Занемено.. што имам една колешка од како ќе дојде на работа додека си оди, абе уста не затвара. Си викам ај ќјути и трпи, ама сите и се чудат бе..
Морници ме лазат. Телово не сакам да се мрдне. Мрда но не по моја волја. По негова. А мое е телото, не е негово.Треба да биде онака како што јас ке му речам. А јас му велам не мрдај. Му велам не диши.Му велам спиј. Сакам да не мрда. Да не постои. Да не постои? Ау колку сакам да постои. Колку сакам да диши. Да мрда до бескрај. Нека осеќа. Нека боли.Нека боли толку многу што нема да сакам да се движи. И се вака во бесконечен циклус.. Е така се осеќам.
Хммм,збунето знам дека не е правилно..и повторно и повторно нешто ме влече на кај него..што да правам?