Како се чувствувате денес?

Како мачка во февруари. БАШ!

 

Денес.. Глупаво, незнам што ми е, ништо не осеќам

 

Како тишина...

Си имам куп списанија и какао до мене, мекнеам.

 

Ептен тивка и мирна сум и одвнатре и за околината..

 

Смрзнато, и ми е страшно досадно.

 

Преубаво. Чувствувам среќа и исполнетост, од она што официјално се потврди денес тешко дека ќе можам да ја тргнам насмевкава

 

Животот почнува во февруари...годината почнува во февруари.
Мојата глава на сенка делува како медуза. Утрово особено ме изненадија еден куп кадрици кои обично ги нема во толкав број,еластични,сјајни,ми се смеат и и пркосат на пеглата. Јбг,ги оставив такви. Марфи,гад дем ит! Ми дојде да се лупнам со тефлонска тава по глава.
Главата високо и не може да е лошо. Добро те најдов Македонијо,ти и твојата реалност. Ме прашаа,како ти се чини?! Имав убаво добредојде,рано е да зборувам. Ми се превртуваше утробата oд мојата суштинска вистина. На прв поглед имам цинична насмевка.
Просторија наречена голем океан,чудни луѓе,приказни,необична нехомогеност,а пак синергија,убав поглед,светлина...Си ја направив онаа Обама фаца,ко па не е лошо да ти кажам право Лилит. Ама еден момент...кој сеуште не беше дојден,не ми го означуваше почетокот.
Mачкин чекор,двобој ко у вестерн филм,испаничив и побрзав,си го чув името,јасно,а и одот го познав. Не си го најавив присуството зошто ме интересираше реакцијата и мојата реакција на крајот беше претерана. Си се убедував цели 10 мин.никој не знаеш тука бе,никој!
И оп...човекот на денот. Ги засукал ракавите на кошулата (па да правев сценаријо во глава за ова шоу,немаше да има засукани ракави,чувството за реалност повеќе ќе го насликаш упристоено и деловно). Пријателски лик кој сакаш да го видиш кога ти е малце...незгодно. Сувичката,постарка, му вика,ооо се врати бе,дојде да ме видиш,а цуц ( )?! Да,да, ама дојдов едно мое човече да видам?! Мое?! Ма ово нема ни у Београду,као да ме прашале,као се осечаш кад попиеш сок од малину?! Пуууурфект.
Ме врати едно сто години порано кога лежевме глава до глава,зјапајки бесцелно во плафон зборувајќи за иднината,за потоа како сказалки на часовникот се поклопиме. Безвремена убост.
Не беше ист,а јас фасцинирана. Тука некаде сфатив дека ме сметал за своја,каде што може да се однесува својски,да се разгали,а денес глумеше возрасен. Свој,воздржан, си ја владее ситуацијата, умерен, моето момчуле звучи зрело и се смее загадочно... Нешто што ја надраснува гнилата желба за некои си пропалитети и е конечна фантазија и желба...
Го чекав денот Д. Го сакав своето утро. Веќе теоретскиот амбис заврши и ја погледнав својата прекрасна реалност со никаква удобност и тотално ми одговара за моите крилја!
Здраво свету! Остатокот е историја...
А околу момците кои бираат девојки како своите мајки...Лудо,болно,тешко. Наликувам на многу мајки во карактерот,од типот на порано познатото, Каан изеди си го ЈАЈЦЕТО,инаку нема да си играш,отколку физички,прекревка ми е појавава за острите заби. Луѓе,физички да бара девојка која личи на неговата мајка е повеќе од...нездраво...нездраво. Ама по ѓаволите...комплет,сите тројца.
Мене животов кај праски,па и кокичиња. Не дека не треба да направам компот. Ќе направам и првата тегла на Трендафилка ќе и ја дадам!
Подскокнувам со страв да не се сопнам. Период на промени,пресврти, совршена ускладеност на одменувања. Тешко ќе е... Само да се здрави и среќни!
Моќта да се заљубиш по 100 пат...нека лази полека,за да потрае,до тогаш ќе си играме,јас и ти...
http://www.youtube.com/watch?v=8ThuXEDvCZk
Hello stranger!

 

Разочарано...

 

е баш вака

Спојлер

Само што мене ми ротече на фармерки и покрај тоа што имав Maxi Night

 

“ Со вода мори Јовано, оган сакат да разбудат. Тебе, калинко моја црвена, јаглен црн што се стори. “

 

Прозаично
Не често се чуствувам вака

 

Сум имала и погрозни денови, не се жалам. Ама овој ми е никаков. Ме потсетува на лоши работи... не се чувствувам добро, ич!

 

Убаво!
Снегот ме радува

 

и денес и вчера е прекрасен ден , се чуствувам прекрасно а тој е причината за тоа

 

на почетокот од денов расположена
малку повеке разочарана и по малку нервозна
а како шлаг на тортата изненадена

 

utrinsi raspolozena oti vidov deka sum polozila ispit i umorna,pospana oti sinoka ucev do 4 saat

 

Нервозно.

 

Секоја планина своја тежина, а секој со својата планина на плеќи и со своја тежина на душата...
Лоши мисли ми се вртат низ глава, ама со причина....ако нешто не е во ред, што тогаш?
Нервози и караници на сите страни....напнато е!
Има и сосем контрастни моменти....пресмејувањето за време на ручекот, по некој залутан коментар од рандом личности што се крајно смешни или во најдобар случај споулавени.
Изненадувањето е спремно, моменти на креативност и инспирација ми се присутни сеуште иако не често. Но кога се работи за ликови што оставаат печат во животот се разбира дека ќе се најде инспирација.
Ги запознав ангелчињата, глувчиња мали на тета....ама и сфатив дека јас сеуште не сум спремна за таква улога, сакам да доживеам уште многу моменти како единка....но којзнае што ќе ми донесе животот.
Жал ми е што некои мои предвидувања се остварија, лоши беа....лоши се и сега последиците, но се тешам дека се обидов да ги спречам.
Времето поминува, а јас чекам.....чекам одговори, чекам абер, чекам средба, чекам телефонски повик, а што ми преостанува кога ќе ги изиграм сите чекори, кога веќе ништо не е во мои раце....освен да чекам повратна реакција на мојата акција.
Ми се смачи од чекање, јаде одвнатре тоа полека но сигурно....надежта последна умира, но со чекање прашина ќе фати. Затоа малку по малку го вртам погледот на онаа страна на која до сега немам погледнато, да пробијам нов пат, да изградам нов сон, нова надеж....а стравот дали ќе успеам или ќе биде само илузија е преголем. На таа страна нема место за неуспех, ризикот е преголем!
Фали, проклето многу фали тој еден дел од мене, со секоја измината година СЕ повеќе и повеќе тежи, боли и горчи. Се тешам дека некогаш ќе се смеам што сум била будала....

Плачеш, плачеш....па се смееш! (смајли што крева раменици)

 

Како мразулка..

 

Ко затвореник, беспомошник.

Малев најави банкрот - летот преку Будимпешта е откажан. Имаме 10 дена да најдеме чаре за трансфер на истиот до Париз.
Ете, ќе сонуваш, и животот ќе ти шепне приказна две.
Вика другарка ми - некој знак да не е. Ма каков знак. Во ништо не верувам веќе. Само да не се нервираме јас и Мачорот мој.
Си се тешиме дека ќе се среди сево ова, денов беше ужас. Утрински хормонални бомби и солзи, авиокомпанијата во колапс...
Изненади ме со уште нешто животе, викам.

Дур сум дотолчена, од утре, нов живот.