Изморени, преку глава ми е само втора смена да одам на работа 2 години. Иде викенд и мене ми се одмара. Сакам да мир, тишина, нит луѓе, ниту музика. Ќе поплачам и тоа е. Иам психолог, психијатар. Другарки 0. Така имам колку за да имам. Немам сон. Работата ме притиска. Немам слобода, немам здив. Сакам само да си го снајдам патот свој. Бдв иначе да ви кажам за тоа дали ма некој му е грижа за вас. Има еден одговор и тоа е : НЕ! Затоа капата настрана, Главата горе, сакајте се такви какви што се. Сакајте ги другите, помагајте со мера, имајте граници и тоа е тоа.
Како од камион прегазено! Уморна а ништо не правев и тоа уште повеќе ме фрустрира Изгледа сепак подобро и попродуктивно функционирам кога сум под притисок...
Како да ме каменуваат од сите страни, или па може сама си го удирам каменот од глава. Уште полошо што не знам што е
Изнервирана, изреволтиранс од тоа како се одвиваат работите во Македонија. Треба да лижеш ,,гз,,(извинете на вулгарност) за да напредуваш. И секако на себе најмалце да мислиш.
