Како после смрт на блиска личност...

Навистина прашувам. Дали болката поминува. Дали ќе најдам мир.

 

Ќе најдеш, полека ќе се научиш да живееш со болката, еве веќе 3 години го правам тоа, татко ми е починат. Ќе се сеќаваш на убавите работи, ќе си се ислачеш ако ти дојде, секогаш ќе не чуваат.

 

Болката не поминува
Мирот од тебе зависи

 

Не поминува никогаш. Болката останува иста, само учиш да живееш и да се справуваш со неа.
Ти треба да научиш како да живееш со болката и како да си олесниш малку барем.

 

Болката не поминува. Само ќе мораш да научиш како да живееш со неа.
Откако ќе научиш, ќе најдеш мир.

 

Нити ќе помине нити мир ќе најдеш.
Работни обврски и тек на живот ќе подзаборавиш сурово ама ја тоа го заклучив.
1 година како го нема татко ми, нити имам мир, нити ме боли помалце, само си давам моменти кога е ок да се исплачам/ отидам на гроб или запалам свеќа па се осеќам” како да сум била со него” после обврски и продолжуваш со живот.
Остај се да осеќаш, сеќавај се на убави моменти , време ќе си направи свое..

 

Пред една недела ме напушти мој најблизок другар. На 31 година. Ненадејно, не шокираше сите. А утре требаше да дојде кај мене на гости.... уште сум во лоша состојба, иако мора животот да продолжи ....

 

Здраво.
Не знам дали некаде има ваква тема , се обидував да најдам ама можеби е поинаку насловена. Како сте се соочиле со загуба на блиска личност ? Не мајка , татко , брат , сопруг/а туку едноставно близок ....
Да боли толку да никој од вашето опкружување не може да ве разбере , да ви фали до болка и целото секојдневие и гледишта на живот да ви се променат ....
Дали сте почуствувале некогаш нешто дека тие се околу вас ? Како сте ги поминувале деновите ? Во што се нашле бар малку утеха ? ....

 

Комшивка , предобра личност . Периодот пред да почине ја имавме истата бактерија на желудник и дополнително се зближивме . Бев на зимски распуст кога мајка ми , со тешко срце ( и очигледен страв за мене ) ми соопшти , дека и е пронајден рак на желудникот ... Комшивката беше добра пријателка на мајка ми , немаше свои деца , но имаше премногу љубов за сите деца кои ја окружуваа . Беше ладно фебруарско утро , кога излегував за на училиште , 07:10 наутро .. И се скаменив кога видов ковчег .. Веднаш и се јавив на мајка ми .. Следниот ден не отидов на училиште . Останав дома , да пробам да ја утешам мојата најдобра другарка , бидејkи тоа беше нејзината вујна .. Секако дека не успеав да ја утешам , како и би , кога и јас сама ја имав како некој свој .. Неодамна го посетив нејзиното вечно почивалиште .. Малку си поплакав . Мајка ми не е иста откако ја загубивме , маалото не е исто после нејзината смрт . Просто зрачеше , како сонце после долга и ладна зима ..

Недостасуваш тетка Боки . Фала што ми го разубави детството . Чест ми беше што те познавав . Нека ти е вечна слава !

 

Ова ме потсети на нашата прва комшивка, не беше мажена и немаше свои деца, но со нас беше многу блиска, поблиска ми била од родени тетки и вујни. Кога доаѓаше кај нас на кафе често знаеше нешто благо да ми донесе и да ме праша со насмевка: да не ти паднал шеќерот? На лето бевме кај неа во дворче, имаше преубава градина, на слава и роденден кај неа мислам дека највкусни ми беа јадењата. Тетка ми не дојде на мојата дипломска, со некој смешен изговор, но нашата комшивка дојде и беше горда на мене.
Многу ми е жал што не дочека да го запознае мојот сопруг и детенцето наше, мислам дека ќе беше многу среќна за нас. За жал откако почина нејзините роднини повеќе време трошеа на карање околу имотот и парите, отколку на чување на споменот за неа. Што можеа земаа од куќата, градината пропадна и е буквално џунгла моментално, уште се караат за имотот... Нас до ден денес ни фали и зборуваме за неа, не сум била некое време на нејзиниот гроб, но гледам секојдневно да ја спомнам во моите молитви. Среќна сум што била дел од нашиот живот, им кажувам на луѓе каква прекрасна личност била, но фали уште, иако поминаа години...

 

Има ваква тема

https://forum.femina.mk/threads/Како-после-смрт-на-блиска-личност.28054/page-2

Тешко ми беше кога почина мајка ми. Се очекуваше дека ќе дојде до тоа. Болеста беше во терминална фаза. Недостига и после толку многу време. Научив да живеам со фактот дека нема повеќе да се врати. Немам проблем со тоа да зборувам за неа. Не плачам, не се притресувам. Исто е и за другите блиски кои веќе ги нема.