Како се одлучивте за второ дете? (за помалку одлучните)

Во Холандија точно е, кратко е породилното, градинките се скапи, но за тие со помали приходи, државата враќа дел од парите..
Но ниедна нова мајка не работи 5 дена неделно, можеш 2 или 3 да работиш.
Татковците често работат 4, мајките 4 па по еден ден имаат со децата цел ако се мали, 2 дена градинка и обично еден ќе ускокне баба/дедо..
Јас никако не би поврзала раѓање со каде живеам, лугето наоколу имаат по колку деца сакаат. Тоа е лична желба. Мене маж ми' малку е да речам ми помагаше со детето, освен доење за се друго беше активно вклучен, па јас пак не сакав и не родив второ дете, иако на старт тој сакаше две, ама не ми наметнуваше. Јас знаев дека не сакам, и немаше да биде фер за никого ако родев само за ќерка ми да не е сама, ни за мене, ни за него, ни за ќерка ми, ни за новото бебе. Колку и да е себично, се познавам себе си, и така одлучив пред се заради себе. Не ме допираа многу приказните на другите, дека ја осудувам на самотија, ќерка ми само краток период бараше брат или сестра, сега и таа барем кога пред нас се изјаснува, не вели дека и фали некој/нешто.
Ама со цело срце ги разбирам другите, и им посакувам да си имаат колку што си сакаат деца. За некои тоа е благослов, независно од градинки, породилни и земји и обврски дополнителни. Потполно сфаќам.

 

Имам пишувано некаде дека, скоро па сум сигурна, дека нема да родам второ.

Доволен ми е син ми, како и да ја завртам работата.

Тоа е едно, а второ е што не ми се проаѓа процесот на растење дете одново.


Често знаат да ми кажат дека сум себична. Дали сум? Не.

Прво, второ, трето или четврто дете раѓаш за себе. Затоа што сакаш.

Децата се играат и се тука одреден период. Потоа растат и си имаат свое друштва, а потоа партнер.

Што ако едното дете сака да живее и работи во странство? Нема да го спречиш за да другово не е осамено.

На крајот на денот, партерот е тој со кого остануваш цел живот. Делиш дом, убави моменти и нервози, растеш деца и старееш.

 

Nemame ni tuka pomos od babi I dedovci. No imam edna bratucetka koja mi e komsika pa imam covek ako treba da ispadnam nesto itno da zavrsam I slicno. Ne deka bukvalno ne go cepka deteto ama nemozam da kazam ni deka pomaga.
Primer samoincijativno da smene pelena, da napravi obrok, da go najade detevo, da rece eve odi otspij jas ke sum buden. Toa ne go osetiv. Duri znae da mi kaze ,, ajde uzivaj denes kakvo cistenje, vidi soubavo ni e,, a neli nie zenite sakame da si sredime ednostavno. Nemozam haos da podnesam ponovo da nemam vreme da se istusiram.
Samo sakav diskusija.
Inaku ne, zasega ne sum spremna za vtoro. Iako porano zamisluvav taka. Nz dali nekogas bi bila so ogled na selenjeto.
Inaku maz mi na ova tema ne zborel, onaka niz muabet ima kazano deka bi sakal uste edno detence, ama nisto nametlivo.
Tuka rabotat moite snista so nekad sum gi imala I mojata realnost.
Jas sum edinec, I nisto ne mi fali da ama porasnav so kukja so bratucedi polna. Potajno posakuvav otsekogas no nikogas ne rekov na moite da ne gi povredam.

 

Ne e sebicno nikako. No lesno e koga veke ke donesis odluka I veruvas deka toa e vistinskoto sto go sakas.
Jas eden den sakam, drug den si velam nema sansi ne bi izdrzala ponovo. E tuka e problemot. Ama I rano e sekako.

 

Postoi drzava made sto porodilnoto e pokratko I od 3 meseci vo Amerika e taka .

 

Не се разочарувај, 13 години сум разлика со сестра ми.
Никому не беше во план, ни мене, да сме повеќе од едно дете Така што, не бев воодушевена од идејата, ама fast forward 21 година, најдобри другарки сме и најсакано суштество на светот ми е

@Mommy. S мене не ми фалеше никој додека бев едно дете, апсолутно немав желба за брат/сестра. Ни па кога се роди конечно сестра ми бев нешто пресреќна. После години, кога таа веќе стана тинејџерка, почнавме вистински да се поврзуваме. Не се чувствувај виновна дека мораш да родиш уште едно дете за тоа што го имаш да не биде само, оти иднината не ја знаеш и не можеш да знаеш дали ќе бидат блиски. Ако имаш желба за второ, трето и ако можеш - супер. Ама да не ти е мотивација детето да не ти остане "само". И "само" ќе биде сосема во ред.

 

Дали да се има второ дете најмногу зависи од желбата на родителите. Посебно на мајката. Ако сметаш дека не си спремна и ако мислиш дека нема да можеш да го поднесеш хаосот, што викаш да немаш време да се истушираш, тогаш не се нафаќај на второ.

Не е воопшто себично тоа, нити пак на детето нешто ќе му скратиш. За да бидат добри децата треба да е добра прво мајката. Ако ти не си добра ќе страдаат и децата, а богами и бракот.

Ти ја разбирам желбата. Јас знаев дека ќе имам две деца од секогаш сакав, ама и сопругот исто.

 

Interesna prikazna. I majka mi I sestra I se razlika 10godini, ima uste dve sestri koi se razlika 2godini ama so najmladata bese najbliska.
Mi vikase jas te rodiv malce kasno(skoro 40ti) ama ti imaj si poveke decinja.
Ima vreme no maz mi e 10godini postar od mene. Jas sum kasni 20ti, toj e kasni 30ti. Ne, ne bi pravela dete samo kolku prvoto da ne e samo. Nema sansi.
Kako I da e, sekako e ubavo. No eve ima denovi me mava misla. Ona sto majka mi go ima zboruvano imaj si decinja poveke. I jas sakav sekogas zamisluvav da imam 3deca. No nemanjeto pomos, pominuvanjeto cel den doma ili vo park so dete, nemanje druga aktivnost, e toa me koci.
Kako I da e, da vidime prvo sto ke pravime so preselbata pa posle zdravje.
Inaku jas sum sama, no ja imam bratucetka mi, cel zivot porasnav so kukja bratucetska. Eve sega mi pomaga taa kolku moze, I navistina mi znaci.

 

Едно ќе речам ако се двоумиш значи сакаш, да си родиш, годините летаат, одма растат, еве го големото 6 и пол год, малото 2 ќе прави на лето, ваква љубов можи само да се доживее, не се опишува колку се сакаат, посебно малото, заљубено во брат му е, идол му е јас 4 год не сакав второ дете, после почнав да добивам желба, разликата во години ми се покажа идеална (4г и 8 месеци се разлика, 2те машки). Никогаш не се покајав што го родив

 

@Mommy. S Јас сум со две деца едната е 4 години, другата е 1 година. Во странство сме и тука породилното е 2 месеци што нормално со првата ќерка дадов отказ и од тогаш не работам. Чекам и малата да порасне малце уште една година и да ја пуштам во градинка и тогаш би почнала да работам. Во однос на тоа како се организирам, имам голема помош од маж ми. Обврските ни се поделени и секој си ја завршува својата обврска во текот на денот. Имам среќа што маж ми три дена од дома работи, па ми останува само 2 дена да сум сама со децата додека се врати од работа. Кога се враќа од работа он ги превзема децата и обврските јас одмарам. Како би ти било со две деца ти најубаво си знаеш, колку е сопругот покрај тебе...

 

Пред да го запознаам мм се замислував како кариерист, иако како девојче(дете) си викав ќе родам на 25, потоа во таа фаза 20-23 никако не ми доаѓаше дека ќе станам мајка.
Се појави мм во животот и неговата посветеност како маж кон мене, таа семејна љубов итн ме натераа да планирам деца со него.
Откако решив да имам деца се роди првото и јас кога останав трудна реков без минимум 3 години разлика дете не раѓам пак.
Кога се породив бев во постпородилна доста долго и иако имав помош и сѐ уште имам идејата за второ доаѓаше и си одеше постојано се додека не почна некој страшен baby fever и одеднаш решивме за второ.
Еве ме сега трудна со второ и си викам леле колку сакам и трето да родам одма после ова (не знам дали ми е хормонски дисбаланс, ќе ви кажам за некоја година), ама од човек кој не се гледал со деца еве ме на трето размислувам, and that says a lot за тоа колку дадени животни ситуации те менуваат и прават да промениш животни одлуки.
Што и да одлучите нема точно/неточно, важно е само да имате партнерска поддршка во целиот процес, колку толку финансии за децата да не трпат за основни потреби и се друго си доаѓа и оди, времето кое поминува со нив во фазите додека им требаме се тешки, ама толку брзо минуваат да мене и сега ми фалат некои кризи со син ми кои ме изградиле и како личност и како мајка.

 

Пред година-две пишував во темата родители на едно дете.
Еве ме сега, во оваа тема
Повеќе мислам дека беа фрустрации и одење контра на она што ми се кажува што и како треба да биде, затоа што нема како треба, како некој мисли, тој некој нема да дојде и да ми ги чува децата...
Мислењето ми се смени по две-три брачни сеанси кај психолог, почна од внатре да ме грицка да го прашам син ми што мисли за тоа.
Многу се изненади, се израдува. Кога го прашав зошто до сега не ми кажал дека сака братче или сестричка (иако многу пати како и кај секој од вас, старите, пријатели, комшии, кој стигне си го пикале носот кај што не треба па го прашувале него), ми рече па мамо јас чекав цело време да се роди бебето ама никако да се роди
Всушност, тој цело време имал желба и очекување, а збор не ми кажал, што за негови 5 години некако многу зрело ми делува тоа.
После тој разговор (го направив скришно од маж ми) ми се разбуди онаа одамна притисната желба за уште едно детенце, т.е. за ќерка.
И така, почнавме да работиме на случајот, после месец дена забременив. Ме јадеше мислата што ако е машко, како ќе сакам уште едно момче, па грижа на совест и се по ред. Се додека еден ден не си се изнаплакав и си реков во ред, е тоа што е, секако дека ќе го сакам, и морам да се помирам со тоа ако ми кажат дека е машко, да не се разочарувам (си ја избришав реакцијата, замислата од глава кога би ми кажале дека е девојче). Наредниот ден, на скриниг, ни кажуваат дека е девојче, почнувам да плачам, секако од среќа и неверување, маж ми пресреќен, син ми во прашалници , сакаше братче.
Еве го сега, со нетрпение ја очекува, и име одма и смисли, сака на секој преглед да доаѓа со мене да ја гледа, вели ајде нека побрза да дојде.
Премногу ми е мило и мирно на душава кога го гледам колку се радува, колку мисли на неа уште сега, во продавница облека и играчки купува за неа...
И не, не згрешив што чекав толку. Воопшто не се каам за порано, затоа што знам дека порано не било вистинското време, туку тогаш кога јас се почуствував силна, охрабрена, тогаш кога син ми веќе стана едно посмирено човече, поразбрано, кога навистина почуствував симнување на голем терет. И да, најважното, сигурна сум дека да беше помал, неговата радост, реакција, сфаќање немаше да бидат исти како сега
А за тоа дека е ќерка после толку плачки за ќерка, знам дека ова ми е Божја награда