Денес сум совршено ненаспана.Прво, не можев да заспијам, па кога некако успеав, почна да тропа тоа дождот по лимениот дел под прозор и се разбудив...Се чувствувам како да ми треба јако
Како цел свет да ми се урнал врз глава...се ми оди наопаку и од се ми е доста...како ми почна денот катастрофа - едвај чекам да заврши...
Разочарано од љубовта, од смислата на тоа да љубиш и да те љубат или да љубиш, а да не те љубат.. едноставно изневерено, искористено и измамено за сите пари и повеќе одошто е потребно, многу повеќе одошто можев да си дозволам за таква една љубов. Но, што е тука е, проблемите се да ги имаш и да ги решиш, бидејќи иначе коа ќе ти се нагрбат нови, па ќе имаш цело јато птици за летање... а што всушност ќе правиш ако немаш доволно конец за сите да ги леташ... одеднаш?!? По неописливата со човечки јазик и нечовечки врвови на прсти, зборови за огромната љубов, што ја доживеав пред цели два дена, бев приморана да ја напуштам својата љубов за кусо, мислејќи дека љубовта нема така наеднаш да згасне и да остави таква празнина во мене и во мојот паричник, која всушност никогаш и не беше нејзино да ја пополни/испразни. Сепак, два дена по разделбата, на нашето второ видување јас сфатив дека тие сандали не се за мене. Мојата љубов кон нив не е иста како љубовта што ја почувствував пред два дена на излогот, како љубовта што продолжив да ја осеќам по пат до дома, ко љубовта што ја конзумирав со сета страст, пламен и пепелишта во мојата соба и во сите останати соби, на подот... Сега, нити бојата им ја сакам, нити како ми стојат на ногата, нити како ми стојат на фустанот, нити ништо од нити и помалку од тоа ништо од нити. Изненадена сум од таквата можност човек да осети исполнетост во еден даден миг од времето, денот, неделата, месецот.. животот и веднаш потоа да му се испразни таа исполнетост и да се осеќа ко неисполнет празник, за кој јас сандаливе не ги сакам на нозе !
Ми се спиеее!!!!! Станав дури у 14h и уште ми се спие.. ни кафе не ми помага ме фатила некоја мрза ме мрзи да живеам хахаха
Уморно , и тоа многу. по еден месец пауза , започнаа тренинзите (да се надеваме на подобра сезона)..о муко мојааа
Лицето ми е насмеано бидејки овој мој мозок ме тера да бидам силна и да не се предавам лесно...но длабоко во внатрешноста на моето тело го чуствував срцето мое како се мачи да чука
Докторее, докторее, настинав Шала на страна, грлово ме гребе. Комбинација од ладен ветер, пиво all over me и ладна вода резултираше со рапаво грлце. Башка и што ме нервира. Ооооо колку ме нервира, ама ај да не се пукам тука. Среќа има кој да ми влее надеж дека нервозите се исплаќаат.
Уфф па вака прво се чуствував среќна затоа што се врати братучед ми од Србија па се видовме, се зезавме, онака баш ок ми беше. Сега ми е малку глупо некако, не сум лута разочарана сум, не заслужувал секој да ја има твојата доверба :'(
