Со претензија да фатам некој грип, грлото ме боли, поспана сум и расеана. Сакам домаааа! Сакам лимонада! Сакам топло и сонце!
Се трансформирам! Self агенда. Колку подалеку, толку поблиску. По ги разбирам некако. Ја разбирам и неа. Дури! Замисли! мислам, јел ово могуче бре људи?! Помалку имам потреба да дрвам лево-десно. Се’ од почеток...а... јас и не знам тоа, па, од горе одам. Главечки кон задникот- лизгам! Come my child! Дефектни сме сите. Што да речам. Некои повеќе, други помалку... секој со своето, јас со моето и туѓото ко по обичај. Прв пат у своето постоење добивам желба да се поклонам некому. И не,не е цинизам у питање. Не ме тресе таа треска!Сега, не! Едноставно, вредат да им се поклониш и да им се дивиш буквално. Оти?! ...епа, тоа во нив е далеку повеќе од тоа во мене. Плус и пропуштаат шанси да викнат колку глас ги држи, колку е само “тоа“ повеќе. И не знам дал е ради моите изјави за „као“ хемингвејско одјавување, али вчера ќе се отруев со кафе ...ќе пукнеше срце жабевско. Aли, рано ми е бре за мокша бре Сеуште не се давам. Јок! Жаба ли сум- мушичка ли сум?!
Се разбудив со болка во забот али за среќа ми помина сега па се чуствувам добро, само што малку сум напната заради факултетов...
Малку ненаспана, со 4 литри чај пред мене за денес да го испијам. Ама денес времето е убаво, конечно огреа сонце, па и јас сум ведра како облациве
Супер, како и секогаш...Ништо не е средено, тек сега ме чекаат нови обврски, ама не ми е битно...Убаво ми е