Убо! Не мо’м да се пожаљам! Туку... сакам во Африка! Тоа ме мачи деновиве. Се мислев, кој пат да го фатам(?), пошто тука...дефинитивно се осеќам ко без пат да сум... прај, пусти... се‘ запусти(в/ја) ...опцијата запад, никако не ми легнува на градиве. Нити опцијата женачка-мажачка-раѓање и тако даље до пензионирање... нит опцијата што ништо не ти нуди, сем, фин провод, но облигејш’н, но транспаренси.... нит, нит од нит... Ма, дај! Све штурчиња. Ах, никому дужен, а ипак крив! Криво ми е малку. Ама, периодов е таков. Ќе се подисправи... немам гајле од тоа. Него Африка-ва ме мачи. Си најдов муза важно... не е тоа,тоа... ама, ипак новина. Дур се уклопи, аклиматизира... можда ќе се покаже фино и ќе потрае подолго. Африкааа а и знам оти. Ако кажам.. претерано ќе е. Некој ќе се осети увреџен можда цц
хаха-супер е со клима и малку освежување со ладно сокчеD инаку да,многу е жешко и чекаме попладне малку да се залади, hihihi
Јас си го сакам летото па и пекол да е пак ќе си го сакам. Одвај го дочекав и сега ќе си уживам во него. Цела зима скапав без сонце само снегишта уфф.
Ко да имам иглички во око и ме боцкаат, работев до 06 сабајле, топлово ме убије, си напрајв со некој скар скар.. не од ќеиф.. ма потоп!
Најубави исполнети и споени два дена со друштво, и радосни новости. За на крај кога си дојдов дома да се разочарам од блиска личност и да ми заврши со плачење. Прекрасно.
Уморно, исцрпено, разочарано... Не знам, некако силите ми се при крај, пак исто, горе, па долу, зошто ли мора да биде така...