И јас сум во тие деневи. Но тоа не беше пречка за јас да не отидам в село. Да не пешачам можеби 5 км. Планински воздух, не така позати луѓе, весела музика... Во мислите „ќелавиот со плавата коса„ ...
Не е лошо. Денес прв ден на нова работа. Одам таму, никој нема, ни компјутер, ни кабли, ни интернет - ништо. Сите на одмори. Бирото малце на тапа место, ама ај. Последен кога одиш негде - така е. И така разочарана си се вратив на старо место Ај сега да бркам работа...
Почнувам веќе да се вракам во нормала,аман веке од тие нервози .Ајде малку да се факам за кзигата, па од тоа да се изнервирам
Изморена сум од целодневното пешачење. Ама пак се најде во мене некоја енергија да потзачистам низ дома. Со последни сили.... сега сум веќе изморена. мислам да си прилегнам..
Моќно. Имам 23, најдобар круг луѓе околу себе, и сопствена победа. И слушам добра музика. На сите жени кои ми го честитаа роденденот, им испраќам куп гушкања, бакнежи и по едно парче сладолед торта! Ве сакам, и фала ви многу.
Се чувствувам како јас да не сум јас. Нозете, стомакот, рацете, глата... се ме болит. Сепак имам во себе едно длабоко скриено чувство кое ја буди среќата и ме прави среќна.
Денес... денот ми почна ранобудно, но не се чувствував добро, па останав вкревет да спијам(фала Богу!!!), потоа една немила ситуација дома и хаотична состојба... Па работа, па одмор пред компјутер, избрав Казабланка како филм, чекајќи да се спушти убаво се избањав и сега сум спремна да гледам...
Чудно, со измешани чувства и тоа чувства што ставрно не треба веќе да ги имам! Лута сум на самата себе!