Најубаво Не знаете колку ми е убаво и колку се чувствувам прекрасно и колку ми е прекрасно кога знам дека не сум се мачела за џабе
вечер си тргнува касното....[/quote] Познато чувство. Ќе има бацки... [/quote] ма не бацки...ќе има нешто многу тешкоооооо
изморено, поспани, на моменти интересни морници ме лазат по телото. и се смешкам а да ме праша некој зошто хм , нема да можам да му дадам одговор баш сум чудна денес
Изиграно. Па така ми е кога верувам на секој. Ама за друг пат, памет во глава. Сега тие ќе се шетаат, јас ќе седам и ќе размислувам. Епа не може така! А и не се препознавам, толку ме засегна коментар од личност која не ја ни знам, не ја ни познавам. Каде ми е самодовербата, каде ми е издржливоста, каде ми е ентујизмот?!? Сепак, како и секогаш гледам на посветлата страна. Се најадов. Се прејадов. Си се прошетав, малку, ама сепак си се прошетав. Задоволна сум.
Како.... досадно, лежерно, безработно, да не речам апатично, веќе реков. Многу ги мразам деновите без никаква обрвска и спиење по 12h дневно, и едно те исто, часовите ми се слеваат во никаква, бедна рутина. Ми треба живост, ми треба промена, ми требаат нови случки, нови работи. Наместо тоа, моето чувство е тапо. Ако јас ќе си почекам, нека се исполнат нечии планови, нека се оствари нечија забава, НО кога ќе дојде ред за моите планови и мојата забава, да нема лутење, па нека сме рамномерни.
хехе нормално е тоа срцка...едвај чекаш да го видиш нели? можам да замислам колку ти е убаво моментално
бев нервозна т.е. изнервирана.....ама кога ќе размислам подобро не вреди да се нервирам....па затоа се пуштив на фемина да се релаксирам затоа што од толку надеж и вложување во една комуникација ништо не излезе на крај, ама памет за другпат (ова стално го викам и пак исти грешки правам) како се чувствувам сега, епа вака....ја волим само себе, због предивног себе.....па кога некој друг несака да е сакан ќе си се сакам САМО себе
Ооооо, денес имав пад на системот. Страшно се чувствував. Сега сум во фаза - баш ми е гајле. На кратко - знам дека ве удавив више со работата, разбрав денес дека имам сериозни противкандидати и дека нема да ми биде клучниот човек во комисија, што значи ми се намалуваат шансите, ама што е до мене ќе направам. Овој мојов е вечит песимист, и кога му го кажав муабетот ме фрли во депресија со муабетот дека нема шанси да биде. Инаку имам некој проблем со самодовербата, значи знае да ми се разниша, а тогаш правам глупости. Е кога тој не верува кога ќе биде, кој ќе верува? Не го кривам, под стрес е, и кај него е катастрофа, ама во вакви моменти ме полудува. Зошто бе не ми каже да не се секирам, што биде нека биде? Ми треба некој да ми каже вака, макар и да ме излаже. И така ми се сруши светот делумно, а кога видов дека малиот ми е болен, т.е. дека наместо да е подобар, ситацијата прилично му се влоши, и дека иако е јули ќе треба пак да го носам по болници (ова со болнициве ни е секојдневие, ама секој следен пат се повеќе те мава), ми се случи целосен пад на системот. И така рикнав од плачење едно 2 саати. Лошата работа е што утре ќе имам подочњаци и ќе ме боли глава. Добрата страна е што после плачење не ми е гајле ама баш за ништо, неверојатно ослободување доживувам тогаш. И така сега смирена и исплакана, одам да спијам. И се чувствувам посилна! А утре сабајле - ќе пијам аналгин.
се чуствувам катастрофа све ми смета на све зиво се издерав а за што само затоа што овој сељакон од дечко што го имам знае за 5 секунди да ми нго уништи расположението
Грозно. Сите работи од кои се плашев полека се случуваат. Се прашувам како може да ми недостига нешто што никогаш не сум го имала и никогаш не било мое. Премногу сум збунета и периодов не можам да се препознаам. Лута сум си сама на себе, знам дека грешам и упорно ја правам истата грешка, а премногу боли секој збор и секоја критика. Станав се она што не сакав да бидам, колку се сменив позитивно, толку се покажа и негативниот одраз. Зошто се што е убаво трае кратко ? Како можев да се спуштам на толку ниско ниво и да се правам среќна, кога самата знам дека никогаш не сум ни била...Како можев да дозволам толку долго време од мене да излегуваат толку позитивни зборови, а сега не можам ни самата да се утешам... Трагам по одговор, но нема. Некои личности никогаш нема да разберат колку ми биле вредни во животот и колку ми помогнале...никогаш...
