Инклузивно образование

Се сложувам @theowndemon, од аспект на социjaлизациja инклузиjaта е неопходна за децата со посебни потреби.
Сепак се плашам дека во стандардните училишта каj нас децата со посебни потреби не го добиваат образованието кое го заслужуваат и кое им е потребно за да пораснат во поединци кои рамноправно ке се вклучат во сите општествени сфери.
Значи апсолутно ja поддржувам инклузиjaта, но да биде соодветна како што е замислена, со соодветни материjaлни и технички услови, компетентни и стручни дефектолози, и поддршка и едукациja на наставниот кадар во училиштето. Вака како што е, препуштени сме сами на себе и импровизираме, што воопшто не е фер, и кон нас, а и кон самите деца со посебни потреби.

 

Јас имав прилика да видам како изгледа односот на обичните деца спрема децата со посебни потреби, како изгледа односот на наставниците спрема нив и се друго пропратено со вклученоста на едно дете со ментална попреченост во образовниот процес заедно со другите деца. Имав таков соученик. Исто така, имав можност да присуствувам на еден час во посебно одделение кое се состои само од такви деца и да поразговарам со нивната наставничка. И кога ќе направам споредба, подобра опција ми е посебно одделение за тие деца. Не заради дружбата и прифатеноста од соучениците, туку заради напредокот и развивањето на тие деца. Можеби кога би имало добар кадар и наставници способни да се справат, тогаш би било добро да се соединат децата заедно во процесот на образование, но кај нас тоа го нема (зборувам во глобала, можеби има некаде исклучок). Дотогаш, некако подобра опција ми е посебен третман, посебна програма во посебно одделение кое се состои од деца со посебни потреби.

 

Немав никаква помош,успеав сама така што станав "глува" за нивните предрасуди. Јас не памтам лошо,памтам само добро.

 

Што е всушност, инклузија?
Што подразбира,какви методи,техники, инструменти?

Sorry

 

Инклузија подразбира вклучување на децата и младите со посебни потреби во редовниот образовен систем.

 

Добро е тоа. Тоа е голема доблест. Можеби ти била доволна љубовта и подршката од најблиските, помалку важно е сега тоа.

 

Работите наведени погоре се доста конфузни, а се дискутира и "се води борба" за да се спроведе драстична промена со која многу личности би биле засегнати.

Прво да расчистиме, за каков хендикеп зборуваме овде? Односно, до кој степен на хендикеп е најправилно да се измешаат деца и тинејџери на кои хормоните им се вон контрола?
Пошто да се разбереме, ако некој има намален или оштетен слух(некоја членка пишала дека има сличен проблем, затоа го земам овој пример), тоа не е специјална потреба.
Доколку станува збор за целосно губење на слухот или видот, тоа е веќе сосема друго и има училишта кои се специјализирани за лица со исти проблеми. Дали има кај нас, не знам со сигурност.
Овде зборуваме за лица со Даунов синдром, Аутизам и други слични дијагнози каде што најголемите пречки се одразуваат во менталниот развој. Ако некој има физички пречки или посериозни проблеми со нервниот систем, сметам дека нема ни да си помисли да посетува училиште, евр.

А и сопствените чуства и комплекси би ги исфрлила од дискусијава, исто така.

Второ, за каква "еднаквост меѓу еднаквите" зборуваме, т.е. пишуваме, овде? Затоа што на таа основа е поставена темата.
Ако некој е еднаков, тогаш нема потреба да се нагласува дека има специјални потреби, така?

Немам никаков проблем да бидам опкружена од личности со специјални потреби. Не ми претставува проблем ниту да комуницирам најнормално со нив, затоа што претходно знам како да се поставам. Ова го велам од здравствена гледна точка. Ако некој има Аутизам, и веќе е докажано дека тие мразат да бидат допирани, сигурно нема додека разговарам со него да му се залепам како фластер, за да му предизвикам некој напад. Ќе одржувам растојание, и ќе разговарам како што разговарам со секој друг, најпрост пример.

Но сепак има граници кои не смеат да бидат поминати, во спротивно би имало последици. Ова е тоа. Според мене, не може да се оствари инклузивно образование паралелно со "нормалното" образование. Затоа што, просто тоа е неостварливо и неспојливо. Деца без никакви пречки со над 130iQ и деца со пречки кои немаат НЗС за себе во иста просторија за иста цел, но бараат различен пристап и различен третман, и имаат ох-толку-различни потреби... можете да замислите? Каде е правдата и еднаквоста во овој случај и за едните, и за другите? Па не постои никој кој може да помогне да се надминат ненадминливите разлики, не пак необучениот кадар во нашите училишта.

Од аспект на социјализација на лицата со пречки, и доближувањето на реалноста на истите со онаа на "нас нормалните", тоа може да се изведе на многу поразлични начини без да се нарушува балансот со инволвирање на образованието. Само прво треба да се отфрлат стереотипте во општеството. Тогаш не би постоеле излишни коментари и несоодветни реакции кога овие групи поединци би седнале на кафе заедно, отишле на натревар, концерт, во театар итн.

И никогаш не би имала проблем доколку некогаш би требало деловно да соработувам со некој со хендикеп. Ако е таму каде што во тој момент е и гони работа, тогаш сигурно е добар во тоа и има причина зошто е на таа позиција.

 

Се слагам со @Snow-Star дека е многу битно за каков тип на попреченост збориме, бидејќи темава е навистина обемна и опфаќа најразлични групи на деца.

Ако збориме за физичка попреченост, од типот на деца со оштетен вид или слух, целосно слепи, глуви и глуво-неми деца или деца со некој друг физички инвалидитет, мислам дека нивното вклучување во редовното образование може и треба да биде релативно лесно - образованието е сепак примарно интелектуален процес, а овие деца ги имаат истите интелектуални капацитети како и сите останати.

Од друга страна, ако збориме за ментална попреченост, од типот на Даунов синдром, на пример, инклузијата е бескрајно покомплицирана. Ако за секое дете би имало достапен дефектолог во училиштето, ако за секое дете би се направила посебна наставна програма соодветна на неговите интелектуални способности, ако наставниците би биле обучени за да работат со вакви деца, ако тие би се оценувале според посебни критериуми, различни од оние за децата без попречености - само тогаш нивната инклузија би била успешна.

Но, ова се премногу „ако“, особено за образовен систем во состојба како нашиот. Затоа и реков дека, барем во моментов, мислам дека децата со ментална попреченост би имале повеќе корист од образование кое може да им го пружат специјализирани образовни институции, наместо од она во редовните училишта.

 

@Snow-Star ги опфатила сите детали. Да не се повторувам, целосно се согласувам со неа.

Од причината која таа ја наведе, дека наставникот не може да се посвети доволно ниту на редовните ученици, ниту на децата со посебни потреби, не е фер сите ученици да бидат во една училница и да добиваат делумно добар третман и внимание.

Самата тема е особено болна, па дрско е да се коментира што всушност е исправно. Додека одреден дел од родителите сметаат дека нивното дете полесно ќе се вклопи во средината доколку посетува редовна настава, јас, гледајќи од страна, не се согласувам со тоа.
Кога зборуваме за нашиот образовен систем, излишно е да се зборува дека децата со попреченост без никаков проблем може да посетуваат иста настава како и сите деца. Законот дозволува, но кој е крајниот ефект. Во паралелка со 25 деца, учителката а потоа и професорите, неретко се во трка со времето да го завршат предвидениот материјал со децата кои посетуваат редовна настава. Децата со посебни потреби, не за џабе се посебна група на деца кои едноставно не функционираат како останатите деца. Ним им е потребно повеќе време за да ги разберат а потоа да ги завршат обврските.

Битен момент е и самата психолошка спремност на учителот или професорот. Не може секоја личност добро да се поврзе со дете со посебни потреби. Во принцип, професорите воопшто не знаат како да работат со деца со посебни потреби, од типот аутизам, Даунов и останатите синдроми. За работа со тие деца потребно е и професорот да добие соодветни насоки и објаснувања. Кај нас, професорите се оставени сами да импровизираат и да се снаоѓаат.

Според мене, децата кои имаат пробеми со социјализација со другите деца, не се деца со пречки во развојот и немаат никакви посебни потреби. Безобразно и деградирачки е да се каже дека дете кое не може успешно да се вклопи во децата има посебни потреби. Социјализација т.е. она "повлечено дете" не е синдром ниту пак низок IQ, туку проблем кој може да се реши со разговори со психолог или терапија, секако по потреба.

 

Дали некоја знае колку временски треба да седи дете со посебни потреби во паралелка со "нормални" деца?

 

Исто колку и другите, толку треба.
Има еднакво право како и останатите.
Колку ќе издржи зависи од детенцето. Затоа обично треба да имаат асистент со нив.

 

Сите деца се нормални, правото на престој за секое дете е исто и никому не смее да му биде ускратено.

 

А зошто би имало временско ограничување? Од кои причини?

 

Од причина, реметење на часот, така вели учителката и децата. Детето не седи со асистент туку со родител, викало, фрлало работи на час. Учителката сугерира по 1.30 да седи па затоа прашав

 

Не мислев ништо лошо, затоа и ставив наводници...

 

Инклузијата е само илузија. Ако немa соодветен асистент со тие деца, поарно ќе биде да одат во специјални школи. Не е баш убава сликата на фрлање предмети и агресија (не се децата криви што немаме асална држава да им даде помош) Може трауми да им се создадат на другите деца од тоа урлање и фрлање предмети за жал..

 

Ако е така, веројатно не му е таму местото. Најдобронамерен совет е да посетува настава соодветна за неговата/ нејзината потреба.
Учителката не може да работи и со дете со специјални потреби и со редовна настава. Прво нема такво образование и спрема, можеби има испити некои, ама треба работа со такви деца, а друго е што не може да се клонира. Посебно треба да работи со редовни ученици, посебно со тоа детенце.
Сугерира затоа што законски не смее да го одбие детето, има право да следи редовна настава. А има ли ефект? Дали детето учи нешто, има ли напредок?

 

Не може да има напредок ако нема соодветен асистент. Зависи и до тоа колку влијае аутизмот врз детето.Секој случај на аутизам не е ист. Наставничката е загреови, а не е ништо крива. Замислите само колку родители ќе бидат исфрустрирани ако детето аутист мава други деца. Сакаме да глумиме Европа ама не може тоа туку така без кадар.

 

Точно. Затоа наместо наставничката да е во незгодна ситуација и да посочува дека детето треба да седи одредено време, треба родителите да се освестат. Никој не сака да биде така, ама некои деца не можат да се вклопат во регуларни паралелки ако се со посебни потреби. Не пишува дали е аутизам или нешто друго.
По институции да одат не знам дали ке има ефект.

 

Воопшто нема напредок. Сугерирано е на родителите да доаѓа на помалку часови, одбиваат и го водат на целодневна. Учителката вели ние родителите некако да ургираме, но искрено глупо е. Мајката одбива да го води и во училиште каде има посоодветна атмосфера со изговор дека ова училиште е поблиску