Како се чувствувате денес?

иоиена од бебешка миризба денот го започнав со најубавата и слатка внука која ме вика најслатко на цел свет. Многу гушкање со неа и адреналинот ми порасна 200 сакам кога сум динамична, разиграна и расеана како пролетно ветренце кое пирка. Сакам кога се е пинки... Воопшто не бе боли глава и повторно удрив на трошење тогаш сум најсќна... а платата отиде иако сме 4 ти цццццццц Важно е да сум среќна и задоволна и само како што ми тргна денес нека продолжи. Во мене има енергија и желба за гушкање кон цел универзум

 

Празно.
Мислев дека ќе биде лесно без него, ама не е. Едвај го издржав овој еден ден.
Се видовме во школо, иако се направивме дека не е така. Другарките ми пренесуваа кога тој гледа во мене... тоа беше на секои 10тина секунди. Неговата другарка, ми се правеше демек сака да не смири ау-бау, а цело време пред мене киснеше на телефон со него.
Зошто секогаш ми фали кога знам дека не сме заедно? Зошто секогаш срцето ми лупа кога ќе го видам додека сме скарани, а кога сме заедно не чувствувам ништо?
Не можам да го извадам од мисливе, ми фали повеќе од било кога, а само еден ден помина.
Но, ќе истрпам. Нема да го побарам. Не ми треба!

 

Тажно...како да ќе ми излезе срцето...толку празно, толку никако...ми се плаче

 

Изморено и тоа многу.Утре повторно ќе треба да станам рано и тоа ми е најтешката работа во денот.Откако ќе се расонам после се оди како подмачкано .Значи после еден убав ден исполнет со смеа и забава се чувствувам исцрпено и ќе одам да спијам! Добра ноќ на сите слатки сништа.

 

у депресија сум денес скоро цел ден се нервирав
се надевам утре подобро ке биде

 

Како топка за пливање

После толку смокви, урми и сирење залеани со Т'га вчера...

Му оставам фора на денов - или да се убие од врнење за да не можам да правам ништо, или да бликне сонце за да пак го измерам градов по должина и ширина.

 

Поспано...цел ден ми се спие

 

Малку подобро од вчера, порелаксирано и смирено

 

Никако стомак ме ме боли ме кине,глава исто така а и времиштево депресивно аууууу за нигде се чувствувам

 

Како што ми пиша еден фотограф денес на мојата профил фотографија- "Ете зошто тишината е тивка и чиста" ... а јас тивка и сама..

 

Исполнето Дочитав една книга, напишав еден еротски расказ и така. Вечер ќе изгледам добар филм и ќе си слушам фина музика. Мене уметноста ме лечи.

 

Многу поубаво за разлика од претходните неколку дена кога се чувствував ептен за нигде.

 

Не е баш некој убав ден така малку мачно лошо САКАМ ДОМА МИ ТРЕБА ОДМОРРРРР

 

ват то сеј, ват ту ду анд вер ту го вен ај донт хев ју
Ма болно бре, проклето уморно... со денови немам спиено, мозокот не ми работи, креативност на нула, очите не ми гледаат (ок, признавам еве одмина и вториот месец како не си имам земено нови стакленца за моите цвикери и пишувам да и читам и работам и се правам без нив, признавам сама сум си крива).....

Нејќум бре да мислам, не можам да читам, се уморив од све... МЕ МРЗИ ДА ДИШАМ ВИШЕМ ЕЈ ! како се осеќам уште ќе ме прашуваат. Ма ајде

 

deneeees uzasnooo

 

nine25 zsto tie doma?epa jas cel den sum doma i se dosaduvam cel den uufff

 

Лошо. Уште од сабајле како ми тргна денот од дома, па како ми продолжи со дечко ми(веќе бившиот)... Мислам дека ќе пукнам. Не можам веќе да плачам, сакам да се насмеам...

 

Уште еден од многуте денови во последните неколку месеци, ако не и години, кога по не знам кој пат се сеќавам на истите работи, кои најчесто и се обидувам да ги одбегнам како знам и умеам.
Просто, секогаш наоѓам нешто што не сум го сработила, некој проблем што чека на мене да го решам, чиниш ќе престане да се врти Земјата доколку не го сторам тоа веднаш. А, не токму тоа е битното, го знам јас сето тоа, познато ми е и тоа сосема добро.
По се изгледа, ова мое тркало веќе предолго се врти и врти без престан. Бидејќи и нештата останале нерешени, зборовите недоречени, а многу планови испариле некаде во воздухот, исто онака како што јас понекогаш милувам да испарам од секојдневието, реалниот свет и да му се фрлам на единствениот свет во кој се чувствувам сигурно, среќно... едноставно светот кој ме весели. Добро, можеби не е среќа во прашање, а нешто сосема друго, не би јас да си ја измачувам душата со тоа, „што е што?“, кога се потешко се прибира таа во телово.
Но, се чувствувам некако без различно за се останато, онака исклучена од штекерот на ограниченото време и простор.
Да, сето она... и не ми е на ум тогаш, признавам, но и зашто да мислам баш на тоа, си се тешам себе си и тоа многу често.
Но, се помалку ме весели, се помалку ме прави среќна тој свет. Можеби затоа што се повеќе почнува да ми наликува на овој другиов во кој некако морам да бидам. Да, мораш само да умреш, откако веќе си се родил, се друго зависи од тебе, но бидејќи сум избрала да живеам значи морам и да се движам меѓу вас останатите, мора да ме има за да не згаснам сосема.
И во последно време, некако се потенко ми се чини тоа стаклено ѕвоно во кое си седам и по неколку часа. Понекогаш таму сум дур да ме стемни, а многу често чекам и да ме раздени. Всушност, само тогаш го гледам сонцето, онака јасно како што е и само тогаш ја гледам месечината, ѕвездите, се она што инаку ми е премногу далеку, недостижно, а и моиве полу слепи очи не го догледуваат без очилата. А пак, стави ги тие пустински тегли или се замаглени па, мораш да ги забришеш или од блесокот ме заслепуваат сосема. Никако не си.

... И гледам, а богами и слушам, како полека, но сигурно напукнува тоа стекленце, што самата јас со своиве раце, со сета моја снага си го направив и тоа со каков мерак си го направив само да знаете.
Добро! Знам! Еве признавам, единствено јас сум човекот кој конечно и со само еден мал потег на раката, со еден прост збор може да го запре тоа проклето тркало, кое и без тоа отсекогаш ми играло на моите веќе подистенчени нерви.
Премногу се работите кои ми тежат, а уште повеќе се оние кои некако по пат се напластиле, чиниш еден тон тежина од хартии, слики, мириси, вкусови, допири, нозе, раце, прсти, чуда и врагови ме прогонуваат се почесто и почесто. Ма да, исто онака како во оние хорор филмовите кога мислиш дека од секое ќоше на четирите ѕида ќе ти скокне некој кловн да го извади „пеколот од тебе“. Да, нели американците така велат за да „ме исплаши“... па, буквалниот превод, оној од збор до збор и некако ми легнува сосема.
Е токму така некако се чувствувам.

 

Ете, по малце еуфорично (се трудам само да не мислам на тоа што ме чека утре на факултет). Вечерва добра дружба со себеси и со другите, со туш-кабината и со неизмиените садови. И со куферот и валканата облека.
Утре... (значи, факултетот го прескокнуваме ) дружба повторно со куферот и со неговите тркалца, со рандом таксист, со дечкото на врата, со шоферот и багажот, со седиште бр.3...

Ах, колку е убаво кога одиш ДОМА
Таму има љубов и надеж колку за десет Светски војни.

 

Бреј што ми е убаво денес.
Некои денови сум еуфорична, а други ко потепана со мокар чорап.

Денеска помеѓу, така смирена, напишав песна и му кажав дека ми е инспирација за мојот книжевен труд, па он се , па јас се и така со безброј скајп фацки си искажавме чувства...
Тикварка!
Е*ате виртуелноста што ми стори, море требаше со вино и чипка и бисери да му ја прочитам песната, не таму преку некаков си скајп да си праќаме .

Лута сум им на технологиите.
Слично како што кажа Пирамид, им објавувам војна.
Од денеска, контакт само преку гулаб-писмоносец.

Абре убаво му е на човека.
Откако ќе полуди пак, најповеќе.