Малку напнато, се терам да го повторам материјалот шо ми е за колоквиум во комбинација со чил музика во позадина и по некое мотивациско видео.
Цвеќињана на мајка ми се' уште цутат. Чиниш пролет дојде и сонце ги пече. Толку време ме чешаа нозете и се' се вртеше така да, се' во место мораше да се стои. Го минав шамарењето. Сега, нит стапало ме чеша нит посебен мерак за шетање имам. И, сепак, се' на некаде сум. Тоа.
Со ненормални луѓе околу себе како би можела да се чувствувам .. Нормално дека никако никако никако никако никакоо и никако ..