I want to feel green yellow yet blue green like the trees and so many plants.. Ahh, to be green instead i feel white blank and clean almost profoundly stupid like when my lines are empty while writing to you i want to live in black where no one can see all the colors mixed black calms me like kittens or my tank my thoughts are usually red with passionate anger like when i have to use punctuation but in the end who cares im white so blank.... (trippme) Така некако...
Се‘ уште зачудена и збунета (ме држат импресии од сношти). Значи уште не можам да спојам крај со крај и да сфатам што всушност читаа моите очи синоќа Не би знаела да си го дефинирам чувствово. Задоволство не е затоа што се чувствувам неудбно во сопствената збунетост. Затоа што фактот дека нешто или некој успеало да ме збуни ме прави ранлива, а кога сум ранлива сум и гневна затоа што сум ранлива. Среќа не е, не е ни тага, ни индиферентност не е. Ниту едно од трите. Ќе мора ново име да измислам. Навредена не сум, затоа што се фатив за орото и ја играв истата игра. Збунета, дефинитивно збунета. Исто како во песнава. Оф... кој да ми протолкува? Сопствените чувства не можам да ги дефинирам, камо ли туѓите
ептен разочарано мислам дека 2 личности од зенскиот пол што ги сметав за другарки, ке бидат за некое подолго време на стенд бај, оти мислам дека ако сретнам некоја од нив сум во состојба да ги задавам(особено едната што како сестра ја сметав) пред очи не сакам да ми се појави, оти не одговарам за себе и дефинитивно дека ОД ДЕНЕС не мислам да мрднам со мал прст за нив двете, толку.
Среќна сум Купи се гаќички со морнарски дезен. Јес, многу се јаки И плус бижутерија нешто... Па треба малите работи да не прават среќни, нели? Бев и на фризер. Искрено повеќе би одела на забар отколку на фризер. Зборовите и желбите ми излаваат како блуеници и потоа нема назад. Еднаш извикав: Сакам да се шишам кратко и на степени. И бидна и тоа и потоа 2 години неможев да си ја повратам косата. Секој ден си ја оплакував. Сега седнувам и повраќам: Сакам да се фарбам црвена! Ама фризерката, разумна жена, не ми дозволи и почна да ми ја фали косата, па само ми ги скрати шишките и метилот. Уф, добро. Мојта коса секогаш страда кога е во прашање мојата психичка состојба. Некогаш стварно се плашам за неа. Мене секогаш очајно ми требаат промени. Тоа не е убаво
Како секој понеделник така и денес . Може ли некогаш да го засакам овој ден, може ли да ми помине релаксирано и убаво, може ли да не кажам немам сила. Ех колку ли го мразам почетокот на неделата и понеделников просто неможам да се чуствувам убаво колку и да сакам
Како мало дете, кое нестрпливо чека да дојде утре. Сеедно утре ќе донесе нешто посебно... баш она што го чекам некое време веќе. А, и самата си знам дека нема. Мое е и овој пат да направам нешто. Пошто јас бев искрениот.. всушност суровиот човек. Ал’ треба да си м’ж па да си го извадиш клинот од задник за да го сториш тоа. А, м’ж не сум... момченце младо лудо можда... бев. И тоа такво, со лавовско срце, магарешки инает и гордоста на Али Риза Сега, тоа младо го нема. Се друго е исто, само што штиклирам f за пол и го злоупотребувам чат пат за да се извадам, секогаш кога можам... како например сега. Само... губитникот сепак сум јас. Така некако...
Се чуствувам како да губам време овде... За да не мислам на тоа, ама кога и да е мислите ќе надојдат, да ризикувам или не, авантура или сигурен пат по кој ќе чекорам според зацртан план, логика или чуства и пак се по старо...
