Ќе најдеш, полека ќе се научиш да живееш со болката, еве веќе 3 години го правам тоа, татко ми е починат. Ќе се сеќаваш на убавите работи, ќе си се ислачеш ако ти дојде, секогаш ќе не чуваат.
Не поминува никогаш. Болката останува иста, само учиш да живееш и да се справуваш со неа. Ти треба да научиш како да живееш со болката и како да си олесниш малку барем.
Нити ќе помине нити мир ќе најдеш. Работни обврски и тек на живот ќе подзаборавиш сурово ама ја тоа го заклучив. 1 година како го нема татко ми, нити имам мир, нити ме боли помалце, само си давам моменти кога е ок да се исплачам/ отидам на гроб или запалам свеќа па се осеќам” како да сум била со него” после обврски и продолжуваш со живот. Остај се да осеќаш, сеќавај се на убави моменти , време ќе си направи свое..
Пред една недела ме напушти мој најблизок другар. На 31 година. Ненадејно, не шокираше сите. А утре требаше да дојде кај мене на гости.... уште сум во лоша состојба, иако мора животот да продолжи ....