Разгледував, но не наидов на ваква тема, па решив да создадам нова. Кога бев мала изгубив 3 членови од семејството. Цел живот се обидував да се опоравам од таа траума и да продолжам напред. На овај или онај начин во поголем дел од времето успевав да живеам нормално и да бидам среќна. Но, неодамна го изгубив момчето кое го сакав со цело срце, не можам да најдам зборови со кои можам да ви опишам како се чувствувам. Сеуште не сум се помирила со вистината, се плашам дека не сум доволно силна за ова и дека не можам да го издржам. Доколку на некаков начин можете да ми помогнете би била многу благодарна.
Девојче многу ми е жал што читам вака..имаш ли некои блиски роднини, другарки? Исплачи им се, издржи. Не преживувај, ЖИВЕЈ! Ќе дојдат и во твојот живот убави моменти за кои ќе вреди секој ден да се будиш. Испразни се од болка и тага и следниот ден започни го полн со убави мисли и насмевка. Сигурно е тешко,но не се откажувај. Споделувај тука како си, пиши ми. Не си сама тука. И ние и тие околу тебе ќе те поддржуваме. Ти посакувам многу среќа, од срце.
So zagubata sekoj razlichno se spravuva. No ima period od edna godina koga na organizmot mu e potrebno da se privikne na zagubata. Na pr vo prvite 40 dena chovek ne e ni svesen sto mu se sluchuva. Jas se obidov da se spravam so zagubata na roditel no sama ne uspeav.Morav da posetuvam psihijatar i da zemam terapija okolu 3 meseci. Vo kolku ne mozes da se spravish poseti lekar. Potoa mnogu se dvizev , peshachev koga ke me napadnaa misli. No najvazno e da se vratish i druzis so lugjeto kolku sto mozes poskoro. I napadi na plach, lutina, bes , se e normalno, no pominuva. Sepak na lugjeto koi ti se bliski okolu tebe daj im moznost da ti pomognat. Vremeto poleka ke te nauchi kako da ziveesh so toa.
Можеме да дадеме совети и се. Можеш да седиш на фемина и да се дружиш со членките, само не се затварај дома. Излези,шетај, ако треба плачи и надвор ама биди надвор, мешај се со луѓе, живеј. Мораш да живееш максимално до крај. Многу ми е жал. Сега е време за вистинска борба.
Секако ќе ти биде многу тешко. Претерано тешко. Ќе си изгубена во простор. Понекогаш ќе се чуствуваш дека полудуваш несвесно. Тоа е нормално, но не дозволувај тоа да трае подолго. Подобро проживеј го тој период отколку да ти дојде подоцна кога најмалку треба, а доаѓа. Остави тие глупи совети да се смееш, да шеташ и тако даље. Прва мисла што треба да те води во животот е кога ќе отидеш на гроб и ќе се запрашаш на глас дали тој сака да те гледа тажна, скршена и на апчиња? Не, туку би сакал да продолжиш со животот и да се реализираш како личност на професионално и емоционално ниво. Само така ќе се победиш самата себеси и на никој друг начин. Поздрав и држи се.
Ќе наоѓаш решенија и ќе пробаш да мислиш позитивно ќе сакаш да смениш многу работи и да заборавиш на се. Но после смрт на блиска личност ништо не е исто едноставно после смрт ма блиска личност ... никако. ( не сум негативна само сум реална кој не почуствувал не знае)
Tesko e mnogu. Majka mi e pocinata 3,5 godini a nema den da ne ja spomenam ili pomislam. Mnogu mi fali. Mi fali nejzinoto prusustvo, muabet sovet iako pred da pocine 7 godini bese so 2 mozocni udari. Vekje ne bese istata fizicki, psihicki ama jas si ja sakav..Taa bese mojata majka. Uf mislam deka se bi dala da se bide tuka so nas, so mene, brat mi,vnucite ama znam deka odnekade tamu gore ne gleda i pusta po nekoj znak kako da se soocime so nekoi raboti.. Praznik e denes i mnogu mi fali, pa na vakvi denovi uzasno mnogu. Ke imav na kogo da se javam i so kogo da ispijam kafe, da se iskaram. mnogu mi fali. Kako pominuvaat denovite se povekje i poveke. Vremeto ne leci...
Животот оди понатаму. Болката нема да помине, ама човек се учи да живее со неа. Јас во еден месец изгубив две личности. Тоа беше огромен шок. Бев дете кое не беше ни влезено во пубертет. После некое време починаа уште неколку блиски личности. Не дај Боже родител да погреба дете.
Јас во рок од два месеци ги изгубив и баба ми и дедо ми, пред 6 ипол години. Се уште не можам да го прифатам фактот дека ги нема. Не им бев на погребот, бидејќи не бев свесна, бев под инекции и лекови и ми требаше долг период да си дојдам при себе. Ми беа многу блиски, заедно гледавме фудбал и серии, заедно пиевме кафе и јадевме палачинки. Сега коога им одам на гробишта, знам да седам со часови и да зборувам.
Оваа тема ми е нај болна Посебно овој период,декември-март Прво татко ми,па мајка ми,исти период.Разлика пет дена и три години. Татко ми на 21 март 2008г.мајка ми 16 март 2011г. Се ближат 11/8 години,ама исто боли Легнувам и станувам со иста мисла,тука се,поред мене се,сакаат да ми помогнат,ама не можат
навистина смртта е дел од животот и знаеме дека еден ден и нас и нашите најмили ќе не нема на овој свет,но не ми е јасно зошто сепак неможеме така лесно да ја прифатиме,како нормален момент . Јас ги изгубив сите женски членови од моето потесно семејство . Мајками со која бев претерано блиска и ми беше поддршка, двете баби кои исто така после смртта на мајками а и пред тоа ми беа како втори мајки, мојата братучетка со која бев најдобра другарка. Сега сум мажена и имам семејство,но верувајте итоа како ми фали женска особа од моја страна. Тешко ми е кога ги гледам други .Моментот кога се роди ќерка ми,моментот на свадбата и ред други моменти. Им завидувам на пријателки кои се мажени , кога нешто им треба секогаш имаат поддршка од мајките. Доволно е да се слушнеш во денот на телефон да си поприкажеш маките. Имам навистина близина со татко ми ,но мајка е мајка. Сега и кога одам кај моите на поседок ,не ми е баш онаа топла атмосфера,да се осетам како дома,она кога мајка ти ќе те пречека со највкусниот ручек,кога ќе и легнеш во скут да те почешка ,кога ќе сака да си поигра со внуката.Иако татко ми се труди во секој поглед да го надокнади нејзиното отсуство и фала му поради тоа,но мислам дека ништо неможе да го долови тоа. Премногу рано ми се одзедоа тие моменти. Лошо е чувството кога правиш свадба а немаш со кој дома да си се договараш.(без навреда на сите пријателки што претерано ми помогнаа до најмала ситница и нормално на таткоми и братми кои за се беа тука). Само друго е чувството......Ја нема веќе таа топлина. Ја гледам мојата блиска другарка, се нешто кога ќе купи, кога ќе направи ,или што и да прави прво на мајка си и се јавува и многу ми е мило кога ги гледам така,ја чувствувам таа топлина, само тешко ми е зошто јас го немав тоа задвоолство . Ама тоа е, Господ ги сакал при себе...
Не можеме да ја спречиме смртта.Таа е дел од животот.Сите се раѓаме,растеме,старееме и потоа умираме. Лично мене смртта на блиска личност ми е многу тешка.Но,животот оди понатаму.
Za prv pat izgubiv bliska licnost pred dve godini a toa bese mojata baba. I ako bese stara i den denes si placam koga ke se setam na nea. Porasnav so nea, taa se grizese za mene isto kako majka mi. Ama treba da ziveeme so ubavite spomeni koi sme gi imale so tie licnosti, oti smrtta e neizbezna. I srekjna sum sto imav takva licnost vo svojot zivot.
Како? Тешко.Особено на посебни датуми.На родендени и слави. Се враќам во минатото кога беа живи, а потоа осеќам болка. Доаѓаат тие датуми, поминувам низ стресни периоди, а нив ги нема. Многу ми недостасуваат, особено вујко ми.Тој ми беше најголема потпора.
Никогаш преболена вујна ми, тек па кога сега на овие години сфаќам колку е рано некој да почине во 30тите. Многу ја сакав, ми беше омилена роднина. Секогаш кога си одам во црква си палам свеќа за нејзе, мене тоа ме смирува
Нема што да правиш, тоа не може да се поправи и продолжуваш понатаму. Некој сам, некој со помош од други. Смртта е составен дел од животот.
