Дека трошев многу време на непотребни личности и дозволив односот со луѓе кои ми се битни да ми се смени заради нив.
Како времето минува сфаќам кои личности вистински го заслужиле моето целосно внимание, кои биле тука за мене кога ми било потребно и на кои јас исто така сум и ќе бидам секогаш присутна во нивните животи.
Сфаќам дека се е од корист. Сфаќам дека колку и да си добар со некого залудно е. Сфаќам дека не вреди да се замарам за луѓе што не се замараат со мене.
Дека треба да уживам повеќе и да не се замарам со глупости. Пошто реприза нема да има, а времето поминува.
Повеќето пријателства се кампањски. Луѓето се тука заради некој интерес. По извесно време ќе ги снема.
Како минува времето сфаќам дека не требаше толку да се секирам за мојата иднина. Само безврска се преоптеретував со прашања чиј одговор никој не можеше да го даде. Животе, чувај ни го здравјето мене и на моите блиски, за другото сама ќе се потрудам.
Како поминува времето сфаќам дека сите одлуки што сум ги донела имаат трајна валидност без најмал сомнеж и простор за каење. Продолжувам по репрезентативен образец...
Како поминува времето сваќам дека не треба да се сеќирам за ситници кои за неколку години нема да бидат важни.
Дека животот е како река и само од тебе зависи дали ќе дозволиш да се влеваат отпадни води и да плови ѓубре.
Дека нема добар / лош човек. Сите сме некогаш херои во нечии приказни или очи, исто така сите сме понекогаш тие лошите во нивните приказни. И тоа е сосема нормално. Никој не може да биде сосема добар према сите и спрема сешто, исто како што не може да биде апсолутно лош
Дека во животот ништо не е толку важно, освен личното здравје на нас и на нашите блиски и сакани. Зошто на крајот , само нас ќе не нема.
Како време поминува и како станувам повозрасна се полошо и полошо ми е во пмс. Се молам да најдам начин барем малку да ги смирам овие тегоби. Како да се распаѓам секогаш во тие денови