Мислам дека досега го поминав најлошиот ПМС и сега се чувствам како со олеснување. На тоа неконтролирано плачење, карање со сите, конечно се чувствам смирено и на сите работи кои ми иритирале се сеќавам и/ли ги читам и само си викам „Како можев еј“ ама па затоа денес заедно со сонцево гледам дека животот е убав. Пак сум среќна.
Нестрпливо, по малку анксиозно како и секогаш кога сум во неизвесност за тоа што ми носи наредниот период. Вртам нова страница во животот и сум многу среќна и мотивирана. Ќе се потрудам да исполнам се што си зацртав за оваа година
Настинато... малаксано... боли глава, боли тело, боли се и сешто.... Одвај чекам да оздравам... а ова тек почиње...