Не бев појдена две години. Моите, по повод празникот, решија да одат, па ајде реков да им се придружам. Не го сакам местото кога има луѓе. Не се доживува како што треба. И на пауните им сметаше дури. Вечерта се пробивавме по чаршија низ толпа налик овааи стигнавме до саканиот Џез, да се залиеме со по еден коктел. Ех, Охрид, Охрид, убав, мил...