Да да секако,твои дела се,ти не си ни била родена,твоите родители ако сакале со бога и сигурност те направиле,инаку да не биле сигурни немаше да пишеш овде
Ако немате што паметно да кажете на сосема разумната опсервација на девојчето, откачете ѝ се и реакциите задржете си ги за себе. Ова е форум за дискусија и аргументи, не некој awkward семеен собир во кој вие сте иритантните постари роднини, а она „застрането јагне“ во фамилијата што треба да го вратите на „вистинскиот“ пат. Какви ултимативни патетики.
"Тома Му рече: „Господи, не знаеме каде одиш! Како можеме да го знаеме патот?” 6 Исус му рече: „Јас Сум Патот, и Вистината, и Животот. Никој не доаѓа при Татко Ми, освен преку Мене. " Мислев дека сум духовно просветлена. Дека јас управувам со мојата судбина, дури и се дрзнував да мислам дека можам и со туѓата. Читав секакви книги (од моќта на потсвеста, до тајната, ошо (толку мнг му бев посветена на Ошо, што едно време мислев да го тетовирам неговиот потпис на ракава моја), садгуру..) имав доста јога учители. Се што е туѓо, ми беше интересно и егзотично. Дури почнав и тарот карти да читам. И да, за жал со голем успех, можев да го видам минато, иднината и тоа што сакаат да го слушнат од мене, утехата што ја бараат. Ах камоли да знаев, колку лошо правев и ете таротот беше само врата преку која почнаа да ме мачат секакви демони...(а јас мислев дека се учители од невидливиот духовен свет) Секогаш толку скршена од светот, толку многу се трудев да се вклопам, да ме сакаат луѓето, да ме прифатат. Барав утеха во уметност, во тешки книги, во *културата*...Пак празна во себе, дупка што не можам да ја исполнам. Понекогаш некоја врска, ќе ме исполнеше и поле некое време пак исто.. После трагање по пари, печалење мнг и цело време посветена на работа.. Добив многу пари и можност да го патувам светот...ама по која цена..... Анкциозност, депресија, нонстоп под напон, и стрес... Од душата моја ни трошка останато... И после сето ова, ми се случи страшна трагедија.. Тоа беше околност каде што само божја рака можеше да ме спаси. Можеби во иднина ќе ја раскажам комплетно мојата приказна... Луѓе колку сум благодарна, што сум жива и што очите ми се отворија. Господ е голем, тој секогаш бил тука покрај мене, но јас заглавена во грев не можев да го слушнам... Сите ние сме родени со Божја совест, совршено знаеме што е прогрешно и што е исправно од најмали години..Но како што тече животот, нас светот полека не искривува... и затоа сега имаме *нека верува во што сака, само да не му штети на другиот*... Најмили па ние си штетиме сами на себе и без Божјиот морален компас, ние сме изгубени засекогаш... Ве молам немојте да лутате како мене...Јас бев една од тие што мислеа дека луѓето кои веруваат во Бог се *затуцани* и дека Исус е само еден пророк, како што биле многу други... Но ниту еден од пророците не умрел за нашите гревови..... Како Бог го промени мојот живот? Ми даде ново срце, ми ја исчисти душата и ми даде нови очи. Ми ја зема сета траума, сите тикови, сето страдање, сите кошмари и ме поучи како вистински се живее.. Немојте да мислите дека немам темни мисли или тешкотии ама со молитва и божјиот морален компас (10те заповеди) мојот живот доби нова боја и сега се што правам е за Исус Сакам да бидам пример за неговата милост, трансформација и љубов... Позади мене има гревови на кои никогаш нема да им се вратам, а пред мене пат кој сакам да го изодам со Исус покрај мене
Многу сум среќна кога ќе слушнам вакви приказни, навистина се “life changing”. Јас сум препобожна и верувам во Бога премногу, се молам и сум поврзана со Бог, но сепак верувам во моќта на потсвеста. Зошто ? Затоа што што и да “манифестирам” јас всушност после тоа кажувам ако даде Господ или ако Тој рекол дека е добро за мене. Ми помогнало многу, и знам дека дури некои работи кои не се оствариле биле дар од Бога и заштита, затоа што имав голема мааана- overthinking. Сега тоа ја нема а душата ми е поспокојна, а и има документарец кој ме увери а и многу книги дека моќта на потсвеста не и пркоси на ниту една религија ниту на Бог.
Почнав посилно да верувам практикувам молитви и наутро и пред спиење. Верувам во бог, во Отецот Синот Божје Исус Христос и светиот дух. Тоа е све во едно. Верувам и ме прави некако посмирена, поблагородна. Убаво е и добро да веруваме сепак има сила и сите ние и се околу нас природа,море, планини се е созададено од Бог и се си има своја смисла.
Ме увери дека и покрај мојот песимизам, тој помага. И на скршени, повредени, депресирани...буквално на сите. Само треба искрено да се помолиме од срце, да си простиме себеси и на ддругите.
Па и мн ретко некој да се променил кон подобро со бидувањето религиозен, баш напротив, стануваат посебични и помалку толерантни, тоа што го имаат почнуваат да го преценуваат и за истото се благодарни на Бог, а гледајќи како некој друг е несреќен, наместо да покажат разбирање, да му помогнат, овие се убедени дека Бог секому давал според заслуженото. Така што, според мене, најважно е воспитувањето пренесено на човекот и околностите во кои се развива, секако не исклучувам да има и нешто вродено кое детерминира каков ќе биде поединецот. Додека забегување по разни идеологии, и верски, повеќе носи зло, отколку добро.
Прашањето е како Бог го променил вашиот живот, а не нивниот па ти да пишуваш за трети лица. Секој си знае за себе. Штета што имаш таква перцепција, не е тоа апсолутна вистина.
Пак, темата е како Бог го променил ВАШИОТ живот. Имаш нешто за себе да кажеш а не за другите? И секако можеш да мислиш дека си во право, дека тоа е вистината, но не се верниците такви какви што ги опиша. Верник си ги гледа своите дела, а не туѓите и не може да биде себичен и без разбирање и емпатија.
