15 години, затоа се борел толку со болеста.
Па имаше плачки, да го донесев порано(мада и ветеринар беше дома порано), ме убедуваа дека исто ќе било.
Охх... не знам...

 

Како секоја загуба во животот, така и загубата на миленик си бара свое време на рехабилитација и соземање на мислите и емоциите.
Најдобро е некое време да се помине без нов миленик кој нема да ја даде потребната утеха, па кога ќе се почувствува повторно желбата за ново милениче на кое може да се даде цела љубов, тогаш да се направи тој чекор.

 

Некни ми умре мачка ,многу плачам по неа болат спомените и што не можев да и помогнам а сакав и нерви и болка и се ми се удри од глава .За човек така немам плачено верувајте

 

Имам изгубено миленик, мачка која што ја чував како дете не знам дали почина од старост, ја најдовме пред врата почината, куче кое го имав 14 години, сегде го однесов, сите ми кажаа дека е старо и нема да биди подобро, само ќе се влошува ситуацијата, мн ноќи непроспани, плачење, тој се мачи јас не можам да помогнам и решив да го успијам, еден од најтешките денови во мојот живот. Па пак плачки со денови се додека не пресеков, животот е тоа, и зедов друго куче. Барем знаеш дека на некое животинче си му го направил животот подобар. Храна, на топло, растено со љубов. Секогаш ќе се сеќаваш на миленкот кој што си го изгубил, но и имаш можност да му пружиш дом на некој друг

 

Жените после загуба во рожба имаат Рејнбоу бејби,епа јас после две загуби одлучив дека Моето виножито ќе биде сијамски мачор.Сосетката постојано ме задеваше-,,Тамбелина син ти како е,расположен ли е за гости,, беше многу непријатен со луѓе,но со мене многу кроток ...никогаш не го преболев,никогаш не дознав што се случи со него .
Лудакот од кој се разведов знаеше колку ми значи ,,синко,, и за да ме повреди ми го зема. На госпоџата што ми се всели во домот и пречел синко,нормално дека не го зачувал,ниту ми дозволи да си го земам.Пробав и да го украдам.Залудни беа сите мои обиди. Тој веќе се имаше ослободено од него .Се распрашував насекаде со надеж дека некој ќе каже нешто. Нудев и пари...не успеав да го вратам. Макар да знаев дека некаде некој го сака и чува.

Цела деценија помина а јас друг миленик немам земено. Можеби децава кога ќе ме фатат во небрано ќе прифатам...

Чино,те сака мама.

 

никако болката останува јас чував мачка 15 години, последната година се измачи имаше тумор на млечни жлезди тука во нашиов град ја однесов уште на почеток ми ја направија ама некое поткожно изгледа и е како не ... со тек на времето си растеше и сметаше најпосле отидовме во битола бидејќи имаат опојна анестезија за поголеми шанси да се разбуди докторот кажа со таа дијагноза дека може да зимее 8 мес до 1 година, она живееше 1г и 2 месеца, не ја преболив и уште не можам сега чувам куче првпат во животот и некако не ми е тоа тоа мила е ама некако мачката ти ја зима цела негативна енергија едноставно те смирува, кучево дали од што е мала ме пореметува начисто. Наше останува да ги носиме во срце и да се сеќаваме на нив колку и да не боли што ги веќе ги нема