Какви родители - такви деца

Јас мислам дека се е до тоа какво е детето т.е генот. Ни јас сум како мајка ми и татко ми ни па сестра ми. Сличности минимални има ама тоа дека крушата под круша паѓа не е секогаш така. Пример ми е братучеда од маж ми. Со сопругот се душа луѓе глас не им се слуша и многу одлично го воспитуваа детето но кога заоде на школо се промени за 360 степени. За тоа какво е детето многу влијае друштвото и кругот во кој се движи. Затоа кога иде делот воспоставување треба мнооогу ангажираност трпение живци и став за да детето се изведе што е можно повеќе на правиот пат

 

Има разлика меѓу непослушност и невоспитаност. А искрено малку и ми е тешко да дефинирам “непослушност” зашто го има во милион форми. Искрено, не би сакала син ми да е слепо “послушен”. Децата имаат вродена љубопитност која треба да се негува бидејќи тоа е еден предуслов за интелигенција. Сакам да преиспитува сѐ, не слепо да слуша наредби. Да се надоврзам за невоспитаност/непослушност... обично не анализирам други деца и се водам од син ми. Има 2 и пол год, знае да збесне по дома и да е хиперактивен и да ме игнорира што му зборувам, но кога ќе му се припие вода, си кажува вода please (билингвалноста малку го буни ) откако ќе му ја дадам, кажува “фалаа” и сам си ја враќа на место. После следува бакнеж од негова страна што сум му дала вода. Така да, иако е немирен, прилично е воспитан
Инаку да, сметам дека децата се огледало на возрасните, и сѐ на што се изложени дома, се рефлектира на нивниот карактер понатаму. Но, воспитувањето е клучно. Пример, џабе родителите се прекрасни ако цел живот се третира детето како бебе кое никогаш за ништо не треба да се потруди, зашто нели “светот е суров, па задача на мама и тато е да го направат розев бар донекаде”, па така се оди во апсурдни екстреми до недоглед. Е така се израснуваат паразити. Значи: гени, најтесно фамилијарно опкружување, надворешно опкружување и воспитување - сѐ заедно го формира карактерот на децата.

 

Комбинација на мене, татко и', и сите луѓе со кои е блиска.
Сличности има и со мене, и со него, но си има и само нејзини карактеристики.

Родителите, првата слика за светот надвор, е она што ги дефинира основите на карактерот на едно дете, се разбира во комбинација со гените.
После тоа се' е само модифицирање/финосување на основата.

Во иднина можно е да се смени многу, и да порасне во сосема друг правец, кој ќе нема допирна точка ни со моето, ни со однесувањето на татко и.
Никој не може да предвиди ништо...

 

Додека се мали ,може нели нормално секој родител се труди да го воспита детето.Значи да го научи што е добро ,што е лошо.Незнам дали би се согласиле ,но од мој аспект гледано и учено ,децата не се секогаш слика на родителот Еве пример татко ми е анксиозен ,да и јас сум ,но сестра ми е тотална спротивност.Анксиозноста во денешно време е пре пре застапена.А денешниве деца уште мали се нервозни и покажуваат револт.Можеби за секој различен е погледот деца-родител и многу комплексен.Еве еден пример,,мајката е психолог,таткото хирург,,децата додека беа мали беа прекрасни како и нивните родители но? Што се случи ,ме мачи прашањето? Такви прекрасни родители (мајката ми беше психолог во основно) .Едниот син фаќа погрешен пат ,значи дрога ,жалосно и до ден денес се борат со таа опака зависност,а другиот син е нешто сосема различно.Незнам како ќе се покажам како мајка ,рано ми е и ме фаќа паника ,но сепак незнаеш во животот што одгледуваш.
Што би рекле ,,радувајте се и смејте се додека се мали ,,.

 

И да и не. Има родители алкохоличари, и деца кои воопшто не пијат затоа што сфатиле дека тоа не е добро.

 

Не се за џабе тие стереотипи ајде да ги речам, семејството претставува примарен ризик фактор за девијантни појави и деликвенција, ако родителите го занемаруваат, малтретираат или и тие самите се криминалци или наркомани/алкохоличари многу е веројатно дека и детето по тој пат ќе тргне.
Скоро сите малолетни деликвенти доаѓаат од дисфункционални семејства, и прво нешто што се прави е одвојување од истото.
Е сега ова во комбинација со околината, училиштето, влијанието од врсниците итн. ама примарна алка на социјализацијата е токму семејството.

 

Ако родителот е алкохоличар, не значи дека и детето ќе стане алкохоличар.
Однесувањето на родителот кон детето е она што го гради карактерот на тоа дете.

 

Да, они си знаат и истите тие се секогаш повеќе за восхит од другите.
Ти овде зборуваш за среќа на ваквите деца, а среќата не е тема на муабет.
Овие деца се разликуваат од нивните родители по добро и тоа е моментот што го потенцираме, а дали се среќни...па секој си знае за себе.

Јас, спротивно од повеќето, ќе кажам дека е најмногу до детето. Има деца кои од еднаш разбираат, има и 100 пати кажи му, пак по негово ќе прави. Оти низ врата кога ќе излезе се е на него, нема кој да му повторува што треба, а што не треба да прави..
Единствено што не е до самото дете е здравата и нетоксича средина за растење на истото кое треба да ја обезбеди родителот ако веќе решил да се остварува во таа улога.

 

Да, но психичките болести и состојби и те како влијаат на целокупното однесување на една личност.
Кога бевме ние деца, анксиозноста не беше разбрана, не постоеше, ADHD не постоеше, итн.
Па полесно беше да се лепне етикета на дете дека е невоспитано, немирно, лигаво, глупаво... итн него да се разбере дека има некој проблем кој може и треба да се решава.

Мислам дека ни денес не е нешто екстремно подобра ситуацијата, не само во школо, него родителите остануваат слепи и глуви на маката на детето, па дете со ADHD добива ќутек оти е "немирно", анксиозното дете е "плачко" итн.
Побрзо на бајачка него на психолог ги носат.
И тоа се протнува после низ цел живот на дете.

Секако, фала Богу денес имаме родители кои се разликуваат од класичен boomer родител, ги интересира, не воспитуваат по инстинкт туку учат како да воспитуваат. И тоа е за пофалба, најискрено.

 

Ама јас не реков дека не влијаат, кој не си имал работа со нив, не знае.
Само што истите овде не се тема на разговор.
Дискусијата е дали излегло подобро дете од родителот. И тоа се гледа кога детето е оформена личност и не е веќе дете, а не порано. Оти дотогаш ќе смени безброј пати.

А верувам дека децата што растеле во дисфункционални семејства, си имаат mental issues.
Тешко е да ги немаш во такви услови.

 

Да се надоврзам: Mental and/or emotional issues.

 

Како се разликуваат од родителот? Родителот бил агресивен алкохоличар и детето пораснало и не станало алкохоличар ама станало депресивно. И сега тој момент сме го потенцирале. Кој момент, родителот бил деструктивен кон надвор, а детето било декструктивно кон внатре. Срединава македонска може да го потенцира тој момент, пошо кај нас за успешен се смета човек со факултет, работа, брак, деца. Ако дете со родител алкохоличар станало депресивно, не е важно тоа што не станало алкохоличар исто како родителот, и детето станало депресивно, значи родителот се борел со една болест, детето со друга. Кој вели дека детето станало подобро од родителот? Станало, за средината, пошо средината не мора да се занимава со алкохоличар, ама не станало за себе, и сега дa пробаме да не гледаме себично, само од наша страна, така што, крушката паднала под крушка сепак.
Да речеш дека најмногу е до детето е неодговорно пошо така сите родители би можеле да прават што сакаат, па ако нешто детето има проблем, ондак детето е криво што не се изборило.

 

Како споредуваш депресија и алкохолизам??? И по тебе, малку е со никакви родители да го постигнеш она што си го набројала??? По мене не е. Од ништо да направиш нешто.
А за депресијата, анксиозноста и сл. кои ти дошле како поклон од родителите кои ти се паднале, нажалост, да можевме да ги бираме истите, тогаш ќе беше подруго.
Ама дете депресивно од родител и родител алкохоличар оти така сакал, јас не можам да споредувам.

И не, не да прават родителите што сакаат...потенцираше екстреми за да си доловиш некоја своја поента. Јас кажав родителот што треба да обезбеди.
Тоа е мое мислење, не мораш да се сложиш!

 

Постојат 2 дијаметрално различни случаеви. Едниот во кој девијантните појави од родителот се пренесуваат на децата а другиот, децата се тотално различни сведочејќи на траумите што ги доживеал. Све зависи од тоа колку тие лоши работи ментално и психички влијаеле на самото дете и неговата свесност за некои работи ко добри или лоши. Затоа не би се сложил со генерализацијата "какви родители - такви деца".

 

Врска нема што збори. Има деца на разведени и проблематични родители кои станале успешни.
Сепак родителот е пример за детето.
А има и стабилни родители на кои детето им скршнало од патот би никаква посебна причина и тоа не е до самите родители туку до детето.

А има и такви исти во се и не можеш ни да им помогнеш.

Заклучок: Не е до генот.

 

Склоноста кон болести на зависност се наследува, не дека гарант од алкос алкос дете ќе испадне. Има триста зависности, и од храна и од дроги и генерално деструктивноста како што спомнаа погоре и кон надвор и кон себе може да е насочена.
После има родители со нарцисоидни пореметувања, тешко на децата, или ќе се избориш да не те поклопи, или кодепендент или цел живот ќе трчаш да ја освоиш неговата љубов.
Депресијата секако има и генетски фактор, не се наследува директно но склоноста да.
Не можеме да негираме гени, но гени и од далечни предци може да се разбудат и активираат, како на физикус така и на психа. Се знаат болестите кои одат фамилијарно- и физички и психички и не дека нема бегање од тоа ама не е 100% наследност , туку кому иде.
За џабе ќе се лутиме на детето, но ако не ни одговара секако нема да форсирам контакт.

 

Не те цитирам зошто директно не се сложувам, само јас малку поинаку ја сфатив членката во последниот пост, ама само последните мислења ги читнав, може не сум во право.
Во смисла, дека родителот алкохоличар е деструктивен кон околината, детето кон себе. Во таа смисла, алкохоличарот нормално не е ок ако ја прашуваш околината, а детето може да е супер за околината, успешно и со навидум ок живот, а сепак за себе да не е толку супер колку што тоа и изгледа на околината. Значи за себе, сепак не е супер детето, иако така и изгледа на околината. Од тој аспект, не значи дека секогаш детето ќе биде исто како родителот, ама веројатно е дека нефукнционално семејство и растење во него скоро никогаш не би поминало без понатамошни последици.

На темата, не мислам дека секогаш важи каков родител такво дете, зборувам од аспект карактер, не физикус. Некогаш, околностите на родителите можат да се мотив за детето да се стреми да постигне повеќе. Мааните на родителите не секогаш ги имаат децата. Но и не секогаш доблестите на родителите ги имаат децата. Развојот на детето не е условен само од родителот, зошто на детето не му е целиот свет само родителот. Има улога училиштето, другарувањето, опкружувањето. Генетски може да има пренесување на одредени карактерни карактеристики, но сепак мислам дека најголем удел во формирањето на карактерот има опкружувањето и приликите во истото.

Сепак, морам да се сложам дека основните, најбазичните морални вредности детето ги добива од родителите или старателите, зошто истите ги гради до некои свои 7 години, круцијален период за оформување на разликувањето на основните сфаќања за тоа што е добро и лошо, правилно и неправилно. Тука не зборувам за некој глобален светоглед, нормално е ставовите да еволуираат во текот на животот, мислам на најосновните вреедности кои човек ги има.

 

Не е само за околината, и за него си е добар, дека дошол до некоја точка до која само тој си знае како дошол.

А за менталните нарушувања кои ги добил како последица на тоа како растел, како што кажав погоре, освен опција да си ги бираш родителите, нажалост друг начин не постои.
Некој анксиозност од родител, некој од други трауми во животот... Едно ако избегнеш, друго ќе те снајде. И така ќе си врти животот.