Се чувствувам... евентуално Хедонистички настроена, нема да дозволам денов (кој во куќава ни е многу значаен) ништо да ми го расипе. Не ме изреволтира ни неговото неприсуство, ни неговата претерана самоувереност, ни носот негов кој останал да лета со авионите високо во облаците. Frankly, my dear, I don't give a damn! Денес само ритам ми треба, ритам по кој ќе прелетам низ денов како убава шарена бушава пеперутка.
I don't mind just what you say! I never heard you, baby, never heard you anyway! I don't care what you do just so long as it ain't me and you! http://www.youtube.com/watch?v=wOf1m8v0yjs Уф! Пусти желби и соништа. Ама ќе дојде и тој ден, или ќе умрам чекајќи го.. трето нема посекако. Се си мислам дека е крајно време ова мајмунов во главата да порасне. На неколку дена во месецот стигнувам до тој извонреден заклучок... ама, потоа сфаќам дека уствари нечу бре да се стопам ко свеќа и нејќум и крај по тоа прашање. Ама е, озбилно да не знае човек дал е подобро да биде уштиркано човеченце, по терк на остатокот од хуманоиднава раса или да си тера свој филм. Што им фали на другите бре?!? Ништо, топ се сите до еден. Тркалата полесно им се движат, тоа моето бреј.. ми фали некоја грутка од „црвената“ земја на Марс за да потргне. Море, E.T. wants go home. И нема зафрканција со тоа чувство. Туку каде бре? И домава не ми е дома. Да не личев на мајка ми и да не звучев ко татко ми ќе речев озбилно нека грешка е у питање. Сонував дека сум во Софија и баш шетав по тоа каналот, ама таму долу. Шо мајка барав таму, кој да ти знае. Се шалевме порано дека шиткачите на Ролекси, Гучи и мучи баш таму продаваат долу некаде под мостовите, пошто имаше де такви некои луди муабети... а можда ние сами си ги измисливме. Ете ти, можда тоа е филмот. Софија треба да одам да си купам нешто Ма не. Треба да се побегне од некои работи од кои нема бегање. Или угушуваш тоа бунтот или ќе дозволиш да те удуши тебе. И то је то ондак!
само ми се превртува нешто во цревата не ми е добро и да надополнам ме тера на повраќање леле бе зошто баш на денешен златен ден се надевам дека ќе ми помине до четврток дур да појдам во школо
Како да сум се разбудила на 115-тиот кат од некој облакодер на Менхетн, и сега со кафе и цигара со муштикла ги посматрам мравките под мене.
Ми се плаче е многу мал збор за да опишам како ми се рика! Значи многу. Се` беше залудно. Имав премногу трпение, премногу се надевав, се трудев и наеднаш се` падна во вода.
Радосно е премал збор за да опишам. Среќна сум заради многу работи...па и една средба што очекувам у скоро време мх мх мх
Одлично, морам да признаам. Имам една идиотска насмевка од уво до уво и се трудам да не се клештам за се.
После 12 часа, некако чудно. Глупаво. Преска ме мавнаа бедови (Боже зборов ) и си заминав на сред ручек... да спијам А и некако од утрото расположениево за 180 ми се смена. Не ме сака денес животов, ќе се караме.
Ненаспиено,растргнато,уморно да продолжам да набројувам Заминав јас...да се гушкам со креветот немам сили повеке
Никако,неможам ни сама да си се опишам како се чувствувам..само нека помине глупавиов ден што побрзо!
