Измешани чувства.. И за прв пат нема да се пожалам што ми е вака.. Полека се враќам во нормала. Се ќе биде добро
Пак ме опфаќа чувството на осаменост, проклета самотија која ме следи цел живот, празнина која никој и ништо не успеа да ја пополни.
Имам трема и страв и се што не треба во моментот, ама за некој саат ќе бидам како нова. И мразам што ме боли стомак во вакви моменти, не знам стварно ли ме боли или психата работи
Хаотичноо Сите ги сакам, па сите што ги сакам ме нервираат, па сум среќна, па на плачка ме тера, па сум нервозна и така се во круг од почеток.. Оправдано е само не ги можам ваквите денови, мачни ми се
