Како времето минува, сфаќам...

Сфаќам дека јас не сум ништо помалку од другите.
Сфаќам дека за без потреба си упикувам некои глупави умисли у глава, само колку да ме кочат, во животот, во секоја работа која ќе ја почнам. Сфаќам и дека ми требало доста временце за да го сфатам ова. Сфаќам и дека нема потреба од драматизации и плачки. Епа девојко, земи ја работата во свои раце и дејствувај!

 

Како времето поминува сваќам дека тој навистина не е тој што се претстави и се почесто не си стои на зборот. А уште повеќе сваќам дека ако не ме претрупаат со работа ќе си пукнам со мисливе..

 

дека во животот ништо не е толку важно, освен личното здравје и на нашите блиски и сакани. Зошто на крајот се биднува, само нас ќе не нема. Затоа феминки без нервоза за претстојниот испит, за претстојното кречење, за потребата од нова машина за перење, без нервоза за неадекватната работа, без грижа за недоволните пари.. Насмевка на лицата и опуштено.

 

... дека го имам вистинскиот човек покрај мене.Дека сум среќна!!!МНОГУ!

 

-What goes around comes back around
-Баксуз еднаш, баксуз засекогаш
-И покрај сите прикривања и обиди за промена, основата секогаш излегува на виделина.

 

Како времето минува сваќам дека некои од луѓето и не се такви како што сум ги замислувала, дека секој си има лоши страни, дека се се менува, вклучувајќи ги и луѓето, минатото остава некои трауми по тебе и сега на тоа ми текна

 

Како времето минува, сфаќам... Господ гледа, на секого кога-тогаш му се враќа тоа што го заслужил.

 

svakam deka nisto ne svakam i deka sve sto znam e deka nisto neznam !

 

дека ситниците не заслужуват ич да се нервираме, но се доволни за многу многу насмевки за дожд од насмевки и дека со време се учит све, се стануват попаметен со годините и со поголемото искуство во сите теми
и дека она нашколо и фамилијата имат еден дел но најмногу учиме од општеството

 

... дека не е се така како што сум мислела дека е ..

 

дека требаше многу одамна да фатам книга у раце а не да чекам 5 до 12

 

...Сфаќам дека стареам, годините ми поминуваат, дека тапкам у едно место... И сфаќам дека сакам да умрам, за да почнам да живеам...

 

Сфатив дека не можеш со сила некој да натераш да те сака и обратно..

 

Жалам дека не направив некои работи,знам дека има поговорка дека никогаш не е касно ако се сака нешто,ама на некои работи им одминува времето требало да се направат тогаш и таму, жалам што кон некои луѓе бев премногу попустлива а не требаше,и најмногу жалам што го пуштив НЕГО да си оди,тоа е нештото за кое ќе жалам додека сум жива ако не и повеќе

 

Жалам за тоа што бев предобра со личности кои што не требаше и за тоа што им згрешив на некои на кои не требаше.

 

Дека како стареам толку побрзо минува времето...

 

Секој момент е вреден..... и дека само некои личности успеваат да допрат до тебе.. тоа се тие правите личности што ти требаат во животот ..

 

Но интересно е кога знаеш дека тие знаат кои се (некои од) твоите рани и знаеш дека ќе те нападнат. А тие не знаат дека знаеш дека знаат. И секако ти си пред нив. Мислиш на следниот логичен потег ако дојде до некоја непогода.

 

Сфаќам

- дека сите во животот си имаме тешкотии кои другите не можат ни да ги замислат.
- дека најбитно е да имаш здравје и љубов, другото само ќе си дојди.
- дека само семејството е постојано, сите останати се тука во моментот.
- дека е тешко да успејш, ама јас морам !

 

дека луѓето се менуваат. А си поставувам прашање, дали и колку сум се сменила јас во нивните очи?