Како да се совлада срамежливоста?

Odsekogas mi bila problem mojata sramezlivost koja me sprecuva da bidam komunikativna i da siram prijatelsta.imam ubava rabota, noi nikako nemozam da voospostavam kontakt so moite kolegi. sekogas koga ke si recam aj da odam vo taa kancelarija da porazgovaram odma mi idat misli emi sega mozebi si ima rabota, emi so ke mu kazam, moze nema da go interesira toa sto jas go zboruvam i si ostanuvam vo kancelarijata. duri i toa sto ne mi e jasno i neznam kako da go srabotam mi e sram da prasam i nezgodno,za da ne mi se naljutat ili da ne kazat deka toa treba sama da go znam.koga rabotime vo tim jas sekogas si molcam od strav da ne zgresam nesto ako kazam, dali ke bide tocno i na krajo poglupava izlevam. a ne deka nemam znaenje zasto sekogas koga ke zavrsam so rabota ima pozitivni reakcii kaj sefot.no nikako nemozam da s eopustam i da prestanam da se potcenuvam sebesi i da gi natcenuvam drugite deka oni poveke znaat od mene. sekogas dozvoluvam drugite da si kazat so ima da si kazat. ili pak se misalm kako da zapocnam razgovor so nekoj nepoznat i na kraj samo si kutam. kako polesno da se opustam, kako polesno da komuniciram so site oti vaka veke nemoza. znam deka najgolema glupost e da se sramis, ama kloga i da si kazam ajde pohrabro pa io da zgeresesnisto ne e odi kazi so milses ostanvuvam bez zborovi ,kako nekoj vilicata da mi ja drzi zatvorena.

 

Delvi,nisto ne se sekiraj,koga i da sakas da razgovaras so nekoj,samo izbroj do 10,kreni ja glavata gore,nasmej se i uzivaj.Strasno e dodeka ne pocnes,a potoa sami zborovite ke ti izleguvaat.sum se nasla i jas vo nekoi takvi situacii koga mi e sram nesto da kazam ama go nadminav toa,i sega sum supersnaodliva za razgovor.Samo reci si deka mora da bides silna i da imas polno samodoverba i povtoruvaj go toa.Ti si super,ke naucis da uzivas vo komunikacijata.Pozdrav!!!!!!

 

uf fala na odgovorot sum probala ama rabotata e sto koga ke zucnam i odma isprepleteno govoram i nemozam da kazam jasno tava so go sakam i na krajo izleva oti drugite voopsto nemozat da me razberat so sum poterala ili so sum sakala da im kazam. mi nema spasmos nekoj psihijatar ke treba da mi pomogne

 

Многу луѓе имаат проблем со страмежливост и страв да говорат во јавност, ги фаќа паника и целосно се блокираат и се повеќе се затвараат во себе. самата на себе можеш најдобро да си помогнеш со тоа што ќе почнеш да зборуваш во случајов со колегите, почни да разменуваш по некоја реченица на било која тема општо....дури и за тоа какво е времето тој ден...па дури и да згрешиш и да биде смешно тоа што си го кажала насмеј се на сопствена сметка.....само така ке почнеш да ја надминуваш страмежливоста. Без разлика дали е нешто во врска со работата, некаков проект или сосем десетта тема кажи си го својот став и мислење во однос на тоа.
Кога говориш обиди се тоа да го кажуваш самоуверено и да ги увериш оние кои те слушаат дека тоа што го кажуваш го знаеш перфектно и дека си во право.
на пример кај мене во средно школо имаше посебна секција за ораторство и тие часови морам да признаам дека беа многу корисни ...а сега на факултет професорите инсистираат секој студент да презентира јавно свој труд (семинарска,проект....) и да се вклучиме на дебати за време на предавањата....морам да признаам дека мене тоа многу ми помогна бидејќи пред некое време неможев да застанам пред група луѓе и да прочитам нешто, а не па да кажам свое мислење....но сега немам никаков проблем
сега со зголемена самодоверба и проширен речник на зборови немам никакви проблеми од овој вид

 

Делви немој никогаш да се срамиш да прашаш кога нешто не ти е јасно.Некој рекол(Да Винчи мислам беше,исправете ме ако грешам) Оној што никогаш не прашува или знае се или незнае ништо. Така да слободно да си прашаш кога нешто не ти е јасно.Ич не е срамота.
Биди опуштена и верувај во своите квалитети.Не чини да се натценуваш но да се потценуваш е уште полошо.
Што има толку да се мислиш како да започнеш разговор?Биди спонтана...кажи го првото нешто што ќе ти падне на памет(нормално да не биде тоа море марш у ....) и разговорот сам по себе ќе си протече..
И уште ова да ти кажам ...Ако те фаќа трема од некој од колегите пробај замисли си ги во некоја смешна ситуација...
На пример замисли си ги како Црвенкапче си трчка и си потскокнува со кошничката во рацете...Или како мажоретки... Ќе ти падне смешно па можеби ќе се поопуштиш...

 

Делви,морам да кажам дека и јас го имам истиот проблем како тебе.Премногу сум срамежлива,затворена и тешко воспоставувам нови контакти.Со луѓето кои веќе ги знам комуникацијата ми е супер,но кога треба со некој непознат или помалку познат да зборувам јас се укочувам,размислувам за секој збор што ќе го кажам,стегната сум и зборовите едноставно не сакаат да ми излезат од уста. :? Свесна сум за тоа дека имам многу слаба самодоверба,од таму и потекнува сето тоа,но колку и да се трудам не можам да го променам тоа(барем до сега не сум успеала).Освен слабата самодоверба,секогаш имам проблем и со туѓото мислење,што другите ќе мислат за мене ако го кажам ова или она.Пред неколку дена требаше да зборувам пред поголем број на луѓе,да искажам мои ставови и пред да почнам да зборувам јас почнав цела да се тресам,поцрвенев,срцето ќе ми излезеше од градите и кога сама си го слушав гласот додека зборувам како тоа да беше нечиј друг глас а не мојот.Дури и гласот ми се менува од срам.Делумно,тоа беше од срам,а делумно од тоа што ќе се случи ако другите не го делат моето мислење и почнат да ме осудуваат и напаѓаат.За среќа,сите се сложија со мене,ме поддржаа и се добро се заврши па успеав на крајот малку и да се насмевнам. ops: Иако овојпат испадна добро,свесна сум дека наредниот пат кога ќе имам јавен говор пак ќе го имам истиов проблем.Едноставно чувствувам дека е посилно од мене и колку и да се трудам не можам да се променам.

 

Ma kakov psihijatr...samat mora da si pomognesh..
eve utre e petok...chim kje stignesh na rabota...
vlezi vo bilo koja kancelarija...i od vrata da im kazesh...
mechka sram mene nesram...kje vidish pvo kje bidat zbuneti...
a posle kje se nasmeat...ti kje im kazesh "dodro utro i prijatno"...
i kje si brkash rabota... taka do tri majki...ako uspee arno...
ako ne kje smislime neshto drugo... ...se razbravme.!?

 

Ох и мене ми е таква професијата што воопшто не признава срам, па ете таква сум. Кога ќе излезе работа кога јас треба да зборувам јавно, мене желудник ме боли , ми се повраќа, треперам како да ќе се онесвестам Ептен неубаво чувство, ама за се требало пракса, за барем малку да се намали тоа непријатно чувство. После неколку пати, станува рутина. ИНаку и на факултет имав јавни презентации и одржував неколку часа, па ете не се ослободив. И до карактер е, не го може тоа секој, треба да се има и во себе...Но , со вежбање (на пример пред одгледало или пред блиските дома), овој проблем ако не целосно, малку ќе подизбледи

 

АЈ -Марли колку ме насмеа ова не сум го видела ...Знаеш јас не патам од срам на работа но ова мечка срам мене несрам ми ја скрати главоболкава ми украде насмевка .... Видете човек учи додека е жив

 

Здраво девојки..Читајки ги вашите проблеми целосно се пронајдов и јас бо нив.Отсекогаш сум била срамежлива и ми е многу тешко да се опуштам и да се адаптирам во нова средина, конкретно сега на работното место кое што го добив пред 2-3 недели..Колегите со кои што работам во мојот дел се многу опуштени и зближени еден со друг, си комуницираат и приватно а јас неможам никако да се зближам, комуницирам со нив но само за работата. Јас сум малку повеке сериозна личност, не знам да се шалам , да се умилкувам како многу други и сл. Не сакам да бидам таква, но ете таква сум, таков ми е карактерот..Може донекаде е и нормално сето тоа но од др страна знаеме нели дека првиот впечаток е најважен, како ке се поставиш на почеток така и ке те гледаат понатаму и така ке се однесуваат спрема тебе, но мене почетокот ми е најтежок додека се опуштам и нормално луѓето секогаш ме доживуваат како некоја намуртена личност во која нема некој саглам муабет ..Не верувам дека нешто ке се смени додека не го искоренам таквиот мој карактер...Но како??Чекам ваши совети Поздрав

 

Си го читав мојот коментар на темава од пред некое време и сфаќам дека уствари јас сум се променила.
Поголема самодоверба имам, почнав да не се замарам кој што мисли за мене и супер ми е.
Искрено, не знам како сум успеала, постепено и несвесно изгледа.
Би ти препорачала да пробаш прво со твоите поблиски, да бидеш поотворена и да не се стегаш, да си кажуваш што мислиш, па и да згрешиш нешто не е страшно, сепак блиски ти се и само сите заедно ќе се изнасмеете.
Друго многу битно е потсвеста. Мораш сама себе да се убедиш дека си таква каква што сакаш да бидеш. Кога ти ќе почнеш да веруваш во тоа, верувај ми дека сите ќе забележат и ќе се однесуваат поинаку со тебе. Се' е во потсвеста, ако силно веруваш дека можеш - тогаш стварно можеш.
Ти ја препорачувам книгата Моќта на потсвеста - Џозеф Марфи, прочитај ја ако ја немаш прочитано досега, ќе видиш колку ќе те смени на подобро.

 

Фала ти за советот Glow. Се обидувам да се променам на тој начин како што кажа ти но многу тешко ми оди, срамот е многу посилен од мене. Ужасен почна да ми станува секој ден на работа, се чувствувам дека упагам како некоја залутена и неможам никако да им се вклопам во муабетот и друштвото, тие се знаат веке многу време и се многу блиски еден со друг. Не знам што би направила друго, тој пусти срам никако не можам да го надвалдеам..

 

и јас го имам тој проблем со сраменјето но само пред наставниците и другарките
пред другарките(од уцилисте) немозам да бидам природната јас ...
додека овие другарки од населба пријателките на мама соседите... сите ме знаат како комуникативна и друзелубива секогас казувам сто мислам ,ама стом отидам на уцилисе како да цуствувам некој страв немозам да се однесувам природно мисламм дека изгледам како робот на батерии

помошшшш!!!!

 

I jas isto, imam golem problem vo vrska so sramezlivosta, a najmnogu od se mi smeta koga zboruvam so nekoj sekogash pogledot mi bega na druga strana, znaci ne mozam da gledam direktno vo oci, neznam zosto ali ete mislam deka glupo zvucam. Duri nekogas na sred muabet, dodeka kazuvam nesto, ke mi tekne na mojata sramezlivost i odma se zdrvuvam, ne mozam bukvalno da prodolzam, cela sum zbuneta. Pocesto se obiduvam da se pravat ete da recam opushtena ali ne e toa toa, ne moze nishto so sila, ednostavno takva si i treba da se pomiris so toa, zosto eden den ke ti zdosadi od toa, i povtorno ke se vratis na staro. Dosta bese vise so vakvo glupo cuvstvo, neznam sto da pravam poveke, ako mozete kazete nekoj sovet, ama ne veruvam deka mnogu ke pomogne.

 

Јас пред 3 год го имав истиот проблем , го решив тоа што почнав прво со најблиските и некој рандом комшии да разговарам и да го држам погледот директива кон нив , незнам дали ќе ти помогне али прво мораш да се извежбаш со тие што ги знаеш најблиските и комшии или другари/другарки па после на другите , мене така ми успеа па сега види.

 

Зар ти си знаел некогаш за срам?!

 

Јас и сега знам а не па тогаш , само сега помалце

 

Имаш само 18 години. Млада си уште. Со тек на време ќе почнеш да се опушташ. Ќе ти помогне многу работа со луѓе. Ете понатака доколку имаш некоја работа на која ќе се среќаваш постојано со луѓе и ќе мораш да разговараш со нив, ќе видиш како за еден месец ќе се опуштиш. Комуникацијата со луѓе ќе ти се подобри, самодовербата ќе ти се зголеми, ќе бидеш посигурна во себе итн. За ова сум сигурна дека е така.

 

Ви благодарам за советиве, ќе се обидам некако, ама тешко кај мене да успее, можеби затоа што сум песимистички настроена, па не гледам можност да се поправам, да бидам поопуштена и све мислам дека ќе си останам ваква. А, не дека не се обидувам, значи многу пати пробувам, ама ете некогаш е добро (за разлика од порано, сум поопуштена ама мислам дека тоа не е доволно), некогаш гледам дека останувам истата и џабе се обидувам, така повеќе се нервирам.. тешка ситуацијА xaxaxx