Надркана сум до макс. Во ПМС сама не се трпам..не па некој друг Ужас.Некад ми иде од кожава да си искочам и да се остаам негде по пат
Тажно, со оглед дека вчера бев со моето семејство, а денес.... Којзнае колку денови, месеци ќе поминат кога ќе може пак да се видиме, разговараме, смееме опуштено...
Прекрасно, опуштено, никој не ме замара (од тие што не сакам, а морам ) преубаво чувство. Барем засега не ме замараат
Се смеев, па плачев еден саат, па сите криви ми беа, пак се смеев и се така во круг.. Сега со несоница и таман и утре да збеснам Се молам што поскоро да ми се средат хормоните, ми е срам од лугето како реагирам безвеза на се