Се чуствувам очајно,празно како да немам надеж,изморена сум од осаменост,знам дека не заслужувам вака ништо лошо не сум направила не разбирам зошто мене лошо ми се враќа.Сфатив дека осаменоста е најлоша,секој сака некој покрај себе да има на кој да се потпри и да се смее и да заплаче,да има утринса порака и на кого да му посака добра ноќ,иако многу ќе речат млада си уживај дури си слободна ќе се противам бидејќи доволно уживав сама,сега сум зрела и сфатив дека не сакам повеќе сама ,а и неможам само секој ден го молам господ да се смилува на мене и покрај толку мака јас верувам со него и верувам дека еден ден ќе се среди и се молам тој ден да дојде што побрзо.Вие девојки кои имате момчиња сте најсреќни да знаете и колку да се карате и да не го поднесувате не сфаќате што имате покрај себе и борете се да ги задржите ете јас неможам,не е моја вина ама ете неможам да бидам среќна само што ќе помислам дека сум среќна и веднаш запира тука и така јас збунета со солзу продолжувам напред некако,тешко и секојднено се измачувам ама то е живот.