Исчезнати лица

Јасно ми е се'. Мајка ми е учителка од 1во до 5то одделение. Секоја наредна генерација што доаѓа е се' полоша. Па и родителите... Ја жалам, секој ден минимум 2 часа дополнително е на телефон, родителите и ѕвонат нон-стоп. Мене ако не ми текнуваше што имам домашно математика, ќе прашав другарка, а на мама и тато да ѕвонат на учителката. И тоа се случуваше еднаш на три месеци.
Ова сега оди на школо, и не си го замара мозокот да запамти што има домашно. А тоа му е обврската денеска. Знае дека ќе си оди дома и мама ќе се јаве на учителката, зошто да се замара да памти кога може на готово.
А пак дружењето какво е меѓу децата...
Порано биле по 30+ деца во клас и полесно се водела наставата, сега се по 20 ама потешка е работата.

 

Па имаш милион начини да му покажеш емоции и да ги научи. Ако го караш за грешка и му се извинуваш за тоа, единствено што ќе научи е дека може да ја повтори таа грешка.

 

Возрасните некако многу очекуваат од децата, а многу малку од себе. И не им е никако јасно дека така треба да биде, одма се навредуваат и работи егото. Дете ко дете, што може да знае. Оној што треба да знае е родителот/возрасниот. Ако не знае и не може да научи, не мора ни да има деца. Ама кога веќе ги има, мора да преземе одговорност, тој е возрасниот.

@theowndemon Јас прочитав дека е најдено, да.
И да, сите како деца сме чувале деца, ама не е нормално и само Универзумот не сочувал од некоја беља, сериозна или помлаку сериозна.

 

Да за жал од другарки знам дека има родители коишто вината за све им ја префрлуваат на децата и го истураат бесот на нив... Не ми е сфатливо ич. Сакаат да имаат петки, да се одлични, да работат нешто што не ги прави среќни и исполнети. И после се чудиме зошто децата се неодлучни и несамостални.