Се чуствувам изневерено од моето друштво од сите сум разочарана сите ми мислат лошо ми љубоморат јас се добро сум им правела и во ништо не сум се мешала а они у се ми се мешаат неможам повеќе
Се качувам кон врвот, сите ме бодрат, кои потајно и не толку искрено, ама денес морам да признаам се чувствувам slightly поразено. Немав неуспех, баш напротив успесите се нижат, ама денес ете така. Малку застанав покрај патот, бидејќи најтешко е кога на моменти таа мрачна психа те повлече од позади и те убедува во нешто што не е така.
Изморено, што е иронично со оглед на тоа што два дена лежам. До душа, веројатно баш и поради тоа се чувствувам вака. Ич не сакам денови како овие.
Ми годи. Иако едната нога не ми мирува. Можеби ќе се стабилизира. Ама, не е со до мене и во мене. Нели?!
Составувачки.... зошто интересно е да се составуваат деловите по бурата, без чиј ветер во грбот си мислел не можеш....
Тажно. Бесно. Туѓ срам ме изеде. Не е во директна поврзаност со мене, но тоа не ја подобрува ситуацијата.